Σαρανταεννέα χρόνια ΠΑΣΟΚ… Αν και πως θα γιορτάσει τα πενήντα;

Τα σαρανταεννέα χρόνια από την ίδρυση του γιόρτασε το ΠΑΣΟΚ, με μια εκδήλωση στο Ζάππειο, που μάλλον σε πολλούς θα έφερε στον νου την φράση «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»…

Όταν στον Α Παπανδρέου το μακρινό 1974 άλλοι ακούμπησαν τις ελπίδες πάνω του, άλλοι τον κατηγόρησαν ότι «διαλύει το κέντρο» και άλλοι τον χλεύασαν. Επτά χρόνια μετρά, ο Α Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός της χωράς με το απίστευτο 48%.

Αν θέλουμε να λέμε την πραγματικότητα, την θριαμβευτική εκείνη νίκη έκανε ο Α Παπανδρέου και όχι το ΠΑΣΟΚ. Αυτός ήταν η δύναμη που κινητοποίησε πολίτες όλων των ηλικιών, αυτός έδωσε (μεγάλες και αόριστες) ελπίδες που έπιασαν ψηφοφόρους, αυτός στην ουσία σχεδόν υποσχέθηκε σε όλους ότι ακριβώς ήθελαν να ακούσουν.

Παράλληλα, η κοινωνία ήταν έτοιμη, χρειαζόταν μια αλλαγή. Όσα είχαν γίνει σε όλη της Ευρώπη δεκαετίες πριν , είτε λόγω εμφυλίου και των επομένων χρόνων είτε λόγω χούντας, δεν είχαν περάσει στην χώρα μας και ήλθαν με καθυστέρηση.

Ο Ανδρέας, «πάντρεψε» όλα αυτά τα στοιχεία και «μάγεψε» τους πολίτες.

Τα πρώτα χρόνια, πάρα τις διάφορες παλινωδίες, είναι σαφές πως κινήθηκε σε αρκετούς τομείς θετικά (πχ υγεία) αλλά σιγά-σιγά, άφησε και τα πράγματα να …πάνε μόνα τους. ΄Η για την ακρίβεια, άφησε οποίον ήθελε να κάνει ότι ήθελε, στον όλο και πιο διευρυμένο κύκλο της εξουσίας. Έτσι φτάσαμε το 1988 και 89 σε όσα έγιναν και κατέστρεψαν την κοινωνία αλλά και την οικονομία.

Το ΠΑΣΟΚ, μέσα από παλινωδίες, στα πάνω και τα κάτω, συσπειρώνοντας ακόμα και ανθρώπους με εντελώς αντίθετες λογικές (εθνικιστές και παλαιομαρξιστες πχ) κατάφερε να «αναστηθεί» το 1993, αλλά το άστρο του ιδρυτή του έσβηνε…

Ο διάδοχος του, ο Κ Σημίτης, μιας τελείως διαφορετικής λογικής, συγκρότησης και αντίληψης πολιτικός, που πολλές φορές αναρωτιόσουν τι σχέση έχει τελικά με αυτό το ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να σταθεροποιήσει την χώρα στην ΕΕ και προσπάθησε να μετατρέψει το κόμμα –ιδεολογικό χυλό, σε κόμμα σοσιαλδημοκρατικό, κατά τα Ευρωπαϊκά πρότυπα.

Δεν τα κατάφερε, όπως δεν τα κατάφερε και στα μικρά καθημερινά προβλήματα της χώρας. Όμως πέτυχε σε μεγάλους στόχους που είχε βάλει (πχ ΟΝΕ)

Με την αποχώρηση του, άρχισε και η νέα παρακμή του ΠΑΣΟΚ, που αρνήθηκε να προσαρμοσθεί στα νέα διεθνή και ελληνικά δεδομένα.

Ο Γ. Παπανδρέου, που ανέλαβε τα ηνία (το μεγάλος λάθος του Κ Σημίτη που του έδωσε το δαχτυλίδι) δεν κατάφερε σχεδόν τίποτα. Κινήθηκε με διάφορες δίκες του ιδεοληψίες, με ένα στενό κύκλο, συνήθως αποτυχημένων στελεχών και κέρδισε τις εκλογές λόγω της ανικανότητας της κυβέρνησης ΝΔ μετά το 2008.

Όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση, έδειξε την ανικανότητα του όλου συστήματος του και το ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκε τα επόμενα χρόνια σε μονοψήφια ποσοστά, ήμισυ και από αυτά των πρώτων εκλογών που συμμετείχε το 1974….

Οι αλλαγές αρχηγών δεν οδήγησαν σε κάτι εντυπωσιακό και το ΠΑΣΟΚ, έχασε και τον πολυσυλλεκτικό του χαρακτήρα αλλά και την οποία πυξίδα είχε. Δεν ήξερε αν θα κινηθεί προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά ή προς τα που…

Σήμερα, μετά και την εκλογή Ανδρουλάκη, δεν δείχνει να μπορεί να «πάρει τα πάνω του» . Ενώ δίπλα του το κόμμα που του «έκλεψε» τους ψηφοφόρους πριν λίγα χρόνια καταρρέει, το ίδιο δεν μπορεί να ανακάμψει.

Η νέα ηγεσία, (από φόβο;) παραμερίζει στελέχη με πείρα και τοποθετεί νέους, απείρους και αγνώστους με μόνον κριτήριο, ως φαίνεται, την πίστη σε αυτήν. Μόνον που έτσι δεν χτίζονται μεγάλα κόμματα.

Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να έχει πιθανότητες να ανακάμψει, πρέπει να αφήσει τις διάφορες παλινωδίες, να αναγνωρίσει δυνατά τα λάθη του παρελθόντος και να συγκροτήσει φανερά και δυνατά ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με βάση τα δεδομένα της Δυτικής Ευρώπης.

Ένα κόμμα που τα επόμενα χρόνια θα μπορεί να συγκυβερνήσει με την Κεντρωα-κεντροδεξια ΝΔ, που έχτισε ήδη και με επιτυχία ο Κ Μητσοτάκης και ίσως αργότερα διεκδικήσει και πρώτο ρόλο.

Σε αντίθετη περίπτωση, είναι αμφίβολο, αν θα μπορέσει να γιορτάσει τα πενήντα χρόνια από την ίδρυση του. Τουλάχιστον ως κόμμα που να μπορεί να κινηθεί σε τροχιά εξουσίας…..