Σοφία Κόκκαλη: «Εύχομαι να τελειώσει η πανδημία ανεπιστρεπτί. Εύχομαι ροή και φως»
Άνοιξες την πόρτα της επιτυχίας σχεδόν μόλις αποφοίτησες από τη δραματική σχολή κάνοντας μια συγκινητική ερμηνεία στη «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη, ενώ μας έχεις γοητεύσει και, στο θέατρο. Ένιωσες ποτέ να χάνεις τον εαυτό σου από τα καλά που άκουσες ή διάβασες για τη δουλειά σου;
Δεν έχω νιώσει ποτέ να χάνω τον εαυτό μου από τα καλά που άκουσα ή διάβασα. Ξεκινώντας είχα μια ορμή, αλλά ταυτόχρονα και μια αμηχανία να διαχειριστώ την όποια ανταπόκριση. Νομίζω λόγω χαρακτήρα, δεχόμουν τα σχόλια με κάποια εσωστρέφεια, σαν να μην άκουγα πραγματικά. Τώρα πλέον, που γνώρισα τη φύση της δουλειάς, που έχω μάθει να διακρίνω το αντικείμενο από την εντύπωση που προκαλεί, θετική ή αρνητική, μπορώ να ακούσω κάτι καλό με μεγαλύτερη γενναιοδωρία, και να χαρώ πραγματικά, ιδίως όταν έρχεται από κάπου που εκτιμώ και με ενδιαφέρει.
Πότε πήρες την απόφαση να γίνεις ηθοποιός;
Ήθελα να γίνω ηθοποιός από μικρή. Αλλά στο περιβάλλον που μεγάλωσα μια τέτοια απόφαση δεν ήταν καλοδεχούμενη. Επίσης δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με το θέατρο, απέκτησα πολύ αργότερα. Κυρίως μέσω του σινεμά διογκώθηκε μέσα μου η επιθυμία. Μέχρι να το πάρω απόφαση ασχολιόμουν με οτιδήποτε παρεμφερές σαν χόμπι και παράλληλα έκανα ότι σπούδαζα. Αποφάσισα στα 22 μου να δώσω εξετάσεις και να συγκεντρωθώ σ’ αυτό που ήξερα ότι είχα ανάγκη.
Το θέατρο δίνει την ευκαιρία να διηγηθείς μια ιστορία με τρόπο πλάγιο και αναπάντεχο;
Το θέατρο σου δίνει την ευκαιρία να διηγηθείς με τρόπο άμεσο, βαθύ και προσωπικό. Να διηγηθείς μια ιστορία, να διηγηθείς εσένα στην ιστορία. Να είσαι ο αγωγός για νοήματα και αισθήματα πέρα από σένα, πολύ μεγαλύτερα, άπιαστα σχεδόν και να το κάνεις και να καίγεσαι. Να είναι επείγον.
Τι σου είπε ο Έκτορας Λυγίζος όταν σε προσέγγισε για τον ρόλο που ερμηνεύσεις στο «Σχολείο γυναικών» του Μολιέρου;
Με τον Έκτορα δουλέψαμε στο «Σώσε» του Μάικλ Φρέιν, το 2018, εμπνεύστηκε ο ένας απ’ τον άλλον και αυτόματα υπήρξε η επιθυμία για συνέχεια. Έτσι όταν μου είπε για μια επόμενη παράσταση, ήξερα ότι θα είμαι μαζί του, όποιο κι αν ήταν το έργο ή ο ρόλος. Χάρηκα όταν μου είπε ότι θα κάνουμε το «Σχολείο Γυναικών». Ενθουσιάστηκα με τον έμμετρο λόγο, τη μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, με συγκίνησε η Αγνή.
Πιστεύεις ότι έχει σημασία στη συγγραφή του έργου το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μολιέρος ήταν σαράντα χρόνων όταν αποφάσισε να παντρευτεί μια κοπέλα που ήταν 19;
Ναι, ο Μολιέρος παντρεύτηκε στα 40 του μια 19χρονη, την κόρη μιας πρώην του, που ήταν στο θίασό του. Όλοι μαζί συνέχισαν να κάνουν παραστάσεις. Αυτή η πληροφορία έχει για μένα ενδιαφέρον, υπό το πρίσμα ότι διαλέγει να κάνει κέντρο της ιστορίας του, το προσωπικό του βίωμα. Στο έργο ασκεί έντονη κριτική, εκθέτοντας πρώτα τον εαυτό του. Το έργο μιλά για τα πολύπλοκα ζητήματα του έρωτα, την κοινωνία, τους θεσμούς της, την ιδεολογία της και τις ιδεοληψίες της.
Η δυσκολία των ανθρώπων να έρθουν ουσιαστικά κοντά είναι ένα χαρακτηριστικό που επικρατεί στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις;
Ναι. Πώς έρχεσαι κοντά; Πώς διαχειρίζεσαι ικανά πρώτα τον ίδιο τον εαυτό σου και πόσος χώρος απομένει για να πλησιάσεις πραγματικά τον άλλο; Η κοινωνία όλο και πιο υστερική, πιεστική, μας μπερδεύει, μας κουράζει, μας κλείνει. Χρησιμοποιούμε σχέσεις και δεσμούς για λάθος λόγους. Ξέροντας το όμως, αναγνωρίζοντάς το, η επιμονή για συσχέτιση πραγματική αποκτά αξία ζωτική.
Ποιες ήταν οι πιο ποιητικές στιγμές στη ζωή σου;
Οι ποιητικές στιγμές στη ζωή μου είναι όταν νιώθω ότι συνδέομαι. Με ανθρώπους και στιγμές. Όταν μοιράζομαι έντονα συναισθήματα, όταν η καθημερινότητα θυμίζει αυτά που φτιάχνουμε στο θέατρο, τη μουσική και το σινεμά, όταν μπορώ να δω την ομορφιά, όταν μπορώ να είμαι ήρεμη.
Με ποια γλώσσα θα ήθελες να επικοινωνείς: με αυτή που έχεις, με τη γλώσσα της λογικής, τη σιωπή;
Θα ήθελα να επικοινωνώ με μυαλό ξυράφι και ανοιχτή καρδιά.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός τι θα ήθελες να είσαι;
Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να είμαι. Θα μπορούσα να είμαι στη Nasa. Θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρον. Θα μου άρεσε να είμαι μουσικός, να τραγουδάω, να γράφω, να φιλοσοφώ, να κάνω κάτι επικίνδυνο με δράση. Όλα βέβαια, συνδυάζονται στο να είσαι ηθοποιός. Και η Nasa μέσα.
Ποια είναι τα σχέδια σου για την επόμενη σεζόν;
Τον Οκτώβρη, θα είμαι στο Θέατρο Τέχνης, στους «Ναυαγούς». Είναι ένα έργο που έγραψε η Ηρώ Μπέζου και το οποίο συν σκηνοθετεί με τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Το χειμώνα με τον Χάρη Φραγκούλη, στο θέατρο Θησείον, θα ανεβάσουμε το «Η Ζωή είναι Όνειρο» του Καλντερόν και ένα ακόμη έργο που έγραψε ο ίδιος, το «Χιόνι».
Δεν έχεις κάνει τηλεόραση. Αυτό συμβαίνει λόγω των συνθηκών κάτω από τις οποίες γίνονται στην Ελλάδα οι τηλεοπτικές σειρές ή επειδή δεν σου ταιριάζει τόσο ως μέσο;
Μόλις έπαιξα σε ένα αυτοτελές επεισόδιο, για τη σειρά της Ερτ, «Καρτ Ποστάλ» που θα προβληθεί το Φθινόπωρο. Ήταν ένα test drive. Έχω την εντύπωση ότι ο τηλεοπτικός τρόπος είναι δύσκολο να με γεμίσει, να με χαροποιήσει, οπότε δεν τον επιλέγω. Το μέσο από μόνο του δεν μου είναι δυσάρεστο. Θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε να κάνουμε προσεγμένες και έξυπνες δουλειές. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει, επιλέγοντας πιο μικρά project, πιο ειδικά και έξυπνα ιδωμένα, με μια επιμονή και ένα σκεπτικό που θα αλλάξει σε βάθος χρόνου το ελληνικό τηλεοπτικό περιεχόμενο.
Τι εύχεσαι για το μέλλον;
Εύχομαι να τελειώσει η πανδημία ανεπιστρεπτί. Εύχομαι ροή και φως.
