Πλανήτης χωρίς Plan B. Το πρόβλημα της microsoft ανέδειξε την σκληρή αλήθεια

Στο υπέροχο παγκόσμιο ψηφιακό χωριό που λέγεται Γη, συνηθίσαμε από την δεκαετία του ’80 και με γεωμετρική πρόοδο από το 2010, να αφήνουμε τα πάντα στην τεχνολογία.

Περισσότερα κέρδη για τις επιχειρήσεις, στην κορυφή της λίστας Forbes οι μεγιστάνες της τεχνολογίας, υποκατάσταση του ανθρώπινου παράγοντα για μείωση της γραφειοκρατίας και της πιθανότητας λάθους και πολλά καλούδια που έκαναν όλο τον πλανήτη να επενδύει τους μισούς του πόρους στην τεχνολογία και τους άλλους μισούς στην παραγωγή ενέργειας που υπηρετεί την τεχνολογία.

Κάπως έτσι, φθάσαμε οι εταιρίες τεχνολογίας να ελέγχουν, πρακτικά, την παγκόσμια οικονομική, κοινωνική και, κατ’επέκταση πολιτική, λειτουργία.

Οι ίδιες οι κυβερνήσεις αποδείχθηκαν ανήμπορες να αντιμετωπίσουν την διατήρηση ζωτικών λειτουργιών, για τον απλούστατο λόγο ότι και οι ίδιες βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα ψηφιακά παράθυρα, δηλαδή τα windows.

Στο διαδίκτυο και στους τηλεοπτικούς σταθμούς είδαμε τις πρωτογενείς επιπτώσεις στις συγκοινωνίες, στις τηλεπικοινωνίες, στην εφοδιαστική αλυσίδα και στις τραπεζικές συναλλαγές. Από ένα απλό “ψηφιακό κρυολόγημα”.

Αυτό που δεν είδαμε ακόμα, είναι οι δευτερογενείς επιπτώσεις, οι οποίες μέσα στις επόμενες είκοσι μέρες που απαιτούνται για την ανάταξη του παγκόσμιου τεχνολογικού οικοσυστήματος, θα αποκαλύψουν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Επιπτώσεις οι οποίες, δυνητικά, μπορούν “να τινάξουν στον αέρα” το χρηματοοικονομικό σύστημα.

Από την πρώτη στιγμή, άρχισαν να παράγονται αστικές αξιώσεις έναντι της εταιρίας, οι οποίες θα οριστικοποιηθούν ως απαιτήσεις αποζημίωσης, αφότου αποτιμηθεί επακριβώς το μέγεθος κάθε ζημίας ξεχωριστά.

Τι θα συμβεί τότε;

Ασφαλιστικές εταιρίες, αλλά και ο ίδιος ο Όμιλος της Microsoft, θα βρεθούν στο μάτι ενός κυκλώνα με άμεσες οικονομικές επιπτώσεις. Τι νομίζουμε ότι θα συμβεί εάν κλονιστούν οι μετοχές των τεχνολογικών γιγάντων; Ακόμα χειρότερα, τι νομίζουμε ότι θα συμβεί εάν προκληθεί ντόμινο στο χρηματιστηριακό σύστημα;

Η αλήθεια είναι ότι ολόκληρος ο πλανήτης δεν έχει Plan B. Ξυπνήσαμε ένα πρωί και ανακαλύψαμε ότι οι ζωές μας βρίσκονται σε φάση απόλυτης εξάρτησης από εταιρικές αστοχίες ή δυσλειτουργίες. Μιλάμε, φυσικά, για ένα από τα πολλά λογισμικά που υποστηρίζουν τη συνολική λειτουργία.

Ας δοκιμάσουμε να κάνουμε εικόνα το ενδεχόμενο, μιας βίαιης απώλειας του διαδικτύου, εξαιτίας δολιοφθοράς, στο κεντρικό υποθαλάσσιο

καλώδιο του internet που περνάει σε λίγα μέτρα βάθος έξω από την εμπόλεμη Υεμένη και ενώνει, μέσω Σουέζ και Γιβραλτάρ την Κίνα με τις ΗΠΑ και ό,τι υπάρχει ανάμεσα.

Τότε, κυριολεκτικά, θα επιστρέφαμε στην εποχή του χαλκού.

Ποια πυρηνικά, ποιος τρίτος παγκόσμιος, ποια κλιματική αλλαγή, ποιοι εξωγήινοι; Η συντέλεια θα έρθει αν σταματήσουν να δουλεύουν τα smatphones, οι servers, η μετάδοση σήματος των ΜΜΕ και το σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ακούγεται ακραίο, αλλά είναι πραγματικό.

Η αποτίμηση της συνολικής αξίας του “δεν υπάρχει εναλλακτική” πλανήτη που φτιάξαμε, ισοδυναμεί με την αξία μιας βόμβας βυθού ή την εργασιακή αξία μιας ομάδας νεαρών επιστημόνων προγραμματιστών.

Δεν το λες και επιτυχία.

Το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, αντί να ασχολείται με ανοησίες, καλά θα κάνει να επινοήσει ένα, πραγματικά λειτουργικό, Plan B σε περίπτωση μικρών, μεσαίων ή μεγάλων αστοχιών στο πεδίο της τεχνολογίας και του διαδικτύου.

Ένα Plan B που θα είναι σε θέση να διασώσει τις θεμελιώδεις λειτουργίες σε τοπικό, εθνικό και πλανητικό επίπεδο “εάν και εφόσον”.

Είναι αδιανόητο να κρατιέται η ύπαρξη της ανθρωπότητας από καλώδια και microchips. Συνεχίζουμε να διευρύνουμε το τεχνολογικό άλμα γιατί αυτός είναι πιο συμφέρων τρόπος, αλλά ας ξυπνήσουμε και ας απαιτήσουμε ασφαλιστικές δικλείδες. Αλλιώς, ας μεταφέρουμε την έδρα του ΟΗΕ στην Silicon Valley.

*Ο Γιώργος Κ. Παναγιώτοπουλος είναι storyteller