Πώς είναι σήμερα η Φωτεινή, το κορίτσι που έσβησε τη φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας

Ήταν 20 χρόνια πριν, όταν ένα κορίτσι που μεγάλωνε στα παιδικά χωριά SOS, η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου. έσβηνε τη φλόγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Σήμερα, μιλά στην ΕΡΤ για το πόσο εκείνες οι στιγμές επηρέασαν τη μετέπειτα πορεία της.

Το 2004 η Φωτεινή ήταν 10 χρονών. Τώρα, έχει τελειώσει το Βιολογικό στην Πάτρα και πραγματοποιεί το διδακτορικό της στη Μοριακή Βιολογία στο Francis Crick Institute.

Η ίδια δήλωσε πως νιώθει πολύ τυχερή που επιλέχθηκε, ειδικά ενώ βρισκόταν σε πλήρη άγνοια, ούσα μόνο 10 χρονών και στην κατασκήνωση, την ώρα που το τηλέφωνο χτύπησε για να μεταφέρει τα χαρμόσυνα νέα. Ύστερα πέρασε από ένα κάστινγκ και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μια ευχάριστη ανάμνηση, αφού δεν στραβοπάτησε στις σκάλες, όπως είπε.

Παρά το άγχος που την είχε κυριεύσει, οι αθλήτριες Αιμιλία Τσουλφά και Σοφία Μπεκατώρου, την βοήθησαν να ανέβει στη σκηνή, χαράζοντας ανεξίτηλα εκείνη τη μέρα στην παιδική αλλά και την ενήλικη πλέον μνήμη της Φωτεινής.

Δήλωσε πως οι πρόβες που είχαν προηγηθεί δεν αρκούσαν και σίγουρα δεν την προετοίμασαν για αυτό που θα αντιμετώπιζε εκείνη τη στιγμή. Ένα κατάμεστο στάδιο, μεγάλες οθόνες που την προβάλαν και στην τηλεόραση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο.

Όπως είπε, οι εικόνες επανέρχονται «γιατί νομίζω σαν Έλληνες είμαστε πολύ περήφανοι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και για αυτό το συζητάμε και μετά από 20 χρόνια».

Η Φωτεινή είδε για πρώτη φορά τον εαυτό της στην οθόνη να σβήνει την Ολυμπιακή φλόγα μέσα στη σχολική της τάξη, όταν ξεκίνησε η επόμενη σχολική χρονιά. Λέει πως η θύμηση και η εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 τη συγκινεί. Τη συγκινεί η μνήμη του έντονου συναισθήματος συλλογικότητας και χαράς που βίωσε και θεωρεί πως όλοι και όλες βιώσανε κάτι αντίστοιχο.

Συνέχισε λέγοντας: «Είτε οι άνθρωποι που οδηγούσανε στο δρόμο τα ταξί για να φέρνουνε τους προσκεκλημένους συναγωνιστές, είτε ως εθελοντές, και θεωρώ ότι τόνωσε πολύ την εθνική υπερηφάνεια και σίγουρα νιώθω συγκινημένη και πολύ χαρούμενη που ήμουνα κι εγώ μέρος αυτής της εμπειρίας. Εύχομαι να έχουμε κι άλλες τέτοιες εμπειρίες στο μέλλον και να εντυπωσιαζόμαστε από τα επιτεύγματά μας όλο και πιο πολύ, συλλογικά και ατομικά βέβαια».

Πόσο επηρέασε τη μετέπειτα πορεία της

«Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό το μεμονωμένο γεγονός έχει επηρεάσει την πορεία της ζωής μου τα τελευταία χρόνια, είμαι σίγουρη όμως ότι κάθε θετική εμπειρία στη ζωή μας επηρεάζει θετικά τις ζωές μας, αυτή, και άλλες εμπειρίες που κάθε άνθρωπος ζει. Σίγουρα αυτό που μου έχει μείνει ανεξίτηλο όμως, και επειδή θυμάμαι ότι και τότε το συζητούσαμε πάρα πολύ στο σχολείο και ήμασταν παιδιά ακόμα, όταν μιλούσαμε για το ολυμπιακό ιδεώδες, όταν λέγαμε πόσο σημαντική είναι η αξία της προσπάθειας και της ουσιαστικά προσωπικής τελειοποίησης – γιατί αυτό δείχνουν οι αθλητές μέσα από την προσπάθεια τους. Άλλοι τα καταφέρνουν στα 20 και άλλοι στα 35 και παίρνουν το χρυσό μετάλλιο ή και το αργυρό μετάλλιο. Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό πρότυπο για εμάς, οπότε θέλω και ελπίζω να μπορώ να κουβαλήσω κι εγώ μέσα από τη δικιά μου ζωή αυτές τις αξίες».

Και προσέθεσε: «Επίσης η συνεργασία η φιλία, εκείνη τη χρονιά στην Ελλάδα ζήσαμε όλοι μια χαρά που οι λαοί από όλο τον κόσμο ερχόντουσαν και επισκέπτονταν την Ελλάδα. Εκεί δεν βλέπαμε τη διαφορετικότητα μας, βλέπαμε ότι όλοι ήμασταν ένα. Και μακάρι και σήμερα να το βλέπαμε αυτό με τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όπως γνωρίζετε».