Η Ρένα Δούρου θυμάται τον σεισμό στην Πόλη 26 χρόνια πριν - Η φωτογραφία που ξύπνησε μνήμες
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανάρτησε μια φωτογραφία, όπου απεικονίζεται η ίδια σε νεαρή ηλικία στην Κωνσταντινούπολη, μία ημέρα πριν τον φονικό σεισμό των 7,6 Ρίχτερ.
Ο χορός των Ρίχτερ στις Κυκλάδες ξύπνησε μνήμες στη Ρένα Δούρου, η οποία αποκάλυψε πως το 1999 βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός των 7,6 Ρίχτερ, που ισοπέδωσε την Πόλη.
Σε ανάρτησή της στο X, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εξιστόρησε πώς βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ως νεαρή φοιτήτρια και πώς έζησε την τουρκική φιλοξενία, πριν ο Εγκέλαδος ισοπεδώσει την πόλη και σκορπίσει τον θάνατο. Η ίδια θυμάται τα φονικά Ρίχτερ, τα γκρεμισμένα κτίρια, την πολυκατοικία που διέμενε και η οποία ήταν από τις λίγες που έμειναν όρθιες. Κάνει ειδική μνεία στην ελληνική βοήθεια που είχε παρασχεθεί στην Τουρκία παρά το «πολεμικό κλίμα» που επικρατούσε μεταξύ των δύο χωρών μετά το συμβάν στα Ίμια και όσα έγιναν με τον Οτσαλάν.
Η Ρένα Δούρου συνοδεύει την ανάρτησή της με μια φωτογραφία που χρονολογείται 26 χρόνια πριν και στην οποία απεικονίζεται η ίδια σε νεαρή ηλικία με ένα φανελάκι και ένα τζιν να κρατά στα χέρια της λουλούδια. Όπως αναφέρει, η συγκεκριμένη φωτογραφία τραβήχτηκε μία ημέρα πριν τον φονικό σεισμό.
Η ανάρτηση της Ρένας Δούρου
«Το 1999, κουβαλώντας την μεγαλύτερη βαλίτσα της ζωής μου, εγκαθίσταμαι στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να δώσω εξετάσεις για την πιστοποίηση γλωσσομάθειας τουρκικών μέσω ενός διακρατικού προγράμματος για αριστούχους φοιτητές.
Και με ελάχιστες αλλά σπουδαίες γνωριμίες στην Πόλη και με πολλή θέρμη έμενα σε ένα προάστιο της Πόλης που καμία σχέση δεν έχει με την σημερινή εικόνα των γιγάντιων δρόμων και των κτιρίων.
Ζούσα με μία οικογένεια που φρόντιζε και για το φαγητό μου και έδινε οδηγίες και φροντίδα σαν να τους ήξερα από πάντα. Μαζί τρώγαμε, μαζί πίναμε τσάι, μαζί στην αγορά να μάθω τα ονόματα των λαχανικών. Ντομάτα, μελιτζάνα, ίδιες λέξεις ίδιες συνταγές…Μαζί ζήσαμε και εκείνο τον φοβερό σεισμό στις 17 Αυγούστου 1999 των 7,6 ρίχτερ που μας έπληξε αίφνης για 46 ολόκληρα δευτερόλεπτα, σχεδόν ένας αιώνας- κι από τότε δεν έχω πει ποτέ δεν προλαβαίνω.
Η γειτονιά μας ισοπεδώθηκε, έμεινε η δική μας πολυκατοικία με μετρημένα ακόμη κτίρια. Η διπλανή ένα βουνό από συντρίμμια, υλικών και ζωών που χάθηκαν. Η έκταση της καταστροφής τεράστια και παρά τα πρόσφατα Ίμια και τον Οτσαλάν που είχαν προηγηθεί η Ελλάδα έστερξε, η λεγόμενη διπλωματία των σεισμών.
Το κλίμα ήταν τόσο καλό που αποφάσισα παρά τις φοβέρες των δικών μου (χίλιες λέξεις χρειάζονται για να συμπεριλάβω όλες τις ατάκες της κυρα-Νότας) να μείνω στην Πόλη και να δώσω τις εξετάσεις με επιτυχία.
Ακόμη επικοινωνώ με την οικογένεια που γίναμε πια οικογένεια. Και όταν γύρισα στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού θυμάμαι να με ρωτάνε μόνο για το σεισμό. Στις 7 Σεπτεμβρίου ζήσαμε μαζί τον σεισμό της Αθήνας του 1999, των 5,9 βαθμών ρίχτερ και λύθηκε κάθε απορία συγγενών και φίλων.
Σε κάθε σεισμό κοντοστέκομαι και θυμάμαι έντονα.
Ελπίζω ειλικρινά οι άνθρωποι που δοκιμάζονται σήμερα να βγουν αλώβητοι οι ίδιοι και τα σπίτια τους.
Θέλει περίσσιο θάρρος το να μείνεις αλλά και το να φύγεις…
Σ.Σ η φωτο τραβηγμένη την προηγούμενη μέρα (είμαστε στην εποχή που γράφαμε πίσω από τις φωτογραφίες) της μεγάλης δοκιμασίας στο Dolmabahçe».
