Πως οι νέες φρεγάτες που θα αποκτηθούν μπορούν να μειώσουν την ανεργία στην Ελλάδα

Οι Γάλλοι προμήθευσαν τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις με τα μαχητικά αεροσκάφη Ραφάλ αλλά οι απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού είναι τελείως διαφορετική υπόθεση και μία μεγάλη πρόκληση για τη χώρα. Από τη μία η Lockheed Martin βιλοδοσκοπεί, το τελευταίο διάστημα, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και το Πολεμικό Ναυτικό. Η εταιρεία εύλογα ενδιαφέρεται για το νέο συμβόλαιο ύψους έως δισ. ευρώ που έχει ανακοινώσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης από την περσινή ΔΕΘ.

Το tweet της Lockheed Martin

«Εργαζόμαστε για να προσφέρουμε αναβαθμισμένες ναυτικές ικανότητες στο Ελληνικό Ναυτικό και μια οικονομική ευκαιρία στην Ελλάδα με τις φρεγάτες Multi-MissionSurfaceCombatant. Αυτή την εβδομάδα μια ομάδα μας επισκέφτηκε ελληνικά ναυπηγεία για να συζητήσει πώς μπορούμε να συνεργαστούμε για να παραδώσουμε αυτήν την δυνατότητα στην Ελλάδα», αναφέρει σχετικό tweet της εταιρείας.

H εταιρεία σημειώνει ότι μπορεί να συνδράμει τη χώρα στην αμυντική της θωράκιση, να της προσφέρει ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό όπλο στη θάλασσα αλλά και τον κυβερνοχώρο και ταυτόχρονα να ενισχύσει την εγχώρια ναυπηγική βιομηχανία. Το ελληνικό Π.Ν έχει συμβατότητα ως προς τα οπλικά του συστήματα με την αμερικανική τεχνολογία, ενώ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού έχουν δείξει και στο παρελθόν ότι όταν γίνονται μεγάλες προμήθειες ένα υποέργο της συμφωνίας είναι εφικτό να περάσε μέσα από την Ελληνική οικονομία δια των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας στον τομέα της άμυνας. Αρκεί να το διεκδικήσει η αναθέτουσα Αρχή. Δηλαδή η Ελλάδα.

Οι Αμερικάνοι ήδη έχουν αναλάβει την αναβάθμιση των F-16 σε F-16 Viper.

Η Lockheed Martin είναι ένας παραδοσιακός συνεργάτης της χώρας στον αμυντικό τομέα, αφού ήταν συνιδρυτής της ΕΑΒ και σήμερα συμπράττει στις δραστηριότητες της αμυντικής κρατικής βιομηχανίας σε ποσοστό πάνω από 80%.

Από την άλλη πλευρά οι Γάλλοι της Naval έχουν και αυτοί πιθανότητες, με τις δικές τους φρεγάτες Belh@rra αλλά το μειονέκτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι κατά παράδοσιν οι Γάλλοι δεν θα "περάσουν" ούτε ένα ευρώ από τα περίπου 6 δισεκατομμύρια μέσα από την Ελληνική οικονομία. Και αυτό έγινε ήδη μία φορά με τα Ραφάλ.

Εργάζονται βέβαια πολύ στην "επικοινωνία" με αποτέλεσμα αρκετοί σχολιαστές και αναλυτές που προκρίνουν τη γαλλική επιλογή να διατυπώνουν επιχειρήματα όπως ότι ο οπλισμός των Γαλλικών φρεγατών μπορεί να πλήξει ως προς το βεληνεκές ακόμα "και στόχους μέχρι την Αγκυρα".

Τα αουτσάιντερ για τις φρεγάτες και το κρίσμο για την χώρα

Ως αουτσάιντερ φέρονται επίσης οι Βρετανοί της Babcok, που επισκέφθηκαν επίσης τη χώρα μας, αλλά και οι Ολλανδοί της Damien Shipyards αν και για λόγους κυρίως γεωπολιτικούς δύσκολα θα προκριθούν.

Όπως και να χει το σημαντικό είναι η εμπλοκή της εγχώριας βιομηχανίας στο κατασκευαστικό έργο.

Και αυτό γιατί επιχειρησιακή αυτονομία εξασφαλίζεται μόνον όταν υπάρχει εγχώρια δυνατότητα κατασκευής και συντήρησης των βασικών υποσυστημάτων των πλοίων (όποιων και αν τελικά αποκτηθούν).

Αν σε μία περίοδο κρίσης ένα από τα νεοαποκτηθέντα πλοία εμφανίσει βλάβη και χρειαστεί επισκευή σε κάποιο βασικό υποσύστημα του, θα πρέπει πρωτίστως να μπορεί να επισκευαστεί από την εγχώρια βιομηχανία και όχι να παροπλιστεί επί μακρόν ή να ταξιδέψει εκτός χώρας.

Πρέπει λοιπόν να δημιουργηθεί εγχώρια υποδομή κατασκευής και επισκευής σε ελληνικό εργοστάσιο ώστε και το πλοίο να επιστρέψει στο Αιγαίο γρήγορα (και όχι να λειψει για μήνες) και το κόστος να είναι υποπολλαπλάσιο συγκριτικά με το κόστος επισκευής του στο εξωτερικό.

Το πόσο απαραίτητη είναι η συμμετοχή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας προκύπτει από μελέτη της της PwC  για το πρόγραμμα ναυπήγησης της αυστραλιανής κυβέρνησης συνολικής αξίας 90 δισεκατομμυρίων αυστραλιανών δολαρίων όπου εκτιμάται πως η εγχώρια συμμετοχή θα δημιουργήσει περισσότερες από 20.000 νέες άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας ενώ το ΑΕΠ της χώρας θα αυξηθεί κατά 134 δισεκατομμύρια δολάρια.

Για να μην πηγαίνουμε όμως τόσο μακριά και Φιλανδία για το πρόγραμμα προμήθειας τεσσάρων φρεγατών πολλαπλών ρόλων αξίας ενός κόμμα τριών δισεκατομμυρίων έχει απαιτήσει τουλάχιστον 50% εγχώρια συμμετοχή η οποία αναμένεται να δημιουργήσει περισσότερες από χίλιες νέες άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν το πλοίο εκτοξεύει βλήματα μέχρι την Άγκυρα ή μέχρι το Πεκίνο καθώς όλα έχουν σημαντικές οι επιχειρησιακές ικανότητες, αλλά πως τα δισεκατομμύρια που θα ξοδευτούν, θα λειτουργήσουν ως μοχλός ανάπτυξης για την Ελληνική οικονομία ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για την Ελλάδα που έχει το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στους νέους σε όλη την Ευρώπη αλλά και σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό που μπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοιου είδους απαιτήσεις.