Πέμη Ζούνη: «Ο έρωτας ήταν μια μαθητεία στη ζωή μου για να γνωρίσω λίγο καλύτερα εμένα»
Για τις συνεργασίες της με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, τον χρόνο που περνάει και τον έρωτα στη ζωή της μίλησε η ηθοποιός.
Με αφορμή την παράσταση «Φθινοπωρινή ιστορία» που πρωταγωνιστεί, η Πέμυ Ζούνη μιλάει στη Midame Figaro για επαγγελματικά και πιο προσωπικά ζητήματα.
Για τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη έχει να πει τα καλύτερα. «Άλλος υπέροχος συνεργάτης! Μόνο καλά έχω να πω γι’ αυτόν. Παίξαμε μαζί για πρώτη φορά στον «Βαμμένο Ήλιο», όπου ήταν γιoς μου. Επανήλθε με το «Κλείσε τα μάτια», όπου ήμασταν εραστές. Η σειρά έγραψε την ιστορία της. Πολύ ευτυχισμένη στιγμή για όλους μας. Μετά βρεθήκαμε για λίγο στο θέατρο, σε τρία μονόπρακτα του Κοκτώ, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Το απολαύσαμε. Μετά από όλα αυτά, τι ρόλος θα μπορούσε να υπάρξει; Ποια σχέση; Οποιαδήποτε τηλεοπτική σχέση θα ήταν λιγότερο δυνατή. Νομίζω πολύ σοφά το αφήσαμε στην κορυφή του» παραδέχθηκε.
Ο χρόνος που περνάει δεν την αγχώνει και τόσο παραδέχεται γιατί έχει βρει τις ισορροπίες της. «Έχω την εντύπωση ότι αγχώνομαι πολύ λιγότερο από τον μέσο όρο. Δεν είναι κάτι που μπορείς να νικήσεις. Περνάει ο χρόνος, τελειώνει η ζωή. Τόσο απλά. Τόσο αμείλικτα. Και η διαδρομή μας είναι μία διαχείριση, ένα αλισβερίσι με αυτή τη βεβαιότητα. Δεν το λες και ευκολάκι. Απλώς δεν είναι επιλογή το να σε πάρει από κάτω. Και τότε βρίσκεις τι σε γεμίζει, τι σε προχωράει, τι σε δικαιώνει. Η «Φθινοπωρινή Ιστορία» όπως την είδαμε εμείς είναι Τεσσάρων Εποχών, δεν αφορά μόνο το φθινόπωρο. Είναι καταστάσεις που μπορούν να βιώσουν όλες οι ηλικίες όταν ξαφνιαστούν απ’ τον έρωτα. Φόβος, άμυνα, χιούμορ, γελοιότητα, έλξη, τρυφερότητα. Διαχρονικά και παναθρώπινα. Η μόνη διαφορά, όταν είσαι μεγαλύτερος, είναι ότι έχεις ζήσει πολλά. Ξέρεις. Έχεις ραγάδες μέσα σου, στην ψυχή. Και πάλι όμως μένεις αφύλαχτος! Είναι τρελό και υπέροχο».
Για τον έρωτα στη ζωή της είπε η ηθοποιός: «Ο έρωτας μου χάριζε πάντα μεγάλη έμπνευση για τη ζωή μου και τη δουλειά μου. Αλλιώς σκηνοθετείς τη ζωή σου με την αδρεναλίνη στα ύψη. Κυρίως όμως ήταν μια μαθητεία. Μια διαρκής έρευνα για να γνωρίσω λίγο καλύτερα εμένα -και μετά την ανθρώπινη φύση γενικότερα».
