Πέτρος Κόκκαλης: Γιατί καταψηφίσαμε τον κλιματικό νόμο

Την περασμένη εβδομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Αριστερά και Πράσινοι καταψηφίσαμε τον Ευρωπαϊκό Κλιματικό Νόμο, τον πρώτο κλιματικό νόμο διεθνώς.

Ας ειπωθεί, αν και αυτονόητο, πως και οι δύο πολιτικές ομάδες δουλέψαμε πάρα πολύ για να φτάσουμε στο σημείο να έρθει ένας κλιματικός νόμος προς ψήφιση, πως ήταν στις φιλοδοξίες και τους στόχους μας, αλλά όχι αυτός ο νόμος. Οχι ένα ημίμετρο για να καθησυχάσει τις συνειδήσεις μας, όταν γνωρίζουμε πως οι στόχοι που βάζει είναι απολύτως ανεπαρκείς.

Όλο το περασμένο διάστημα τα αέρια του θερμοκηπίου αποτελούσαν κορυφαίο ζήτημα των σχετικών συνομιλιών, δηλαδή τα αέρια που οδηγούν στην υπερθέρμανση του πλανήτη απειλώντας ευθέως τη συνέχιση της ανθρωπότητας στη Γη. Το ποσοστό της αναγκαίας μείωσής τους καθορίστηκε από τη διεθνή επιστημονική ανάλυση στο 70% μέχρι το 2030, στο πλαίσιο ενός στόχου ευρωπαϊκής κλιματικής ουδετερότητας μέχρι το 2050. Το Συμβούλιο, δυστυχώς, έφερε προς ψήφιση έναν κλιματικό νόμο με ποσοστό μόλις στο 55%.

Τον Οκτώβριο του 2020 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπερψηφίσαμε έναν πραγματικά φιλόδοξο κλιματικό νόμο που συμβιβαστικά προέβλεπε μείωση τουλάχιστον 60% των εκπομπών μέχρι το 2030, τη δημιουργία ανεξάρτητης επιστημονικής επιτροπής προϋπολογισμού άνθρακα το συντομότερο δυνατό, κατάργηση επιδοτήσεων στα ορυκτά καύσιμα και πλαίσιο για την πρόσβαση των πολιτών στην κλιματική δικαιοσύνη.

Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και η Νέα Δημοκρατία απείχαν. Στη συνέχεια δεν στήριξαν την εντολή του Ευρωκοινοβουλίου στις διαπραγματεύσεις με το Συμβούλιο και την Επιτροπή, ενώ σε όλη τη διάρκεια των τριλόγων σαμποτάρισαν κάθε κλιματική φιλοδοξία, κάθε αιτία αισιοδοξίας για το μέλλον, παίζοντας το παιχνίδι των ενεργειακά και περιβαλλοντικά «βρόμικων» κυβερνήσεων της Ανατολικής Ευρώπης οι οποίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, επιμένουν στα ορυκτά καύσιμα.

Ο νόμος που δεν ψηφίσαμε την περασμένη εβδομάδα δεν έχει επιστημονικά τεκμηριωμένο επαρκή στόχο για τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου, δεν έχει προβλέψεις για κλιματική δικαιοσύνη, διατηρεί τις επιδοτήσεις στα ορυκτά καύσιμα με νόθευση του στόχου για την κλιματική ουδετερότητα μέχρι το 2050 αφού τα κράτη-μέλη μπορούν να εξαιρεθούν και, τέλος, έχει έναν αδύναμο προϋπολογισμό άνθρακα και παραγκωνισμένη την επιστημονική επιτροπή που θα έπρεπε κανονικά να οδηγεί τις προσπάθειές μας. Τι από αυτά έπρεπε να ψηφίσουμε και για ποιον;

Δεν στηρίξαμε το ψευδές αφήγημα πως όλα θα πάνε καλά, ενώ εμείς δεν κάνουμε καμία σημαντική αλλαγή. Και δεν θα παρακολουθήσουμε τη Δεξιά σε ακόμα μία κομματική σπέκουλα πως τάχα η Αριστερά και οι Πράσινοι συντάχθηκαν ξαφνικά με τον λιγνίτη και την Ακροδεξιά στο κοινοβούλιο. Είναι προσβολή στη νοημοσύνη των πολιτών πως στο πανηγύρι του πολιτικού πράσινου ξεπλύματος η Δεξιά εμφανίζει εαυτόν πρασινότερη των Πρασίνων.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουν οι πολίτες είναι πως ο πόλεμος δεν έχει κριθεί ακόμη. Στις 14 Ιουλίου η Επιτροπή θα παρουσιάσει το «πακέτο για το 2030», την αναθεώρηση δηλαδή όλων των πολιτικών της για την ενέργεια και το κλίμα έτσι ώστε να προσαρμοστούν στους στόχους του κλιματικού νόμου.

Οι προοδευτικές δυνάμεις θα συνεχίσουν στον δρόμο της ευθύνης, με άκαμπτη φιλοδοξία την υλοποίηση στόχων που θα συνάδουν με το πνεύμα και την ουσία της Συμφωνίας του Παρισιού για τη συγκράτηση της θερμοκρασίας στον 1,5 βαθμό της κλίμακας Κελσίου, προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχεια της ανθρωπότητας στον πλανήτη.

Αυτό είναι το διακύβευμα και κάποια στιγμή θα πρέπει και οι συντηρητικοί να σταματήσουν να αποκρύπτουν την πραγματικότητα από τους ψηφοφόρους τους. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Το περιβάλλον δεν υποτάσσεται ούτε σε πολιτικά παιχνίδια, ούτε σε «εκτιμήσεις επιπτώσεων», ούτε σε ένα δήθεν πνεύμα συμβιβασμών.