Σκόιλ Ελικίκου λοιμωχθηκαν είναι το Σχέδιο;
Ζούμε μια ιστορική στιγμή. Κι όπως συμβαίνει πάντα, οι άνθρωποι ζούμε την ιστορία λες και παίζουμε "τυφλόμυγα". Γι αυτό και οι εξηγήσεις συνήθως έρχονται όταν πλέον δεν χρειάζονται. Όμως αυτό που έχει συμβεί είναι πολύ "μεγάλο" για να δείχνουμε αμέριμνοι μένοντας σπίτι. Διότι όλο και περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε πως τελικά αν και τα πήγαμε πολύ καλά στο υγειονομικό μέτωπο, σε δεύτερο χρόνο μπορεί να συναντηθούμε με τον ... ξαφνικό θάνατο. Ό,τι αποφεύχθηκε δηλαδή με τόσους κόπους και θυσίες, να το δούμε τώρα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας μόλις βγούμε από το σπίτι.
Προφανώς είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Αλλά από πουθενά δεν φαίνεται η παραμικρή διάθεση για παγκόσμιες λύσεις. Ούτε καν για ευρωπαϊκές. Εδώ που φτάσαμε πρέπει λοιπόν να είναι σαφές αν το εθνικό κράτος είναι αποφασισμένο να προστατέψει τον εντός συνόρων πληθυσμό του για τον οποίο και είναι υπεύθυνο. Και να μας παρουσιάσει ένα τουλάχιστον αρχικό σχέδιο για το πως θα το κάνει. Αυτό είναι αναγκαίο καθώς οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες και όπως έλεγαν παλιά οι χρηματιστηριακές διαφημίσεις των "σομόν" σελίδων επί των ημερών του τσάρου Γιάννου Παπαντωνίου "οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εγγυώνται τις μελλοντικές".
Όταν μιλάμε για προστασία του πληθυσμού σε επίπεδο οικονομίας εννοούμε να μην πηδάει ο κόσμος από τα μπαλκόνια. Για να είμαστε σαφείς. Αυτό μπορεί να αποφεύχθηκε προσωρινά με 800άρια και 600άρια και πολύ σωστά, αλλά ολόκληρη η κοινωνία αγωνιά για το πως θα μοιάζει η επόμενη μέρα. Ούτε ο Πέτσας που μοιάζει με ρομπότ που μιλάει με νιι και λιιι, ούτε ο sexy Χαρδαλιάς είναι οι σωστές απαντήσεις στο αγωνιώδες ερώτημα "Υπάρχει Σχέδιο?". Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα μόνο και μόνο επειδή ο Χρυσοχοίδης τα πήγε καλά στον Έβρο είναι ένα τεράστιο λογικό άλμα. Πείθει ελάχιστα έως καθόλου ένα κόσμο που δουλεύει, δημιουργεί, επενδύει, ένα κόσμο που άντεξε με τα χίλια ζόρια τα δέκα προηγούμενα χρόνια και που πάνω που είπε "Δόξα τω Θεώ" άρχισε τα "Βοήθα Παναγιά!".
Η οικονομική κρίση μπροστά στην οποία θα βρεθούμε αντιμέτωποι δεν χωράει ούτε "επικοινωνία", ούτε "πελατειακό κράτος". Είναι μια μη συνηθισμένη κατάσταση. Οπότε δεν μπορούμε να επαναπαυτούμε στους συνήθεις τρόπους διακυβέρνησης. Χρειάζεται εθνικό σχέδιο, με ιεραρχήσεις, με τεκμηριωμένες στοχεύσεις, με σοβαρά καθορισμένους στόχους, με πόρους χρηματοδότησης και με χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Δεν είναι η ώρα ούτε για "γελάκια", ούτε για "ατάκες". Μπορεί να μην βοηθάει η ποιότητα του δημόσιου διαλόγου στα ΜΜΕ στη συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης, ωστόσο είναι υποχρέωση μιας κυβέρνησης που πήρε την εντολή να κυβερνήσει με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και εκ των πραγμάτων τώρα καλείται να κυβερνήσει από δω και πέρα με πολιτικές που δεν θα έχουν την παραμικρή σχέση με αυτό. Πρέπει λοιπόν να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό το σχέδιο με το οποίο θα πορευτούμε.
Ο φόβος της αβεβαιότητας εντείνεται όσο υπάρχει η αίσθηση πως αυτοσχεδιασμοί όπως το 600άρι για την πολύπαθη "μεσαία τάξη" δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το τσουνάμι. Αν είναι αυτό όλο κι όλο που μπορεί να προσδοκά η μεσαία τάξη που νιώθει τώρα να βυθίζεται σε κινούμενη άμμο, τότε χαθήκαμε. Το "ΣΚΟΙΛ ΕΛΙΚΙΚΟΥ ΛΟΙΜΩΧΘΗΚΑΝ" είναι το Σχέδιο;
Ανασφάλεια που ξεχειλίζει με την προεξοφλούμενη αναβολή για του χρόνου της τουριστικής σεζόν αλλά και το αβέβαιο μέλλον της βιομηχανίας που όσο περνάει ο καιρός πληθαίνουν κι εκεί οι αναστολές εργασιών, καθώς οι παραγγελίες είναι σε ελεύθερη πτώση, οι πρώτες ύλες πανάκριβες, η ρευστότητα περιορισμένη και τα δάνεια τρέχουν. Εκ των πραγμάτων έρχεται νέο κύμα "κόκκινων δανείων" και οι πολυσωσμένες τράπεζες θα χρειάζεται να ξανασωθούν.
Κάπως έτσι τα βλέπουν και οι εκθέσεις παγκόσμιων οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ. Γι αυτό και πρέπει να υπάρξει σχέδιο σωτηρίας. Μαζί με άλλους; Μόνοι μας; Με νέους συμμάχους; Με παλιούς συμμάχους σε νέους ρόλους; Το σχέδιο σωτηρίας θα πρέπει να υπάρξει ούτως ή άλλως. Αλλιώς θα μιλάμε για καταστροφή τέτοιας έκτασης που το υγειονομικό κομμάτι του κορονοϊού θα μοιάζει με "παράπλευρες απώλειες".
Προφανώς δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Αλλά οι κυβερνήσεις γι αυτό εκλέγονται, για τα δύσκολα. Τα εύκολα μπορούν να τα κάνουν όλοι. Είναι κατανοητή επίσης η συνθετότητα της σκέψης και ο συνδυασμός των εμπειριών που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα αλλά ακριβώς αυτό είναι το νόημα του επιτελικού κράτους. Να υλοποιεί σχέδιο και όχι να εξυπηρετεί αιτήματα. Όπως επίσης είναι θεμελιώδες σε μια δημοκρατία το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη να γνωρίζει το σχέδιο αυτό, όταν μάλιστα εξαρτάται άμεσα από αυτό, το ψωμί του και η ζωή του. Για να κρίνει αν το σχέδιο αυτό μπορεί να το κάνει δικό του και να πετύχει ή αν πρόκειται να είναι ο "χρήσιμος μαλάκας" στα σχέδια άλλων.
ΥΓ: Παράδειγμα ηγεσίας έδωσε ο "ΤΙΤΑΝΑΣ". Ο Παπαλεξόπουλος είπε αυτό που λέει τη δύσκολη ώρα ο σοβαρός ηγέτης και δεν τρέχει στην ουρά για να πάρει επίδομα από το "γκουβέρνο". "Συνεχίζουμε με ίδιες δυνάμεις! ".
