Πέτρος Κόκκαλης: Το δημόσιο χρήμα παράγει δημόσια αγαθά

Άρθρο-παρέμβαση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Πέτρου Κόκκαλη, στο TheCaller.gr με αφορμή τη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σχετικά με τη στρατηγική της ΕΕ για τον εμβολιασμό ενάντια στον covid-19.

«Μπορεί το εμβόλιο να μην είναι η θεραπεία που θα σταματήσει την έλευση νέων πανδημιών, αλλά δεν παύει να αποτελεί το μοναδικό εργαλείο που έχουμε αυτή την ώρα, για μία προσωρινή επιστροφή μας σε μία ανακωχή, δίνοντας την ευκαιρία να ανασυνταχθούμε προτού ισοπεδωθούν οι οικονομίες των χωρών και μαζί το εισόδημα και οι ζωές των πολιτών», αναφέρει μεταξύ άλλων. «Μέσω της Κομισιόν τα κράτη-μέλη και οι πολίτες τους χρηματοδότησαν σαν ένα μεγάλο κράτος κρατών την έρευνα, την ανάπτυξη και τελικά την προμήθεια των εμβολίων ενάντια στον COVID-19. Αυτό το βήμα δεν μπορεί να μείνει μετέωρο, αλλά οφείλει να έχει καθοριστικές συνέπειες», σημειώνει ο κ. Πέτρος Κόκκαλης.

Ολόκληρο το άρθρο - παρέμβαση:

«Αυτή την ώρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συγκρούονται δύο απόψεις για το μέλλον και το ρόλο της Ένωσης. Από τη μία το παρελθόν των απορρυθμισμένων αγορών και από την άλλη το αίτημα και η αναγκαιότητα για ένα άλμα μπροστά, προτάσσοντας εκ νέου τις ιδρυτικές αξίες της ΕΕ, την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό. Στην Ευρώπη δεν περισσεύει κανείς και δεν μένει μόνος κανείς, ειδικά σε καιρό πολέμου.

»Ήταν κορυφαία στιγμή όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη επιστροφή προς τις αρχές και τις αξίες που τη δημιούργησαν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μπορεί το εμβόλιο να μην είναι η θεραπεία που θα σταματήσει την έλευση νέων πανδημιών, αλλά δεν παύει να αποτελεί το μοναδικό εργαλείο που έχουμε αυτή την ώρα, για μία προσωρινή επιστροφή μας σε μία ανακωχή, δίνοντας την ευκαιρία να ανασυνταχθούμε προτού ισοπεδωθούν οι οικονομίες των χωρών και μαζί το εισόδημα και οι ζωές των πολιτών.

»Μέσω της Κομισιόν τα κράτη-μέλη και οι πολίτες τους χρηματοδότησαν σαν ένα μεγάλο κράτος κρατών την έρευνα, την ανάπτυξη και τελικά την προμήθεια των εμβολίων ενάντια στον COVID-19. Αυτό το βήμα δεν μπορεί να μείνει μετέωρο, αλλά οφείλει να έχει καθοριστικές συνέπειες. Αυτή η χρηματοδότηση με δημόσιο χρήμα, δεν μπορεί παρά να έχει παράγει δημόσιο αγαθό, που με τη σειρά του απαιτεί λογοδοσία και διαφάνεια ως το κυρίαρχο συστατικό της σχέσης εμπιστοσύνης που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των πολιτών και ενός πολιτικού εγχειρήματος, όπως αυτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

»Ως εκ τούτου, αδυνατώ και αρνούμαι να υπογράψω ρήτρα εμπιστευτικότητας για να δω τις συμβάσεις της Κομισιόν με τη φαρμακοβιομηχανία. Δεν μπορεί αυτή η σχέση να διέπεται από ρήτρες εμπιστευτικότητας και μυστικότητας της αγοράς. Είμαστε εκλεγμένοι και η δουλειά μας είναι να λογοδοτούμε στους πολίτες όπως κρίνουμε αναγκαίο, πέρα από τέτοιες συμβάσεις και περιορισμούς της αγοράς. Οι πολίτες που έχουν κλειστεί σπίτι τους για σχεδόν ένα χρόνο, που κινδυνεύουν να χάσουν ή να κλείσουν τις δουλειές τους, περιμένουν τα εμβόλια που χρηματοδότησαν αλλά αυτά φτάνουν με το σταγονόμετρο.

Πώς είναι δυνατόν κάτι που έχει χρηματοδοτηθεί από 450 εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες να μην ανήκει σε όλους ;

Πώς μπορεί να καθυστερεί η αναπνοή μετά το μακροβούτι των τελευταίων μηνών, λόγω αποκλειστικότητας των όπλων σε έναν πόλεμο;

Δεδομένων και των ταχύτατων και επί τα χείρω μεταλλάξεων του ιού, πώς μπορούμε να θεωρούμε ρεαλιστικό ένα πρόγραμμα εμβολιασμού που θα φτάσει στις φτωχότερες χώρες σε 2, 3 ή και 4 χρόνια;

Η ανοχή στην σύμβαση των πνευματικών δικαιωμάτων εν προκειμένω, δεν είναι μόνο ανθρωπιστικά προβληματική, αφού έρχεται σε σύγκρουση με τον πυρήνα της ιδέας της ΕΕ, αλλά θα αποβεί μοιραία ως αναποτελεσματική στην ανοσία που θέλουμε να πετύχουμε. Σήμερα, δεν πρέπει να αναλογιστούμε τι θα γινόταν αν το εμβόλιο ήταν δημόσιο αγαθό. Ευθύνη μας σήμερα είναι να αποδεχτούμε πως τα εμβόλια είναι ήδη ηθικά, αξιακά και εμπορικά δημόσιο αγαθό και να ρυθμίσουμε άμεσα την παραγωγή και διάθεση τους σύμφωνα με αυτήν την πραγματικότητα, πολλαπλασιάζοντας τα σημεία παραγωγής, πολλαπλασιάζοντας γεωμετρικά το πρόγραμμα εμβολιασμού της Υφηλίου - όχι μόνο της Ευρώπης.

Δεν είναι μόνο πως αυτό είναι το ηθικά σωστό. Είναι πως αποτελεί μονόδρομο στην αποτελεσματική καταπολέμηση αυτού του ιού, δίνοντας μας το χρόνο που χρειαζόμαστε για να αρχίσουμε να αλλάζουμε όσα μας έφεραν στην εποχή των πανδημιών, της κλιματικής κρίσης και των εκρηκτικών κοινωνικών ανισοτήτων, ξεκινώντας με την επένδυση στην Παιδεία και την Υγεία».