Στην υπόθεση Κουφοντίνα ας ακούσουμε τον Μπακογιάννη - PODCAST

Ακούστε το podcast στο τέλος του κειμένου:

Και σε αυτήν την κλίνη βασανίζεται η κοινή λογική και πετσοκόβονται τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών που θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο της συζήτησης. Η πανδημία, η οικονομία, τα εθνικά θέματα.  Μέσα σε αυτή τη μάχη χαρακωμάτων που δίνουν κυβέρνηση («Δεν εκβιαζόμαστε από τον τρομοκράτη, ο ΣΥΡΙΖΑ τον υπερασπίζεται») και αξιωματική αντιπολίτευση («Καταπατάτε το κράτος δικαίου, η Νέα Δημοκρατία εκδικείται») ο πολίτης, είτε λέγεται «κυρ Παντελής» είτε «Νικήτας» αναζητά μία αλήθεια να ταυτιστεί και να προχωρήσει.

Και στην προκειμένη περίπτωση αν υπάρχουν κάποιοι που δικαιούνται για να ομιλούν είναι οι χαροκαμένοι συγγενείς των 11 θυμάτων του αρχιτρομοκράτη. Μέσα σε όλον αυτό τον καλλιεργούμενο και αποπροσανατολιστικό θόρυβο διάβασα προσεκτικά το  άρθρο ενός παιδιού που όταν ήταν 11 ετών το 1989 ο πατέρας του έπεφτε νεκρός από τα χέρια του Κουφοντίνα.

Την ώρα που στα πάνελ και τα κόμματα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη νομιμότητα και την δημοκρατία εκείνο το παιδί, Δήμαρχος Αθηναίων σήμερα, ο Κώστας Μπακογιάννης γράφει στην «Καθημερινή», ότι «ο δολοφόνος (πρέπει) να μείνει δολοφόνος και μόνον, όχι σημαία ευκαιρίας και αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση. Η ζωή του είναι δική του. Όμως οι ζωές δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, όλων μας και των παιδιών μας, είναι δικές μας».  Και αυτή η θέση πρέπει να εκφράζει όχι μόνο τις οικογένειες που πόνεσαν αλλά και συνολικά αυτόν τον τόπο που ταλαιπωρείται από τους μεγαλύτερους χορηγούς της καταστολής διαχρονικά. Τους τρομοκράτες.

«Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνον [...] Χωρίς αστερίσκους, υποσημειώσεις, χωρίς ναι μεν, αλλά, χωρίς συμψηφισμούς. Όλες οι μανάδες άλλωστε το ίδιο κλαίνε τα παιδιά τους. Και όλα τα παιδιά το ίδιο θρηνούν τους πατεράδες τους. Τα νεκροταφεία μας εξισώνουν όλους» κάνοντας όπως λέει χαρακτηριστικά «προσωπική έκκληση  με τη μέγιστη δυνατή ψυχραιμία. Μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν από έναν παράφρονα αυλητή του μίσους. Μην υπνοβατήσουμε προς τον βούρκο που μπορεί να μας καταπιεί».

Εκτιμώ πως δεν υπάρχει πιο βαθιά πολιτική και ανθρώπινη θέση από τα όσα απευθύνει ο Μπακογιάννης σε ένα μήνυμα με δύο κατευθύνσεις. Τόσο προς στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που χειρίζεται μυωπικά την υπόθεση όσο και στην αξιωματική αντιπολίτευση που πέφτει ολοένα και περισσότερο στην παγίδα του «αυλητή του μίσους»