Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος: Στις 5 Ιουνίου δεν γιορτάζουμε τίποτα

Όλα ξεκίνησαν το 1972, όταν τότε συγκλήθηκε στη Στοκχόλμη η πρώτη Σύνοδος του ΟΗΕ για το Περιβάλλον. Ήταν μία σημαντική συνάντηση, που έθεσε το περιβαλλοντικό πρόβλημα έγκαιρα και στις σωστές του διαστάσεις. Δεν ήταν καλός οιωνός που την μποϊκόταραν άπασες οι σοσιαλιστικές χώρες και αργότερα απέρριψαν τα συμπεράσματά της οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην Ευρώπη και στην Ασία…

Από τότε, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο.

• Η Κλιματική Κρίση εξελίσσεται ανενόχλητη, και το ερώτημα πλέον είναι εάν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε ως είδος -τον πολιτισμό μας και τα συμπαρομαρτούντα (ελευθερία, ειρήνη, ευημερία) καλύτερα να τα ξεχάσουμε.
• Η βιοποικιλότητα συμπαρασύρεται από το Κλίμα, όταν δεν καταρρέει για άλλους, πάντοτε ανθρωπογενείς, λόγους. Μαντέψτε ποιος είναι το τελευταίο ντόμινο στη σειρά των ειδών που πέφτουν στην εξαφάνιση.
• Όσον αφορά την υπερεξάντληση των φυσικών πόρων, έχουμε συσσωρεύσει περιβαλλοντικό «χρέος» μεταξύ 1,000 και 2,000% και κάθε χρόνο έχουμε «έλλειμμα» πάνω από 40%. Αν μιλάγαμε για λεφτά, αυτές οι επιδόσεις θα είχαν φρικάρει εδώ και δεκαετίες κάθε ειδικό και κάθε πολιτικό. Αλλά μιλάμε μόνο για το μέλλον των ζώων, της φύσης και των ανθρώπων, οπότε δεν τρέχει κάστανο.

Εδώ που φτάσαμε, οι Παγκόσμιες Ημέρες και τα καλογραμμένα διαγγέλματα καταντάνε κακόγουστα. Μπορεί και παραπλανητικά. Κανονικά οι άνθρωποι θα έπρεπε να κλείσουμε τα αυτιά στις σειρήνες της επικαιρότητας (ακόμα και της πιο καυτής, ακρίβεια, πόλεμοι, πρόσφυγες και τα ρέστα, δεν μιλάω καν για τον θόρυβο που αφορά τα κόμματα, τα σπορ και τις διασημότητες) και να προσηλωθούμε στο μόνο σημαντικό: στο πώς θα σώσουμε τη Γη και το είδος μας.

Αυτό είναι που θα καθορίσει το μέλλον μας! Εκεί θα κριθεί εάν εμείς και τα παιδιά μας θα ζήσουμε (και θα πεθάνουμε) σε μία κόλαση, και όχι στο αν θα κόψουμε το ΙΧ, αν θα αποκρουστεί η επιθετικότητα της Ρωσίας ή αν θα δεχόμαστε στην πατρίδα μας πολλούς ή λίγους πρόσφυγες.

Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε ανασκουμπωθεί και να οικοδομούμε ήδη ένα νέο πολιτισμό, στον οποίο εμείς οι Homo sapiens θα ήμασταν μόνο ένας από τους συγκάτοικους αυτού του Πλανήτη και όχι πια ο παλαβός του δυνάστης.

Φυσικά δεν θα το κάνουμε. Η ανθρωπότητα θα πάρει το μάθημά της με τον σκληρό τρόπο -αυτόν της δυστυχίας και της εξολόθρευσης. Ίσως να μην υπήρχε άλλος τρόπος. Ίσως πάλι να πέσαμε θύματα μίας τερατώδους προδοσίας και λιποταξίας της πολιτικής, της επιστήμης, της δημοσιογραφίας, όλων εκείνων που τους είχαμε αναθέσει την ευθυκρισία μας. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Στο σημείο που είμαστε, ακόμα και αν το μαθαίναμε, δεν θα είχε πια καμία σημασία.

Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός, στέλεχος του Κόμματος για τα Ζώα. Το βιβλίο του Πολιτική Φιλοζωία (2020) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.