Solo travellers: Ταξιδεύουν μόνοι τους, μέχρι την άλλη άκρη της Γης -Τι αποκαλύπτουν για όσα έζησαν

Από την Παταγονία μέχρι το Παρίσι κι από τη Βραζιλία μέχρι το Αφγανιστάν, solo travellers ή αλλιώς μεμονωμένοι -αλλά όχι μοναχικοί- ταξιδιώτες, στριμώχνουν στις βαλίτσες τους ρούχα, εισιτήρια, χάρτες, όνειρα και κυρίως διάθεση για περιπέτεια και «οργώνουν» μόνοι τους -ακόμη και για μήνες- ολόκληρο τον πλανήτη, απολαμβάνοντας παγετώνες, καταγάλανα νερά, παρθένα δάση, ερήμους και ηφαίστεια. Άλλωστε, όπως δηλώνουν οι ίδιοι στο Flash.gr, τα ταξίδια που πας έχοντας παρέα…τον εαυτό σου, έχουν να σου προσφέρουν περισσότερα απ’ ότι φαντάζεσαι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κυρία Μαρία Ορφανίδου, που έχει επισκεφθεί τα πιο αμφιλεγόμενα μέρη της υφηλίου, καθώς όπως μας λέει, οι χώρες της Ευρώπης δεν θεωρούνται από εκείνη ταξίδι εμπειρίας, αλλά… εκδρομή!

«Ξεκίνησα τα solo ταξίδια εδώ και περίπου μια δεκαετία. Από τα 23 μου χρόνια συνόδευα κόσμο στα δικά του ταξίδια καθώς παλαιότερα εργαζόμουν σε ταξιδιωτικό πρακτορείο. Έτσι έχω μάθει από μικρή να διοργανώνω αποδράσεις.

-Σε ποιους προορισμούς έχετε ταξιδέψει μόνη σας;

«Αφγανιστάν, Ιράκ, Μαρόκο, Δυτική Σαχάρα, Σενεγάλη, Μαυριτανία, Αίγυπτο, Base Camp του Έβερεστ στο Νεπάλ, Κουβέιτ, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν και αλλού. Τα ταξίδια αυτά που πραγματοποιώ μόνη μου, μου προσφέρουν μια αίσθηση ελευθερίας. Δεν ακολουθώ κάποιο πρόγραμμα, ούτε συμβιβασμούς. Ακόμα και η επαφή με τους ντόπιους που συναντώ είναι διαφορετική, γιατί είναι άλλη η προσέγγιση όταν είμαι μόνη μου κι άλλη όταν ταξιδεύει κάποιος με παρέα. Επίσης εγώ έχω την ευθύνη για τα πάντα. Ό,τι κι αν μου συμβεί! Για εμένα τα ταξίδια αυτά δεν είναι χόμπι. Είναι τρόπος ζωής πλέον.»

Ένας τρόπος ζωής που δεν τον περιορίζει η γλώσσα ή οι προκαταλήψεις για συγκεκριμένους τόπους, τονίζει η κυρία Ορφανίδου, που τώρα πια εργάζεται στο Δήμο Θεσσαλονίκης και παράλληλα καταγράφει σκέψεις και εικόνες στο ταξιδιωτικό της blog. Τα νοήματα, είναι το κλειδί της επικοινωνίας, συμπληρώνει και η υπευθυνότητα, ο λόγος που τα ταξίδια σημαδεύονται από καλές αναμνήσεις και απίστευτες εμπειρίες, ακόμα και όταν συμβαίνουν διάφορα απρόοπτα…

-Ευτράπελα έχουν συμβεί;

«Έχουν συμβεί διάφορα. Έχω φιλοξενηθεί για παράδειγμα σε σπίτι Ταλιμπάν. Σ΄ένα από τα ταξίδια μου, περίμενα να βγει η βίζα μου και μου είπαν ότι θα πρέπει να γυρίσω στο Τατζικιστάν και τους είπα όχι. Τους ζήτησα να με αφήσουν να κοιμηθώ στο φυλάκιο και τελικά μου πρότειναν να με φιλοξενήσει ένας συνοριοφύλακας Ταλιμπάν, στο σπίτι του με την οικογένειά του. Δεν με προβλημάτισε καθόλου αυτό. Μάλιστα μου φέρθηκαν πολύ ωραία.
Έχω επίσης «ξεμείνει» στη Βαγδάτη και ένα βράδυ δεν είχα να κοιμηθώ πουθενά. Για την ακρίβεια μου είχαν πει ότι θα με φιλοξενήσουν ντόπιοι και αυτό δεν συνέβη. Άλλο που θυμάμαι είναι να περπατώ στη Σενεγάλη και να μου πετούν πέτρες γιατί είμαι ξανθιά και μιλούσα Γαλλικά. Με πέρασαν για Γαλλίδα κι επειδή εκεί έχουν πρόβλημα με τους Γάλλους, ήθελαν να με διώξουν απ’ τον τόπο τους.»

« Στην Παταγονία, γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου!»

«Σε λιγότερο από μια εβδομάδα έκλεισα αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία και 2-3 δραστηριότητες και ξεκίνησα ένα solo ταξίδι μέχρι τη μυθική Γη του Πυρός. Προορισμός μου, η Αργεντινή, μια χώρα που προσφέρει έναν απίστευτο συνδυασμό πολιτισμού, φύσης και αυθεντικών εμπειριών. Πρώτη στάση, το Buenos Aires – η καρδιά της χώρας.

Στη συνέχεια, πέταξα για την Παταγονία και συγκεκριμένα το El Calafate, και ήταν σαν να βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο. Τοπίο που κόβει την ανάσα. Παγετώνες που στέκονται αγέρωχοι στο πέρασμα του χρόνου, καταγάλανα παγωμένα νερά και απόλυτη ησυχία που σου γεμίζει την ψυχή. Η επίσκεψή μου στον Perito Moreno Glacier ήταν από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου. Και τελευταία στάση, η Córdoba»

Αυτά μας λέει ο κύριος Ανδρέας Κιλιμίρης, για ένα ταξίδι που πήρε την απόφαση να κάνει μόνος του πριν από περίπου ένα χρόνο. Ο κύριος Κιλιμίρης που ασχολείται με χρηματοοικονομικά, μια δουλειά με αρκετό άγχος, μας εξηγεί τι είναι αυτό που του προσφέρει ένα solo ταξίδι…

«Πώς είναι το συναίσθημα;

Το ταξίδι για εμένα έχει την έννοια της διαφυγής. Δηλαδή φεύγεις από μια στρεσσογόνο κατάσταση και απελευθερώνεσαι. Εγώ είχα καιρό να το νιώσω. Παλαιότερα, όταν ήμουν πιο μικρός ταξίδευα συχνά μόνος μου. Είναι για εμένα η απόλυτη ελευθερία κι ευελιξία. Σκέφτεσαι μόνο αυτό που θέλεις να κάνεις εσύ, δεν χρειάζεται να κάνεις κανέναν συμβιβασμό, δεν σκέφτεσαι να ικανοποιήσεις προτιμήσεις άλλων συνταξιδιωτών σου. Σου ανήκει ολοκληρωτικά το ταξίδι. Επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στα δικά σου ενδιαφέροντα.

Γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου! Επίσης γνωρίζεις καλύτερα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν εσένα, στον τόπο που επισκέπτεσαι. Οπότε είναι πιο προσωπικό. Για εμένα τουλάχιστον είναι μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση, αυτοανάλυση και είναι και μια μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή ρυθμού προφανώς. Φεύγεις από την καθημερινή οικογενειακή δυναμική και ρουτίνα και γυρίζεις αναζωογονημένος. Έχεις δώσει κάτι στον εαυτό σου.»

Η εμπειρία για τον κύριο Κιλιμίρη δεν είναι, όπως τονίζει, πρωτόγνωρη. Παραμένει όμως το ίδιο αναζωογονητική. Και κατά το παρελθόν, έχει πραγματοποιήσει πολλά ταξίδια μόνος του κι έχει γνωρίσει ενδιαφέροντα μέρη και πολιτισμούς…

«Έχετε ταξιδέψει σε άλλες χώρες μόνος σας;

Ναι, βέβαια έχω ταξιδέψει στην Ευρώπη με το αυτοκίνητο πολλές φορές. Ένα διάστημα δούλευα στη Γερμανία, οπότε -σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο- έπαιρνα το αυτοκίνητα και πήγαινα μόνος μου είτε στην Ελβετία, είτε αλλού. Γενικώς έχω γυρίσει όλη την Ευρώπη. Ακόμα και στο Λονδίνο πήγαινα για Σαββατοκύριακο οδικώς. Ίσως γι αυτό και δεν με προβλημάτισε το ταξίδι της Αργεντινής, με την έννοια ότι το έχω κάνει πολλές φορές να ταξιδέψω μόνος μου στο παρελθόν. Τότε, δεν το έκανα πάντα από επιλογή γιατί κάποιες φορές δεν έβρισκα συνταξιδιώτες ή δεν είχα ανθρώπους που να ταιριάζουμε για να πάμε ταξίδι. Τώρα στην Αργεντινή ήταν κυρίως από επιλογή δική μου και όχι εξ ανάγκης. Ήταν ένα ταξίδι που θα κουβαλάω στην καρδιά μου για πάντα!»
Μεσότιτλος: «Ταξίδεψα μόνη μου μέχρι το Tromso, για να θαυμάσω το Βόρειο Σέλας»

Το όνειρό της πραγματοποίησε και η κυρία Λιάνα Τζορτζίνη, μεταφράστρια στο επάγγελμα. Ταξίδεψε solo μέχρι το Tromso, της μακρινής Νορβηγίας, για να μπορέσει να θαυμάσει και ν΄ απαθανατίσει το Βόρειο Σέλας. Μαζί μ’ αυτό βεβαίως, χάζεψε τα φιόρδ, έκανε βόλτα με έλκηθρο και haskies, τάισε ταράνδους και γέμισε την ψυχή της με εμπειρίες αξέχαστες…

«Ένα χρόνο πριν κάνω το ταξίδι, είδα φωτογραφίες από μια φίλη που είχε πάει και μου έγινε εμμονή. Επέλεξα να πάω μόνη μου, γιατί πολλές φορές αν ο κολλητός σου ή ο σύντροφός σου δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος, μπορεί να σου χαλάσει το ταξίδι. Ενώ όταν είσαι μόνος σου, αρχικά ενηλικιώνεσαι μπορώ να πω, γιατί παίρνεις όλη την ευθύνη του ταξιδιού επάνω σου.
Εκεί έκλεισα μ΄ένα τοπικό πρακτορείο να κάνω κάθε μέρα και μια διαφορετική δραστηριότητα μαζί τους , μ’ ένα οκταθέσιο βαν και με άτομα που δεν ήξερα, που ήταν κι αυτοί σαν κι εμένα. Οι πιο πολλοί ήταν solo. Solo απ’ όλον τον κόσμο! Με το σακίδιό τους και με διάθεση να δουν πράγματα.»

Όταν κάνεις ένα ταξίδι με μια φίλη σου ή τον σύντροφό σου, πολλές φορές θα συζητήσεις πράγματα της καθημερινότητας ή ακόμα και προβλήματα που σε απασχολούν, μας λέει η κυρία Τζορτζίνη, ενώ όταν είσαι μόνος σου οι κεραίες σου είναι ανοιχτές για ν’ απολαμβάνεις όλη την εμπειρία. Έτσι βλέπεις πράγματα που δεν θα έβλεπες αν ήσουν με παρέα…

«Να μην ανησυχούν οι άνθρωποι που θέλουν να ταξιδέψουν μόνοι. Tην πρώτη φορά θα πάρουν το βάπτισμα του πυρός. Μετά θα περάσουν πολύ ωραία. Το σημαντικό είναι ότι όταν ταξιδεύεις η κάθε ώρα μετράει διαφορετικά. Εγώ έχω πάει Ισλανδία, Βόρειο Πόλο, Νορβηγία κι ετοιμάζομαι τον Ιούνιο να πάω στα Βραχώδη Όρη, στον Καναδά, με βαν!»