Που είναι ο Παύλος ; Που είναι ο Γιώργος ;

Πόσο μίσος μπορεί να έχουμε φυτέψει στις καρδιές των παιδιών μας για να ακούγονται τέτοιες φράσεις από νέους ανθρώπους που δείχνουν να χαίρονται για τον θάνατο συνομήλικών τους και μάλιστα από χέρια άνανδρων.

Τι είναι αυτό που κάναμε στραβά και έχει χαθεί ο σεβασμός όχι στη μνήμη του νεκρού μόνο, αλλά και στους γονείς που έχασαν τον άνθρωπο της ; Παραδίδονται όλα στο βωμό της αντιπαράθεσης ;

Και εντάξει από τους φασίστες οπαδούς της Χρυσής Αυγής δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο, όταν αντίκρυσαν την μάνα του Παύλου Φύσσα. Χυδαίοι, προκλητικοί, αμετανόητοι για τα εγκλήματα τους μα και ανεγκέφαλοι για να υποστηρίζουν άλλωστε τον ναζισμό.

Μα ερχόμαστε και στο χθες...στο Αριστοτέλειο. «Τιμή, τιμή στη ναυτική!...Που είναι ο Γιώργος ;», από στόμα φοιτητή, αναρχικού, κουκουλοφόρου; Ποιος να ξέρει ; Και γιατί να ξέρει; Είναι το ίδιο απαράδεκτο με το «που είναι ο Παύλος σου ;». Χυδαίο και ελεεινό.

Τί είναι όμως αυτό που κάνει τα παιδιά μας να πολεμούν το ένα το άλλο; Να μισούν το ένα το άλλο και να χαίρονται για τον θάνατο;

Είναι άραγε τόσο μεγάλες οι διαφορές που φουντώνουν το λεγόμενο ταξικό μίσος ή μήπως είναι το «όλα έτοιμα» ;

Θέλω να πιστεύω πως πρόκειται για μειοψηφίες, για μικρούς θύλακες μίσους ανάμεσα στη νεολαία της χώρας μας. Ψίγματα μίσους ανάμεσα στα παιδιά που δεν τα έχουν όλα έτοιμα, που δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, γιατί ο πατέρας και η μάνα παλεύουν με πενιχρούς μισθούς να κρατήσουν όρθια την οικογένεια σε μια άλλη πόλη της χώρας.

Είναι εκείνοι που αγωνιούν παράλληλα μην και ευτελιστεί τόσο το Δημόσιο Πανεπιστήμιο ώστε να μην αξίζει κάποιος να πάει εκεί, ώστε να χάνεται όποιος δεν διαθέτει τόσο μεγάλα ποσά για να σπουδάσει.

Βολικό το μίσος για κάποιους, όχι όμως για τους πολλούς. Δεν θα είμαστε καλύτερα αν ο ένας σκοτώσει τον άλλο, δεν θα είμαστε καλύτερα αν ο ένας χαίρεται με τον θάνατο του άλλου.

Επιτέλους...ας κοιτάξουμε τη νεολαία μας. Ας σκύψουμε πάνω στα παιδιά μας. Ας σταματήσουμε να μισούμε!!!