Θλίψη για τον θάνατο της Δήμητρας Ιορδανίδου: Η αγάπη της για τον αθλητισμό και η μάχη με τη νευρική ανορεξία
Συγγενείς και φίλοι δεν μπορούν να πιστέψουν πώς έφυγε έτσι ξαφνικά η 42χρονη αθλήτρια. Ο οδηγός του φορτηγού την παρέσυρε όταν επιχείρησε να στρίψει επί της Λαμπράκη στο ύψος της Αγίου Δημητρίου, τραυματίζοντάς την θανάσιμα.
Σε παλαιότερη συνέντευξή της στο διαδικτυακό περιοδικό wefit.gr είχε μιλήσει για το τρίαθλο, τον μαραθώνιο αλλά και για την αγάπη της για τον αθλητισμό.
Το τρίαθλο πώς μπήκε στη ζωή σου;
«Μετά το Μαραθώνιο το Νοέμβρη περιόρισα το τρέξιμο και έκανα κολύμπι και ποδήλατο για να μπορέσει το σώμα μου να ξεπεράσει τους τραυματισμούς. Δούλεψαν άλλοι μυς, άλλαξε η μηχανική στα πόδια μου και άρχισα να δυναμώνω πάλι. Ένιωσα ότι είχα ανάγκη να μπω σε ένα άθλημα που να μη ξέρω τι να περιμένω. Νομίζω το τρίαθλο έχει πολύ αυτό το στοιχείο… Ήδη γελάω πολύ όταν από το ποδήλατο πάω να τρέξω.
Το σώμα παραξενεύεται. «Μα τι κάνει αυτή;!» Αν είχε φωνή αυτό θα έλεγε! Αυτό είναι καλό όμως. Να αιφνιδιάζεις το σώμα σου. Το τρίαθλο συνδυάζει την ποικιλία της άσκησης και την προσαρμοστικότητα. Από κολυμβητής πρέπει να γίνεις ποδηλάτης και μετά δρομέας. Τρομερό στοιχείο και αυτό στην εποχή που ζούμε. Να προσαρμόζεσαι ανάλογα στις συνθήκες. Μου άρεσε όταν είχα πάει στο Πόρτο Καράς το φθινόπωρο και είχα δει τη διοργάνωση του Χterra Greece. Για να θελήσεις να τρέξεις έναν αγώνα πρέπει να δεις εικόνες και να τον ζηλέψεις. Τα ερεθίσματα που λέμε.
Και αυτός ο αγώνας είχε πολλά ερεθίσματα. Είχα κάνει το δρομικό κομμάτι του αγώνα, αλλά μου άρεσε που έβλεπα μετά όλο αυτό τον κόσμο με τις στολές κολύμβησης. Είδα χρώματα ξανά και το ζήλεψα. Στόχος λοιπόν. Μπήκε το τρίαθλο. Περιπέτεια».
Η μάχη με τη νευρική ανορεξία
Μάλιστα στην ίδια συνέντευξη είχε μιλήσει και για τη μεγάλη μάχη που έδωσε με τη νευρική ανορεξία.
Είσαι ένας άνθρωπος που κατάφερε να νικήσει την ανορεξία -μια ασθένεια που θεωρείται μάστιγα- μέσω του αθλητισμού. Θα μας διηγηθείς το πώς τα κατάφερες; Τι θέλεις να πεις στις αναγνώστριές μας για την εξιδανικευμένη γυναικεία εικόνα που προβάλλεται;
«Ανορεξία. Ναι. Μεγάλο κεφάλαιο. Ίσως το μεγαλύτερο της ζωής μου. Γιατί ήταν σε ηλικία 14 χρονών.΄ Ηταν δύσκολα χρόνια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με είχε πιάσει η αρρώστια. Ένιωθα αδικία. Γιατί σε μένα. Δεν είναι ότι ζήλευα τα μοντέλα και όλα αυτά που προβάλλονται. Είχε κολλήσει κάποια στιγμή το μυαλό μου σε νούμερα, θερμίδες, αριθμούς… Βασανιστήριο. Οι φίλες σου να βγαίνουν για πίτσα και συ να έχεις τύψεις για τα γραμμάρια. Ναι έχει πολλές τύψεις αυτή η αρρώστια. Είχα φτάσει τα 35 κιλά με ύψος 1.60 στα 15. Και φυσικά χωρίς περίοδο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Πώς τα κατάφερα… (σ.σ. Γίνεται κατανοητό από τις παύσεις πως το αντικείμενο της κουβέντας μας βγάζει…«πολύ συναίσθημα». Προς τιμήν της όμως η Δήμητρα αναφέρεται στην ανορεξία χωρίς να διστάζει. Μεγάλη υπόθεση.)
«Δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς σε μια μέρα. Το τέρας ήταν πάντα μέσα μου. Απλά με τα χρόνια έμαθα να το τιθασεύω και να του δίνω τις σωστές διαστάσεις. Είχα τους γονείς μου δίπλα μου. Αυτό ήταν το ένα. Αλλά κυρίως αυτό που με βοήθησε ήταν ο αθλητισμός. Η ισορροπία λεπτή γιατί από τη μία η οικογένειά μου φοβόταν και από την άλλη ήταν η διέξοδος για μένα για να ξεκλειδώσει το μυαλό μου. Γι' αυτό και η πορεία μου στον αθλητισμό ήταν λίγο περίεργη. Πώς να μπω σε αγώνες όταν η οικογένειά μου φοβόταν μήπως το κάνω για τα κιλά? Δύσκολη διαχείριση. Ευτυχώς έχω έναν πατέρα που μου έδειξε εμπιστοσύνη και ήξερε ότι στο τέλος θα κάνω τη σωστή επιλογή. Δε σου κρύβω ότι τελικά γύρω στα 27 που άρχισα να μπαίνω σε αγώνες δρόμου πάλι άλλαξε όλη μου η προσέγγιση στο θέμα. Καταλάβαινα πλέον ότι για να μπορέσω να ανταποκριθώ στο άθλημα που είχα επιλέξει να κάνω αγωνιστικά, το τρέξιμο, έπρεπε να δίνω στο σώμα μου την σωστή τροφή για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Ακούγεται αστείο αλλά αυτό όταν έχεις ανορεξία δεν το βλέπεις.
Είναι αρρώστια του μυαλού. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι να πεις σε μια κοπέλα που περνάει ανορεξία. Γιατί ότι και να της πεις δεν την «πείθεις». Τα πρότυπα είναι αυτά που αλλάζουν τον τρόπο σκέψης τους. Και για μένα το αθλητικό και υγιές πρότυπο είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τις κοπέλες που περνάν κάτι αντίστοιχο. Όπως άλλαξε και εμένα. Το γυμνασμένο και υγιές σώμα. Με περίοδο και χωρίς προβλήματα. Έτσι το δούλεψα όλα αυτά τα χρόνια στο μυαλό μου και μετέτρεψα όλο αυτό το αρνητικό κομμάτι που πέρασα σε κάτι θετικό. Γιατί όταν νικήσεις μια τέτοια ασθένεια σε αυτή την τρυφερή ηλικία, αντιλαμβάνεσαι πόση δύναμη έχεις μέσα σου και ότι μετά μπορείς να κάνεις…τα πάντα! Αυτό με βοήθησε και στον αθλητισμό αργότερα. Τελικά αυτό που λέω είναι ότι ήμουν τυχερή που το πέρασα γιατί μου έδωσε δύναμη μετά. Αρκεί να κάνεις την αλλαγή στο μυαλό».
