Πρώτος στο χωριό…

Οι Αμερικανοί επαναλαμβάνουν πολλές φορές, ιδίως στα σπορ, το «ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος τίποτα». Από την άλλη είναι η αξία του ηττημένου που δίνει  δόξα στον νικητή. Όσα συμβαίνουν εδώ και καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζουν ένα ματς “do or die”, ένα ντέρμπι ζωής ή θανάτου και για αυτό μοιάζει σαν να μην αναλογίζονται οι πρωταγωνιστές ότι πρέπει να υπάρχει και αύριο.

Με αυτή την προσέγγιση, κυρίως η ηγεσία, αλλά όχι μόνο αυτή, επιστρατεύει τις δολοφονίες χαρακτήρων με όσους συγκρούεται, ακόμα και αν υπήρξαν υποστηρικτές της. Έτσι έχει στηθεί μια βιοτεχνία κατασκευής εσωτερικών εχθρών, η οποία μετατρέπει τους μέχρι χθες άξιους και προβεβλημένους σε ανάξιου λόγου υποκείμενα.

Η απαξίωση όμως, όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή, όταν ξεπεράσει τους δυο,τρεις παίκτες, απλώνεται στην ομάδα. Μια απαξιωμένη ομάδα, ακόμα και αν την κερδίσεις κατά κράτος, τι δόξα να σου προσφέρει. Άσε που εδώ ισχύει και η πασίγνωστη φράση που αποδίδεται στον Μπρέχτ αν και έχει ειπωθεί από ένα πάστορα ονόματι.

Martin Niemöller: «Όταν οι Ναζί έπαιρναν τους κομμουνιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα κομμουνιστής. Όταν φυλάκιζαν τους σοσιαλδημοκράτες σιώπησα, δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης. Όταν έπαιρναν τους συνδικαλιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. Όταν έπαιρναν εμένα, δεν είχε μείνει κανείς να διαμαρτυρηθεί».

Και προφανώς, αν δεν μείνει κανείς να σε υποστηρίζει, τότε δεν υπάρχει κόμμα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα «μικρό πολιτικό χωριό», πριν γίνει μεγαλούπολη με 2.245.978 ψηφοφόρους το 2015. Και προφανώς έμεινε μεγάλη πόλη και το 2019 με τους 1.781.057 ψήφους και κάτι σαν κωμόπολη το 2023 με το χαμηλότερο των 930.013. Στις ευρωεκλογές με την νέα ηγεσία σε εθνικό εκλογικό σώμα πήρε 593.167 ψήφους. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην εκλογική του βάση, επικαλούμενος τους 74.285 που τον ψήφισαν στην προεδρική εκλογική μάχη. Αυτή η προσέγγιση όμως καταλήγει στο πασίγνωστο  «πρώτος στο χωριό». Αυτή η πρωτιά ουδέποτε υπήρξε διαβατήριο για μια πρωτιά στην πόλη.