Πάλεψε ο Άλκης Κυνηγάκης, αλλά δεν τα κατάφερε στον τελικό των 10χλμ μαραθώνιας κολύμβησης [vid]

Από τις 8:30 το πρωί μέχρι περίπου τις 10:30, ο Άλκης Κυνηγάκης άφησε την... ψυχή του στον Σηκουάνα, στο πλαίσιο του τελικού της μαραθώνιας κολύμβησης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Ωστόσο, ο Έλληνας αθλητής δεν κατάφερε να ανεβεί στο βάθρο, παρά την υπερπροσπάθειά του, τερματίζοντας στη 10η θέση.

Πρώτος κατετάγη ο απίστευτος Κριστόφ Ραζόφσκι, ο οποίος φαινόταν να μην σκαμπάζει από τα ρεύματα που σχημάτιζε ο ποταμός του Παρισιού. Στην δεύτερη θέση τερμάτισε ο Όλιβερ Κλέμετ, ενώ την ζώνη των μεταλλίων ολοκλήρωσε ο Ντέιβιντ Μπετλέμ.

Ο 26χρονος κολυμβητής από την Λήμνο μπορεί να μην κέρδισε κάποιο μετάλλιο, αλλά ολοκλήρωσε την εμφάνισή του στην 10η θέση, όντας στην ελίτ της μαραθώνιας κολύμβησης. Μάλιστα, στην 2η παρουσία του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σημείωσε χρόνο 1:52.37,2.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο το 2021, τερμάτισε στην 5η θέση, ενώ κατέκτησε την 6η στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φουκουόκα. Στην ίδια θέση ολοκλήρωσε και στο στο ευρωπαϊκό του Βελιγραδίου.

Αναλυτικά οι δηλώσεις του Άλκη Κυνηγάκη:

«Σήμερα ήμουν πολύ κακός είναι η αλήθεια. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ πολλά πράγματα. Ένιωθα ψυχολογικά κουρασμένος. Απ' όλη αυτή τη διαδρομή. Ήταν πολύ δύσκολα αυτά τα τρία χρόνια μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Θα το πω σε εισαγωγικά, ένιωσα πως είχα πολλούς εχθρούς γύρω μου. Δουλέψαμε σοβαρά από τον Δεκέμβριο με τον Σπύρο (Γιαννιώτη). Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι έξι μήνες ή εφτά, είναι τρία - τέσσερα χρόνια.

Στεναχωριέμαι που δεν είχα ανθρώπους δίπλα μου και αναγκάστηκα να αλλάξω τόσους προπονητές σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Θέλω να ευχαριστήσω τον Σπύρο γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος που έκατσε δίπλα μου στην ουσία, σε αυτό το δύσκολο ταξίδι. Έκανε τα πάντα για μένα. Κι εγώ προσπάθησα, από τον Δεκέμβριο που πήγα στην Κέρκυρα, να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Με όλες τις αντιξοότητες που είχα. Τέλος πάντων.

Δεν είχα ομάδα, δίπλα μου. Αντί να μου ανοιχτούν οι δρόμοι μετά το Τόκιο, έσφιξαν για μένα. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο γι αυτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί με αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο. Ξέρουν σε ποιους αναφέρομαι.

Σε αυτό το αγώνισμα έδωσα την ψυχή μου. Ξυπνούσα και σκεφτόμουν αυτό το αγώνισμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήρθε, δεν ήρθε. Ξέρω μέσα μου ότι έκανα τα πάντα. Ό,τι ήρθε μπροστά μου, από μέσα του πέρασα. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Από μέσα του. Αν μπορέσω να γράψω βιβλίο γι αυτά τα τρία χρόνια... Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχω περάσει. Μέσα από αυτό το ταξίδι, έχω χάσει τον εαυτό μου. Αποτυχία, αποτυχία.

Ο αθλητισμός είναι αυτός που είναι. Αυτό που θα ήθελα να παρακαλέσω είναι αυτοί που πρέπει, οι αρμόδιοι, να είναι πιο κοντά στους αθλητές. Να είναι κοντά τους. Να τους αγαπήσουν περισσότερο κι όχι να τους βλέπουν σαν εχθρούς, γιατί είμαστε μια ομάδα, μια χώρα. Να βρίσκουμε λύσεις κι όχι να δίνουμε σφαλιάρες, επειδή μπορούμε.

Είναι μεγάλος άνθρωπος, τρομερός, ο Σπύρος Γιαννιώτης (σ.σ. προπονητής του). Κάθε μέρα μου αποδείκνυε ποιος είναι. Αυτή η χρονιά, ζώντας με τον Σπύρο, μου απέδειξε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Σπύρος είναι αυτός που είναι γιατί είναι κάτι διαφορετικό. Εκεί που οι άλλοι δεν σε πιστεύουν, ο Σπύρος θα έρθει εκεί και θα σε πιστέψει. Ξέρει να βλέπει το φως μέσα από το σκοτάδι. Ξέρει. Είναι Ολυμπιονίκης».