Συγκινεί ο Θοδωρής Κατσαφάδος για την απώλεια του αδερφού του: «Ακόμα νιώθω τύψεις»
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο ηθοποιός αναφέρθηκε με συγκίνηση στην πολύπλοκη σχέση του με την απώλεια, εστιάζοντας στον τρόπο που βίωσε τον θάνατο του αδελφού του.
Λύγισε ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ο οποίος μίλησε στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» με την Αθηναΐδα Νέγκα , για την απώλεια του αδερφού του και για το πως διαχειρίστηκε το θάνατό του.
«Υπήρχε τότε στα χωριά σαν τρόπος ζωής ότι ο Θεός τα φέρνει, ο Θεός τα παίρνει. Από τα 12 παιδιά δεν έζησαν όλα τα παιδιά. Ζούσαμε μέχρι την τρίτη Δημοτικού στο χωριό και κάναμε τα μαθήματά μας με λυχνάρι λαδιού, φωτίζαμε το σπίτι. Δεν ήμασταν όλα τα αδέλφια στο σπίτι. Ήμασταν σκορπισμένοι, όλοι μαζί δεν ήμασταν μαζί. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν ωραία.
«Ο καθένας έχει τις απώλειές του και έχουν το ίδιο βάρος. Στη ζυγαριά δεν μπαίνει αν έχω χάσει στα χέρια μου τη γυναίκα μου, τον αδελφό μου και εσύ μόνο το μπαμπά σου. Δεν είναι ποσοστιαίο το θέμα. Δεν λέω 'πάλι σε εμένα'. Για τον καθένα είναι το ίδιο βάρος. Το θέμα είναι η διαχείριση της απώλειας και δεν υπάρχει εγχειρίδιο. Ο καθένας με τον χρόνο και τον τρόπο του. Το να συνηθίσεις μια άλλη ζωή μετά την απώλεια είναι κι αυτό άλλο θέμα. Αλλά δεν θέλω ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει ότι τα δικά του είναι τα πιο βαριά και τα χειρότερα, και του άλλου δεν είναι. Είμαι τυχερός στη ζωή μου, με την προσωπική μου ζωή και με τη δουλειά μου. Είμαι ευγνώμων και νομίζω ότι μου έχει δώσει η μοίρα και η ζωή μου έχει δώσει πολλά περισσότερα από όσα περίμενα. Απλώς μεγαλώνω και συσσωρεύονται οι απώλειες».
Μιλώντας εκτενέστερα για την απώλεια το αδερφού του, ο Θοδωρής Κατσαφάδος σημείωσε: «Ήμουν 9 χρονών όταν βίωσα την πρώτη μου απώλεια. Το θέμα δεν ήταν απλά η απώλεια αλλά ο τρόπος. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι προγραμματισμένος να λειτουργεί για τα φυσιολογικά πράγματα. Το αφύσικο δεν μπορεί να το διαχειριστεί και όταν είναι παιδί, ακόμα περισσότερο. Τον διαμελισμό στο 9χρονο παιδί δεν μπορεί να το διαπραγματευτεί το κεφάλι, ούτε ενός μεγάλου. Θα έπρεπε τότε που συνέβη αυτό να με στείλουν κάπου να βοηθηθώ αλλά υπήρχε μια άγνοια. Ο καθένας, μετά το γεγονός, ήταν εγκλωβισμένος στον δικό του πόνο. Το ότι εσύ γλίτωσες και δεν ήσουν δίπλα, αυτό φτάνει. Για πολλά χρόνια είχα τύψεις, γιατί βρήκα εγώ την χειροβομβίδα. Ακόμη και τώρα! Είναι αυτό το 'γιατί'. Γιατί να το βρω, γιατί να του το δώσω; Αυτή η οριακή στιγμή που αλλάζει ή παίρνει την ζωή των ανθρώπων».
Με τη συζήτηση να κινείται και στο επαγγελματικό κομμάτι, ο Θοδωρής Κατσαφάδος σημείωσε πως "Δεν είναι όλοι οι ηθοποιοί για την Επίδαυρο. Είναι κάτι άλλο, έχει άλλο κώδικα, άλλους νόμους ο λόγος που θα επωμιστείς να μεταφέρεις στο κοινό. Αυτά τα έργα δεν είναι έργα χαρακτήρων. Είναι κοσμοθεωρίες, ιδεολογίες, έχουν από κάτω έναν κραδασμό που πρέπει να μεταφέρεις στον θεατή-ακροατή. Εκεί είναι περισσότερο η φωνή και το σώμα. Οι λεπτομέρειες στην έκφραση δεν υπάρχουν. Δεν είναι η κυρία Μαρία που καταλάθος τα έφτιαξε με τον γιο της. Είναι η Ιοκάστη και ο Οιδίποδας. Αυτό το θέατρο θέλει άλλου κώδικες, άλλη τεχνική και άλλη εκπαίδευση. Είναι θέμα αναπνοής, αν δεν έχεις σωστή θα λιποθυμήσεις. Δεν είμαστε όλοι για όλα. Εγώ ας πούμε δεν κάνω για την επιθεώρηση".
