Όταν η γυναίκα σύμβολο για τις σουφραζέτες βρέθηκε κάτω από τις οπλές αλόγου

«Συνεχίστε τη μάχη. Ο Θεός θα μας δώσει τη νίκη». Αυτά ήταν τα λόγια που ήταν γραμμένα στο φέρετρο της Έμιλι Γουάιλντινγκ Ντέιβισον, μίας γυναίκας που έγινε το σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης και έδωσε μία ώθηση στο να δοθούν τα τόσο αυτονόητα δικαιώματα που τους όφειλε η πατριαρχική κοινωνία στις αρχές του 20ου αιώνα.

Τι συνέβη όμως; Στις 4 Ιουνίου του 1913, τα πλήθη στριμώχνονταν στα λευκά κιγκλιδώματα για να παρακολουθήσουν στον γνωστό ιππόδρομο του Έπσομ το «αγγλικό ντέρμπι». Καθώς ο βροντερός ήχος των οπλών πλησίαζε μία γυναίκα που κουβαλούσε δύο σημαίες κατάφερε να σπρώξει μέχρι να φτάσει μπροστά μπροστά. Το πρώτο κύμα αλόγων πέρασε με ταχύτητα και καθώς πλησίαζε το δεύτερο, η γυναίκα ρίχτηκε μπροστά στον Άνμερ, το άλογο του βασιλιά Γεωργίου Ε’, με τον ίδιο τον βασιλιά να παρακολουθεί εμβρόντητος από την κερκίδα.

Ο τζόκεϊ εκσφενδονίστηκε από τη σέλα του και το άλογο συνέχισε να τρέχει στον διάδρομό του. Οι παριστάμενοι έτρεξαν να βοηθήσουν την αβοήθητη γυναίκα. Ναι, ήταν η Έμιλι Γουάιλντινγκ Ντέιβισον, η οποία μετά το θανάσιμο αυτό περιστατικό έμεινε στην Ιστορία ως η πρώτη γυναίκα που πέθανε αγωνιζόμενη για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.

Στη σύγκρουσή της με το άλογο, η Έμιλι Γουάιλντινγκ Ντέιβισον υπέστη κάταγμα στο κρανίο και πέθανε στο νοσοκομείο, σαν σήμερα 8 Ιουνίου, σε ηλικία 40 ετών. Το κίνημα των σουφραζετών είχε προβεί σε ακραίες ενέργειες προκειμένου να εξασφαλίσει το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες και η Ντέιβισον ήταν μία από τις ηγετικές μορφές του.

Όσον αφορά τον τραγικό θάνατό της, η επικρατούσα αντίληψη είναι πως δεν ήταν αυτοκτονία. Θεωρείται πως απλά είχε σκοπό να κρεμάσει ένα από τα λάβαρα που κρατούσε στην εξάρτυση του Άνμερ καθώς θα περνούσε από δίπλα της αλλά δεν υπολόγισε καλά και βρέθηκε... κάτω από τις οπλές του αλόγου.

Η κηδεία της ήταν ένα τεράστιο γεγονός. Πάρα πολύς κόσμος παρατάχθηκε εκατέρωθεν του δρόμου από όπου περνούσε το φέρετρό της, πάνω σε μία μαύρη άμαξα την οποία τραβούσε ένα μαύρο άλογο, με 5.000 σουφραζέτες, ντυμένες στα λευκά, να ηγούνται της πομπής.

Πέντε χρόνια αργότερα, θα εκλεγόταν στη Βουλή των Κοινοτήτων στη Μεγάλη (τότε) Βρετανία η πρώτη γυναίκα βουλευτής, η Κοντάνς Μαρκίεβιτς. Αν και παραιτήθηκε λίγο αργότερα καθώς ανήκε στο Σιν Φέιν (το πολιτικό τμήμα του ΙΡΑ) η Ιστορία έγραψε την πρώτη γυναικεία εκπροσώπηση στη βρετανική Βουλή κάτι που... καθαρογράφτηκε έναν χρόνο μετά, το 1919 με τη συντηρητική Νάνσυ Άκτορ να γίνεται η πρώτη κυρία που ορκίστηκε στο βρετανικό Κοινοβούλιο.

Ποια ήταν η Έμιλι Ντέιβισον

Η Έμιλι Ντέιβισον (Emily Wilding Davison) γεννήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 1872 στο Γκρίνουιτς στο Λονδίνο, μεγάλωσε σε μια οικογένεια της μεσαίας τάξης και σπούδασε φιλολογία στο Royal Holloway College του Λονδίνου και όταν συγκέντρωσε αρκετά χρήματα, ξεκίνησε σπουδές στο κολέγιο του St Hugh στην Οξφόρδη, απ’ όπου δεν κατάφερε να πάρει το πτυχίο της παρά τις άριστες επιδόσεις της. Και αυτό γιατί η Οξφόρδη δεν έδινε πτυχία σε γυναίκες!

Στη συνέχεια εργάστηκε σε εκκλησιαστικό σχολείο και παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές δουλεύοντας ως δασκάλα και παιδαγωγός.

Το Νοέμβριο του 1906 εντάχθηκε στη μαχητική οργάνωση WSPU που είχε ιδρύσει το 1903 η Έμιλυ Πάνκχερστ, όπου οι σουφραζέτες πραγματοποιούσαν αρκετές επιθέσεις προκειμένου να γίνουν γνωστά τα αιτήματα τους. Ήταν στέλεχος της οργάνωσης και αρχηγός των διαδηλώσεων που πραγματοποιούσαν. Σύντομα έγινε γνωστή στην οργάνωση για την τολμηρή μαχητική της δράση.

Οι τακτικές της περιλάμβαναν σπάσιμο των παραθύρων, ρίχνοντας πέτρες, πυρπόληση ταχυδρομικών θυρίδων και, τρεις φορές, κρύψιμο ολόκληρη νύχτα στο παλάτι του Westminster – περιλαμβανομένης και της νύχτας της απογραφής του 1911.

Η κόρη της Πάνκερστ την είχε αποκαλέσει μια από τις πιο τολμηρές και απερίσκεπτες γυναίκες του αγώνα. Η Ντέιβισον συνελήφθη και φυλακίστηκε εννέα φορές, έκανε απεργία πείνας επτά φορές και εξαναγκάστηκε να λάβει τροφή διά της βίας σαράντα εννέα φορές.

Το 1912 για να ξεφύγει από αστυνομική καταδίωξη, πήδηξε από ένα μπαλκόνι και κατάφερε να γλιτώσει με μερικά κατάγματα και τραυματισμούς στο κεφάλι. Ωστόσο, σύντομα τη συνέλαβαν ξανά και έμεινε για λίγες ακόμη ημέρες στη φυλακή.

Όπως δήλωσε αργότερα σε εφημερίδα: «Έπεσα από το μπαλκόνι εσκεμμένα γιατί πιστεύω με όλη μου τη δύναμη ότι η θυσία της ανθρώπινης ζωής θα έκανε το έθνος να συνειδητοποιήσει τα βασανιστήρια που περνούν οι γυναίκες». Τελικά τα λόγια της βγήκαν αληθινά μετά τον θάνατό της στις 8 Ιουνίου 1913, με τη θυσία της να γίνεται φωτεινό σύμβολο των γυναικών που μάχονταν για το δικαίωμα ψήφου.