Πολιτικές ιώσεις…

Πάρα πολλές φορές στον δημόσιο διάλογο οι συμμετέχοντες αντιμετωπίζουν τα δημοσκοπικά αποτελέσματα περίπου ως συμπτώματα κάποια εποχιακής ίωσης. Καταρχάς, ο καταιγιστικός ρυθμός των δημοσκοπήσεων δημιουργεί μια αίσθηση προεκλογική, αλλά δύο χρόνια μετά τις εκλογές και θεωρητικά και δύο χρόνια πριν, οι απαντήσεις είναι χαλαρές, γι αυτό σε μεγάλο βαθμό ειλικρινής. Γι αυτό ακριβώς δεν πρόκειται για κάποια ίωση. Η κοινωνία δεν έχει πυρετό. Άρρωστο είναι το πολιτικό σύστημα.

Η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει -μετά από έξι χρόνια- όχι μόνο να μην μπορεί να ισχυριστεί για ουσιαστική βελτίωση της ζωής των πολιτών, αλλά αντιθέτως σε κρίσιμους τομείς να έχει χειροτερεύσει. Ανεξάρτητα από το πότε γίνονται μετρήσεις και ανακοινώσεις, ο πολίτης ξέρει ότι η αγοραστική του δύναμη βρίσκεται στον ευρωπαϊκό πάτο. Σε κρίσιμους τομείς, όπως η υγεία ή η ασφάλεια, βαθμολογείται πολύ χαμηλά επιδεινώνοντας την κακή της εικόνα. Αυτό που δίνει την χαριστική βολή είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης σε θέματα δικαιοσύνης, όπως η εγκληματική τραγωδία στα Τέμπη ή οι υποκλοπές, που αφαιρούν την απαραίτητη εμπιστοσύνη που πρέπει να υπάρχει στην πολιτεία από τους πολίτες.

Από την άλλη η αντιπολίτευση, μετά από δύο χρόνια από τις εκλογές (και έξι από τότε που η ΝΔ έγινε κυβέρνηση) όχι μόνο δεν βρίσκεται κοντά στην δημιουργία μιας πειστικής πρότασης διακυβέρνησης, αλλά δημοσκοπικά φαίνεται να απομακρύνεται. Είναι ολοφάνερο ότι ο χρόνος δεν κυλάει υπέρ των κομμάτων που θα οδηγούσαν σε μια κυβερνητική εναλλαγή, και είναι σαφές ότι ο κόσμος στέλνει το μήνυμα του, αλλά ούτε το «βρείτε τα» δεν φαίνεται να αγγίζει τις ηγεσίες, ούτε η αναγκαιότητα αλλαγών έχει γίνει μια κυρίαρχη αντίληψη στο κομματικό προσωπικό.

Μοιραία και αναπόδραστα, όταν απορρίπτονται οι επιλογές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με κυβερνητικές φιλοδοξίες, τα κόμματα που επιδοτούνται είναι αυτά που εκφράζουν αυτή την απόρριψη. Και λογικό είναι οι πιο ισχυρές προσωπικότητες να επιλέγονται από τον κόσμο.

Και είναι βέβαιο ότι, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία, τα πρόσωπα να παίζουν καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Όταν κάποιοι αναλώνονται στο να ερμηνεύουν όσα συμβαίνουν με όρους επιδημίας και παροδικών ιώσεων, κάποιοι άλλοι κερδίζουν πολιτικό κεφάλαιο δρώντας. Άλλοι φαίνεται να πάσχουν, και δεν είναι απαραίτητα περαστικό…