Ράγισε καρδιές ο γιος του Αντώνη Λυμπέρη στον επικήδειο - «Το πιάτο σου θα είναι στο τραπέζι»

Ο πόνος ήταν αβάσταχτος και η θλίψη ανείπωτη στην νεκρώσιμη ακολουθία του Αντώνη Λυμπέρη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Η στιγμή όμως που πραγματικά ράγισαν καρδιές ήταν όταν ο γιος του εκλιπόντα εκδότη, Αλέξανδρος Λυμπέρης, ανέβηκε στο βήμα για τον επικήδειο. 

Ακόμη και μάρμαρα θα μπορούσαν να ραγίσουν με τα λόγια αγάπης του Αλέξανδρου, ο οποίος εξύμνησε τη μαχητικότητα του πατέρα του, που πάλεψε σκληρά για να κερδίσει τη μεγαλύτερη από όλες τις μάχες που έδωσε στη ζωή του, αλλά δεν τα κατάφερε: «Ο πατέρας μου ήταν ένας μαχητής. Μέχρι την τελευταία του πνοή, έδωσε τη δική του άνιση μάχη με μια αρρώστια, που κανείς δεν μπορεί να νικήσει. Ήξερε τις δυσκολίες, ήξερε τι είχε απέναντί του, αλλά δεν λύγισε ποτέ. Με θάρρος, αξιοπρέπεια και την ανεξάντλητη δύναμη της ψυχής και της θέλησής του, αντιμετώπισε το κάθε εμπόδιο.

Πάλεψε για να μείνει κοντά μας, για να ζήσει όσο περισσότερο μπορούσε μαζί μας. Αυτό ήταν ο πατέρας μου. Ένας άνθρωπος που δεν εγκατέλειπε ποτέ. Θυμάμαι σχεδόν δύο εβδομάδες πριν, ήμασταν οι δύο μας στο δωμάτιο του νοσοκομείου και μου είπε "μην ακούς ρε όταν πονάω, φωνάζω και λέω πως δεν αντέχω τον πόνο και ότι θα πεθάνω. Δε θα πεθάνω, έτσι το λέω. Εγώ θα ζήσω"».

Ο Αλέξανδρος Λυμπέρης αποκάλυψε και τη δίψα που είχε για ζωή ο Αντώνης Λυμπέρης μέχρι την τελευταία στιγμή, ζητώντας από την οικογένειά του να διοργανώσει το πάρτι γενεθλίων του στις 19 Δεκεμβρίου, αλλά και τις διακοπές των Χριστουγέννων: «Μία εβδομάδα πριν φύγεις, μας είπες να φτιάξουμε τη λίστα για τα γενέθλιά σου στις 19 Δεκεμβρίου, για το ποιους θα καλέσουμε στο σπίτι, όπως κάθε χρόνο. Μας είπες πού θέλεις να πάμε τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά να πούμε "καλή χρόνια", να είμαστε καλά και μετά λες "βλέπουμε τι θα γίνει του χρόνου". Εκεί που ήθελες θα είμαστε, με το πιάτο σου στο τραπέζι».

«Δεν μπορούσες να μιλήσεις, ένα δάκρυ κύλησε»

Ο Αλέξανδρος Λυμπέρης προκάλεσε ρίγη συγκίνησης με την περιγραφή του για τις τελευταίες στιγμές του πατέρα του στο νοσοκομείο: «Μία ημέρα πριν φύγεις ήσουν σε καταστολή και όμως όταν σου έσφιξα σφιχτά το χέρι, άνοιξες τα μάτια σου ορθάνοιχτα για τελευταία φορά και με κοίταξες. Δεν μπορούσες να μου μιλήσεις, όμως ένα δάκρυ κύλησε.

Την τελευταία σου ημέρα πριν φύγεις, σου κρατούσαμε το χέρι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήμασταν όλοι εκεί. Η μαμά, η ηρωίδα μας, που σε στήριξε όσο κανένας άλλος, η Φιλίππα, η Ιόλη, ο Άρης και εγώ. Δεν ήθελες να εγκαταλείψεις όμως. Μέχρι που η μαμά λιποθύμησε και έμεινες στο δωμάτιο μόνος σου για ένα λεπτό.

Τότε άφησες την τελευταία σου πνοή και έφυγες. Ήσουν τόσο περήφανος και δυνατός που δεν μπορούσες να το κάνεις, όσο ήμασταν εκεί. Την στιγμή που έφυγες ήταν και τα γενέθλια του Άρη μας, που έγινε 20 χρόνων, και όμως έχει σταθεί με τόση δύναμη και γενναιότητα, όσο κανένας μας».

«Τον θάνατο δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς»

Ο Αλέξανδρος Λυμπέρης αποκάλυψε ότι μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Αντώνη Λυμπέρη ήταν να δει και τον αγαπημένο του Ολυμπιακό: «Είχες πει, πως θα δούμε τον Ολυμπιακό οι τρεις μας, την Κυριακή. Όλοι μαζί, όπως κάναμε πάντα. Δεν μπορέσαμε μπαμπάκα μου να τον δούμε, όμως τήρησες και αυτή την υπόσχεσή σου, καθώς έφυγες ακριβώς μετά. Μπαμπάκα μου, τον θάνατο δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς.

Το θέμα είναι να νικήσεις τη ζωή και εσύ το έκανες. Ξέρω ποσό ήθελες να δεις τα παιδιά σου να παντρεύονται, να γνωρίσεις τα εγγόνια σου και να ζήσεις μαζί μας αυτές τις όμορφες στιγμές, που όλοι αξίζουν να ζήσουν. Και εμείς αυτό θέλαμε μπαμπάκα μου. Μπορεί να μην είσαι εκεί με την κάμερα σου συγκινημένος να μας τραβάς βίντεο, όμως είμαι σίγουρος, πως θα μας βλέπεις, θα μας καμαρώνεις και θα μας προστατεύεις από ψηλά».

«Θα σε αγαπάμε για πάντα»

Κλείνοντας ο Αλέξανδρος Λυμπέρης έκανε ειδική μνεία στις αξίες που πήρε από τον εκλιπόντα πατέρα του: «Μπαμπά μου, σε ευχαριστούμε για όλα. Για την υπομονή σου, την καλοσύνη σου, την αγάπη σου, τη δύναμή σου. Θα μας λείψεις περισσότερο απ’ όσο μπορούν να περιγράψουν τα λόγια. Θα σε κουβαλάμε πάντα μέσα μας, σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας σκέψη. Σε ευχαριστούμε για τα μαθήματα, που μας δίδαξες, τις αξίες που μας κληροδότησες. Είναι δώρα που θα κρατάμε για πάντα.

Υπόσχομαι, ότι θα τιμήσω την μνήμη σου, τηρώντας όλα αυτά που σου υποσχέθηκα, όταν σε αποχαιρέτησα και ότι θα συνεχίσω να ζω όπως μου έμαθες. Με αγάπη, πάθος και δύναμη. Η ζωή είναι μικρή μπροστά στην αιωνιότητα που μας ενώνει. Όπως σου είπα και την τελευταία φορά που σε αντίκρισα, θα τα ξαναπούμε σύντομα! Ας αναπαυθεί η ψυχή σου με ειρήνη. Θα σε αγαπάμε για πάντα».