Ρούλα Πισπιρίγκου: Ήταν ο απόλυτος φόβος μου, μην πάθει κάτι η Τζωρτζίνα
Συνεχίζεται για δεύτερη ημέρα η απολογία της Ρούλας Πισπιρίγκου στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο.
Η κατηγορούμενη για την ανθρωποκτονία και την απόπειρα ανθρωποκτονία της 9χρονης κόρης της, Τζωρτζίνας Δασκαλάκη, άρχισε την απολογία της στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο αναφερόμενη στα όσα έλαβαν χώρα στο Καραμανδάνειο, πριν την εισαγωγή και κατά την διάρκεια της παραμονής της στο νοσοκομείο.
Η κατηγορούμενη περιέγραψε πως εκείνη την ημέρα υπήρχε ένας τσακωμός με τον Μάνο Δασκαλάκη και είχε πάει στο σπίτι της μητέρα της. «Εκείνη την ημέρα υπήρχε ένας τσακωμός με τον εν διαστάσει σύζυγο μου. Είχα πάει στο σπίτι της μητέρας μου» είπε η κατηγορούμενη περιγράφοντας πως είπε στην Τζωρτζίνα ότι ήταν και πάλι έγκυος. «Μόλις της ανακοίνωσα ότι θα κάνω παιδάκι πετάχτηκε πάνω και μου είπε «μαμά σε ευχαριστώ σε αγαπώ». Ήταν πολύ χαρούμενη» είπε η κατηγορούμενη.
Στη συνέχεια περιέγραψε το περιστατικό τα ξημερώματα που οδήγησε στο να πάνε στο Καραμανδάνειο. «Η Τζωρτζίνα κοντά στο θάνατο της Ίριδας παραπονιόταν για την κοιλιά της. Ξαπλώσαμε, κοιμηθήκαμε, η νύχτα ήταν ήρεμη…Γύρω στις 6:30 (είναι τόσα πολλά γεγονότα μπορεί να μην θυμάμαι καλά) την ένιωσα δίπλα μου, δεν μπορώ να εξηγήσω, αυτό το τίναγμα, ανατινάχθηκε στο κρεβάτι, όπως νοιώθουνε εμείς πως πάμε να πέσουμε. Σηκώθηκα την σκούντησα, μου λέει «τι σου συμβαίνει τι έπαθες», της λέω «επειδή έτρεμες, σηκώθηκα να πάρω νερό, λέω στη Δημητρα «το παιδί πετάχτηκε στο ύπνο». Λίγο μετά μου λέει «Γιατί τρέμω;», τρομαγμένη, το πάνω χείλος ήταν κόκκινο. Της λέω Τζωρτζίνα, τι συμβαίνει, μου λέει «κάτι έχω τρέμω», ότι είδε ένα όνειρο. Της λέω της Δήμητρας, το παιδί ξύπνησε τρέμει. Πήγε η Δήμητρα της λέει «τι έπαθες;» είδα όνειρο, τη μαμά, μπαμπά, πονάει η κοιλιά μου, εδώ (στο μπράτσο δείχνει η κατηγορούμενη) σαν να έχω βόμβα στην πλάτη» περιέγραψε η Ρούλα Πισπιρίγκου στην απολογία της.
Όπως είπε η κατηγορούμενη ενώ γενικά η Τζωρτζίνα φοβόταν τους γιατρούς εκείνη την ημέρα ζητούσε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. «Όταν έχεις χάσεις δύο παιδιά και ένα βηχαλάκι να έχει το παιδί σου, είναι κατευθείαν γιατρός. Μέσα μου δεν το διαπραγματευόμουν. Ήταν ο απόλυτος φόβος. Πρόσεχε μην πέσεις, μην τρέξεις, μην πάθεις κάτι. Ήθελα να την έχω υπερπροστατευμένη. Πίστεψα ότι όλο αυτό είχε δημιουργηθεί από το όνειρο. Δεν μου πέρασε από το μυαλό αυτό που συνέβη» περιέγραψε η κατηγορούμενη.
Και συνέχισε η Ρούλα Πισπιρίγκου:
«Η Τζωρτζίνα τελικά έκανε εισαγωγή γιατί μου είπαν ότι υπάρχει ένα είδος επιληψίας που εμφανίζεται στα 8 και πρέπει να το διερευνήσουν. Θεώρησαν ότι έπρεπε να νοσηλευτεί. Την κράτησαν. Κατευθείαν μετά από λίγη ώρα πήγαμε στο δωμάτιο. Εγώ όμως ήμουν με τα ρούχα του ύπνου. Έφυγα με τον πατριό μου να πάμε να πάρουμε πράγματα για το παιδί. Της πήγα και τηλεόραση και το λαπτοπ μήπως ήθελε να μπει στο μάθημα λίγο το μεσημέρι να ακούσει τους συμμαθητές της κλπ. Μου είπε η δασκάλα αν θέλει να μπει χωρίς να της κάνουν κάποια ερώτηση κλπ. Πήρα τα πράγματα του παιδιού , παντόφλες σαμπουάν , είδη πρώτης ανάγκης. Το παιδί είχε μείνει με την αδερφή μου.
Είχαν κανονίσει την πρώτη μαγνητική εγκεφάλου και κάναμε και ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Δε θυμάμαι με ποια σειρά έγιναν. Μέχρι να γυρίσουμε πίσω επικοινώνησα με τον Μανο ο οποίος με κάποιο τρόπο μέσω γνωστού είχε μάθει για την μαγνητική και μου είπε ότι είναι καθαρή. Μου εξήγησε ο κ. Κατερέλλος ότι υπάρχει ένα είδος επιληψίας που εμφανίζεται γύρω στα 8 έτη. Μου εξήγησε ο γιατρός ότι ναι μεν το καρδιογράφημα ήταν καλό αλλά δεν μπορούσε να μου δείξει τι είχε γίνει πριν στο σπίτι.
Μου είπε όμως ότι θα έκανε και ένα δεύτερο. Για το οποίο έπρεπε να την κρατήσω ξύπνια μέχρι τις 4 το πρωί. Ήταν 8 του μήνα. Δε θυμάμαι να με προβλημάτισε κάτι. Κάποια στιγμή ανέβασε κάποιες σφίξεις. Και φώναξα τους γιατρούς και μου είπαν ότι μέχρι 120 μην σας προβληματίζει καθόλου. Της είχαν βάλει ένα μόνιτορ. Έδειχνε την αναπνοή και τους παλμούς. Αυτό το είχε από τις 8 του μήνα που μπήκε στο νοσοκομείο. Κάναμε το εγκεφαλογράφημα. Μου είπε πάλι ο γιατρός ότι δεν έβλεπε κάτι. Ήρθε και νοσοκόμα να δει αν είχαμε ξυπνήσει, δεν είχε κοιμηθεί καθόλου, ήταν πολύ ταλαιπωρημένη.
Μετά από λίγη ώρα περνάει επίσκεψη ιατρείου. Μου είπε ο γιατρός ότι μάλλον είναι κάτι ψυχολογικό από αυτά που έχει ζήσει τα άσχημα. Πίστεψα κι εγώ ότι το σωματοποιεί όλο αυτό. Με τα παιδιά που χάσαμε και δεν εκφραζόταν. Στο σχολείο η Τζωρτζίνα είχε παιδοψυχολόγο. Μας είχε πει ότι το παιδί δεν έχει κάποιο πρόβλημα απλά το μόνο που είχε ήταν ότι είχε μέσα στο μυαλό της επίμονα την ιδέα να κάνει αδερφάκι. Όταν μας το είχε πει, ο Μάνος ήταν εντελώς αρνητικός. Την επόμενη φορά έκπληκτη η ψυχολόγος άκουσε τον Μάνο να λέει θέλω κι εγώ να κάνω άλλο ένα παιδί. Δεν μπορούσα κι εγώ να το εξηγήσω. Ίσως είχε σκεφτεί αυτά που του είπε η ψυχολόγος.
Ξαφνικά χάνεις το παιδί κι εκεί που περπατάς στο δρόμο και τα δυο χέρια σου είναι με τα χέρια των παιδιών και ξαφνικά το ένα είναι κενό παθαίνεις σοκ.
Η Ίριδα δεν αναπλήρωσε το κενό της Μαλενας στην ψυχή μου, ήταν όμως πάλι η χαρά της ζωής. Το σπίτι είχε πένθος και μαυρίλα. Η Ίριδα , το όνομα της είναι χαρακτηριστικό. Από το ουράνιο τόξο γιατί ήταν αυτό μέσα στο σπίτι μας. Μετά όμως έσβησαν κι αυτά τα χρώματα της Ίριδας πάλι ξαφνικά. Όμως είχα 2 ιατροδικαστικές οι οποίες μου έλεγαν ότι το ένα σου παιδί έχει αυτό, το άλλο έχει το άλλο. Δεν υπήρχε υποψία κατηγορίας ούτε προς το πρόσωπο μου ούτε προς κανέναν άλλον.
Επιστρέφω στις 9/4 ήταν η ώρα του εξιτηρίου. Συζητήσαμε , εγώ όμως , είχα ήδη επικοινωνήσει με την αδερφή μου και τη μητέρα μου γιατί στην Πάτρα υπάρχει ένα κέντρο ψυχικής υγείας για παιδιά. Η μαμά μου είχε επικοινωνήσει για να πάμε κατευθείαν εκεί με το που βγούμε. Ήταν και δημόσιο. Γιατί οικονομικά δεν ήμασταν καλά. Τα 11 χρόνια που ήμασταν παντρεμένοι είχαμε βοήθεια από τους δικούς μας αλλά δεν ήμασταν πλούσιοι. Καθόλου. Μαζεύω τα πράγματα και ακούω την Τζωρτζινα να κάνει έναν τεράστιο βήχα.
Είχα ενημερώσει και τον Μάνο ότι φεύγουμε και ότι θα γυρίσουμε στο χωριό στο σπίτι της μητέρας μου αλλά ακούω την Τζωρτζινα να κάνει αυτόν τον βήχα. Κλαίγαν τα μάτια της πάρα πολύ έντονα και μου λέει η κοιλιά μου, εμετό μαμά εμετό. Εκεί δίπλα είχαν αφήσει κάποια χάρτινα της το έδωσα ακριβώς μπροστά της και έβγαλε ένα υγρό - σάλια. Εγώ είχα χτυπήσει το κουδούνι του δωματίου . Το δωμάτιο ήταν ως εξής - η πόρτα - ο διάδρομος ένα κρεβάτι. Μπαίνοντας αριστερά ένα ψυγείο. Μπροστά ακριβώς ήταν μια άλλη πόρτα. Στο δωμάτιο εκείνο ήταν μια μαμά με ένα αγορακι πιο μικρό από την Τζωρτζινα και θυμάμαι τη μητέρα του γιατί είχαμε μιλήσει και μου είχε πει ότι ήταν από το Κιατο κλπ. Όνομα δεν θυμάμαι της κυρίας.
Άνοιξα την πόρτα και βγηκα έξω σε μια απόσταση πολύ κοντινή και τους λέω μπορείτε να έρθετε γιατί το παιδί δεν είναι καλά . Έρχεται μια νοσοκόμα πρώτα της δείχνω τον εμετό μου λέει πως έγινε ; Φωνάζει τη γιατρό έρχεται και μου λέει θα παραμείνετε . Να σας πω ότι σε όλες τις νοσηλείες δεν ήμουν επιθετική με τους γιατρούς και της είπα εκείνη την ώρα μου λέτε ότι δεν έχει τίποτα το παιδί κλπ μου λέτε ότι είναι ψυχολογικό κλπ, και της λέω αυτό το παιδί θα βγάζατε έξω;
Ήμουν τρομερά εκνευρισμένη εκείνη τη στιγμή γιατί πίστευα ότι θέλουν να το διώξουν το παιδί δεν ξέρω για ποιον λόγο. Μου λέει ηρεμήστε. Το μόνο που έχουμε δει είναι μια αύξηση στα λευκά. Μάλλον είναι κάποια ίωση μου λέει. Πότε την κόλλησε δεν ξέρουμε. Θα σταματήσει τώρα να τρώει κλπ θα της βάλουμε τον ορό και θα το παρακολουθήσουμε. Είχαν βγάλει το μόνιτορ γιατί θα φεύγαμε , ήρθαν και έβαλαν ένα τετράγωνο πράγμα όπου έβλεπες το οξυγόνο και από πάνω έβλεπες τους παλμούς. Της έβαλαν το οξυμετρο και μετά η Τζωρτζινα κοιμήθηκε. Δεν πέρασε ούτε μια ώρα και η Τζωρτζινα ξανά τα ίδια βήχας πόνος στην κοιλιά εμετός. Το παιδί ήταν νηστικό από την προηγούμενη. Για αυτό έβγαζε υγρά. Ήρθαν πάλι οι γιατροί τα είδαν, έκανα μια συζήτηση με τους γιατρούς γιατί ανεβαίνουν οι σφίξεις. Ποτέ δεν μας είπαν το παιδί έχει στρεσαριστεί».
