Πόσο ηθική είναι η χρήση χοίρων στις μεταμοσχεύσεις

Η εταιρεία Revivicor υπόσχεται πως τα πατενταρισμένα, μεταλλαγμένα της υβρίδια εγκαινιάζουν μία νέα εποχή στις μεταμοσχεύσεις. Το έλλειμμα στα μοσχεύματα όμως, μπορεί να καλυφθεί χωρίς αυτά. Υπάρχουν τα τεχνητά όργανα ή αυτά που καλλιεργούνται σε εργαστήρια. Μπορούμε να δοκιμάσουμε ένα διαφορετικό μείγμα ενημέρωσης, κινήτρων και εξαναγκασμών στην πολιτική αναζήτησης δοτών οργάνων.

Στις μεταμοσχεύσεις οργάνων από ζώα, αναγκαστικά χρησιμοποιούμε είδη που είναι γενετικά συγγενή με εμάς. Με τους χοίρους, είμαστε γενετικά πανομοιότυποι κατά 98%, περισσότερο από ότι με ορισμένα πρωτεύοντα! Αυτή όμως η συγγένειά των χοίρων με τον άνθρωπο, είναι ακριβώς ό,τι καθιστά ανήθικη τη χρήση τους στις μεταμοσχεύσεις! Ο χοίρος διαθέτει πλούσια συναισθήματα και υψηλή νοημοσύνη. Ο χοίρος ελπίζει, αγαπάει, σχεδιάζει, πονάει, φοβάται. Ανήκει στα πιο έξυπνα ζώα στη Γη. Εάν ανακαλύπταμε ένα τόσο εξελιγμένο ον σε κάποιον άλλο πλανήτη, θα θεωρούσαμε κοσμοϊστορική πρόκληση για το είδος μας να ερευνήσουμε τον συναισθηματικό του κόσμο και να επικοινωνήσουμε με τη διάνοιά του. Καθώς όμως το βρήκαμε εδώ στη Γη, απλά το… τρώμε -και τώρα θέλουμε να του φερθούμε σαν σε έναν άψυχο σάκο ανταλλακτικών οργάνων για άρρωστους ανθρώπους.

Εάν κάποιος μας έλεγε να εκτρέφουμε κατά 99% γενετικά ίδιους με εμάς… ανθρώπους, για να τους ακρωτηριάζουμε ή να τους σκοτώνουμε για… μοσχεύματα, η πρόταση θα μας φαινόταν ηθικά τερατώδης και εξωφρενικά αποκρουστική. Πώς γίνεται να μας φαίνεται… συναρπαστική και ελπιδοφόρα η ίδια ακριβώς πρόταση, απλά και μόνο επειδή αφορά χοίρους, ίδιους γενετικά με εμάς κατά… 98;

O άνθρωπος είναι διαφορετικός από τα άλλα ζώα, όχι ανώτερός τους. Το επόμενο «άλμα» για τον άνθρωπο είναι να εφεύρουμε έναν πολιτισμό στον οποίο όλα τα ζώα θα ζουν χειραφετημένα από τις ανθρώπινες ανάγκες. Τυχαίνει μάλιστα αυτό να είναι προϋπόθεση για να μην εξαφανιστεί η ανθρωπότητα (ή να μη βουλιάξει σε μια σκοτεινή βαρβαρότητα), υπό το βάρος της περιβαλλοντικής και κλιματικής κατάρρευσης.

Οι ξενομεταμοσχεύσεις μοιάζουν περισσότερο με άλλα τεχνικά «άλματα» του παρελθόντος, που όμως υποβάθμισαν την ανθρωπότητα, σαν την κατασκευή των πυρηνικών όπλων και τη λειτουργία των στρατοπέδων θανάτου. Θα ήταν πισωγύρισμα εάν, δίπλα στην κτηνοτροφία, αναπτυσσόταν ένας νέος κλάδος, που θα κατασκευάζει ζώα για να σφαγούν και να χρησιμοποιηθούν ως ανταλλακτικά ανθρώπινων οργάνων. Αυτή είναι ακριβώς η λογική που μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι άλματα στην ίδια κατεύθυνση.

Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός και στέλεχος του Κόμματος για τα Ζώα. Το βιβλίο του Πολιτική Φιλοζωία (2020) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.