Παπανικολάου σε μια συνέντευξη από... καρδιάς: «Οικογένεια ο Ολυμπιακός, είναι το δεύτερό μου σπίτι»

Ο Κώστας Παπανικολάου έδωσε μια «διαφορετική» συνέντευξη στην ιστοσελίδα της ΚΑΕ Ολυμπιακός, στην οποία δεν αναφέρθηκε στα αγωνιστικά θέματα των «ερυθρόλευκων», αλλά στα παιδικά του χρόνια, στις αγαπημένες του συνήθειες και στη σημασία που έχει για εκείνον ο Ολυμπιακός.

Ο αρχηγός των Πειραιωτών μίλησε για το πρωινό που έτρωγε μικρός, για τις διακοπές του, για το περιστατικό που έσπασε το χέρι του με το ποδήλατο λόγω ενός παππού που τού έκλεισε τον δρόμο, για τα παιχνίδια με τους φίλους του και για τα αθλήματα που τού άρεσαν εκτός από το μπάσκετ, αλλά και για όλες στιγμές που θυμάται όσο καιρό φοράει την «ερυθρόλευκη» φανέλα στο στήθος του.

Η συνέντευξη του Κώστα Παπανικολάου στην ιστοσελίδα της ΚΑΕ Ολυμπιακός:

Για τα κατοικίδια που είχε ως παιδί: «Δεν είχαμε κατοικίδια».

Για το σχολείο του: «Δημοτικό ήμουν 10 χρονών, ναι. Α' δημοτικό σχολείο Γρεβενών. Τιμημένο!».

Για τον καλύτερό του φίλο: «Γιώργος Μπλάντος και είναι ο κουμπάρος μου μέχρι και σήμερα. Είμαστε μαζί από το νηπιαγωγείο».

Για το πώς τον φώναζε ο κόσμος: «ΠαπαΝίκ και σβόλο με φωνάζανε κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέρω γιατί».

Για την μπασκετική ομάδα στην οποία έπαιζε: «Δεν είχα ξεκινήσει ακόμα το μπάσκετ 10 χρονών, η αλήθεια είναι. Έπαιζα βόλεϊ στον Γυμναστικό Σύλλογο Γρεβενών. Και μετά ξεκίνησα το μπάσκετ στο Φιλαθλητικό Όμιλο Πρωτέας Γρεβενών».

Για τον αγαπημένο του παίκτη: «Στα δέκα να σου πω την αλήθεια, δεν παρακολουθούσα μπάσκετ».

Για το αγαπημένο του πρόγραμμα στην τηλεόραση: «Κοίταξε τότε, εκείνη την περίοδο βλέπαμε 'Μεν και Δε'. Βλέπαμε και Ατρόμητους με τον Ταρούσα!».

Για το πρωινό που έτρωγε σε εκείνη την ηλικία: «Έπινα ένα ποτήρι γάλα και μετά έτρωγα στο πρώτο διάλειμμα μία τυρόπιτα».

Για τις διακοπές: «Οι διακοπές μας όλα εκείνα τα χρόνια ήταν στους Νέους πόρους Πιερίας, καταπληκτική παραλία. Περνούσαμε θεσπέσια. Καθόμασταν μια εβδομάδα εκεί έφερνε η μαμά από το χωριό και πέρναμε μαζί μας κεφτεδάκια, γεμιστά, τέτοια, γινότανε χαμός».

Για το πορτοφόλι του: «Δεν είχα πορτοφόλι 10 χρονών ρε παιδιά. Ό,τι χαρτζιλίκι μου έδινε ο μπαμπάς πήγαινε κατευθείαν στα ηλεκτρονικά».

Για το πότε πήγαινε για ύπνο: «Ας πούμε στις 10».

Για αυτό που λάτρευε να κάνει στην ηλικία των 10 ετών: «Εντάξει παιχνίδι όλη μέρα. Έξω. Παίζαμε και με τον αδερφό μου οι δυο μας πολύ στο σπίτι, αλλά... ήμασταν παιδιά που θέλαμε την παρέα, θέλαμε να παίξουμε με τους φίλους μας. Παίζαμε τρομερά τότε στα Γρεβενά, κάναμε τρομερά παιχνίδια, κυνηγητό, με μπάλα θυμάμαι.

Αυτός που κυνηγούσε είχε μία μπάλα και βάζαμε όρια μέσα στην πόλη κι αυτός που κυνηγούσε έπρεπε να σε πετύχει με την μπάλα. Αλλά τα όρια ήταν μεγάλα, τρέχαμε μέσα στα Γρεβενά, μέσα στα λαγκάδια, μέσα στα τέτοια. Παίζαμε επίσης κρυφτό και γκάζο-τενεκέ! Το οποίο τι ήτανε;

Ήτανε ένα τενεκεδάκι πατημένο, το οποίο το βάζαμε σαν σημάδι. Εκεί ήταν ο ένας που φυλούσε. Ήταν σαν κρυφτό αλλά με αυτό, οπότε τι γινότανε για να τους ελευθερώσω όλους, αν παίζαμε 5 άτομα και είχαν πιάσει τους 4, ο τελευταίος που είχε μείνει έπρεπε να πάει να το κλωτσήσει αυτό πριν ο άλλος πατήσει επάνω. Πολύ ωραίο το παιχνίδι είναι πιο ωραίο από ό,τι σας το περιγράφω».

Για το πιο κουτό πράγμα που είχε κάνει τότε: «Είχα σπάσει το χέρι μου! Είχε μια μεγάλη κατηφόρα εκεί στα Γραβενά. Είχα ένα ποδήλατο ενός φίλου μου. Και πήγαινα σε μια μεγάλη κατηφόρα. Στα Γραβενά, άμα βάλετε και δείτε, στο Google Maps, έχει κάτι μεγάλες κατηφόρες που οδηγούν στην κεντρική πλατεία. Και κατέβαινα από εκεί. Και μπροστά μου ήταν ένας παππούς.

Το ποδήλατο δεν είχε φρένα, φώναζα στον παππού να φύγει από μπροστά, ο παππούς δεν μ' άκουγε και για να μην πέσω πάνω στον παππού, πήγα να καβαλήσω το πεζοδρόμιο, στην προσπάθειά μου να τον αποφύγω, έφυγα με το κεφάλι, έπεσα κάτω με το χέρι και το έσπασα».

Για το ποιος ήταν ο άνθρωπος που αντέγραφε: «Εντάξει ο αδερφός μου, σαν μεγαλύτερο, τον είχα πρότυπο».

Για το αγαπημένο του μέρος στη γη: «Το χωριό μου. Το χωριό του πατέρα μου Διαλεκτό Τρικάλων και της μητέρας μου Φωτάδα Τρικάλων. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα από τα δύο θα ήταν το Διαλεκτό».

Για τη χειρότερή του συνήθεια: «Η χειρότερη μου συνήθεια ήταν να τρώω τα νύχια μου».

Για το αγαπημένο του παιχνίδι: «Πέρα από το κρυφτό, αγαπημένο μου παιχνίδι τότε ήταν, ξέρεις, που μαζευόμασταν και παίζαμε ποδόσφαιρο, ας πούμε, με τους φίλους μου στην πλατεία».

Για το βραδινό που ανυπομονούσε να φάει: «Αυτό που είχαμε, πώς το λένε, το είχαμε σαν special, γινότανε μία στο τόσο, ήταν η πίτσα».

Για το πού θα σπαταλούσε 100 ευρώ: «Εξαρτάται την περίοδο. Την περίοδο που κυκλοφορούσαν τα χαρτάκια πανίνι τότε, θα έδινα 100 ευρώ σε πανίνι. Αλλιώς, σοκολάτες».

Για άλλα σπορ που του άρεσαν: «Ε το βόλεϊ που έπαιζα εκείνη την εποχή. Είχα κάνει και άλμα εις ύψος λίγο πιο μετά που μου άρεσε επίσης πάρα πολύ. Το ποδόσφαιρο πάντα με τραβούσε αλλά δεν έπαιξα ποτέ, δεν ασχολήθηκα κτλ. Να πάω σε κάποια ομάδα».

Για αυτά που τού άρεσε να κάνει εκτός από τα σπορ: «Όταν ήμουν μικρός, στο χωριό μου, μ' άρεσε να βοηθάω στην εκκλησία. Πήγαινα στην εκκλησία γιατί μ' άρεσε να βοηθάω. Επειδή ο φίλος μου που είχα από το χωριό ήταν παπαδοπαίδι, οπότε όταν πήγαινα ή τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα ή το καλοκαίρι, μου άρεσε να πηγαίνω να βοηθάω».

Για το τί είναι ο Ολυμπιακός για εκείνον: «Ο Ολυμπιακός, για μένα είναι η οικογένεια. Είναι το δεύτερο μου σπίτι, είναι αναμνήσεις, είναι συγκινήσεις, είναι όμορφες στιγμές, είναι δύσκολες στιγμές, είναι μεγάλες στιγμές. Είναι μισή ζωή μου ουσιαστικά. Είναι όλη μου η ζωή αθλητικά. Είναι κάτι μοναδικό».