Ορφέας Ζαφειρόπουλος: «Άλλαξα 3 δραματικές σχολές από την χυδαιότητα ορισμένων δασκάλων»
«Ελπίζω η επανάσταση του αποκομμένου από τη φύση ανθρώπου, η κάθαρση και η διεκδίκηση της σωματικής και ψυχικής υγείας της κοινωνίας να ξεκινήσει από το θέατρο, από τις υγιείς κοινότητες των πραγματικών καλλιτεχνών» τονίζει μιλώντας στην Μαρία Μαυρίδη ο ηθοποιός Ορφέας Ζαφειρόπουλος
[caption id="attachment_1785974" align="alignnone" width="620"]
Αριστερά ο Ορφέας Ζαφειρόπουλος[/caption]
«Η βία είναι παντού γύρω μας. άλλαξα τρεις σχολές, δε μπορούσα να προσαρμοστώ σε όλη αυτή τη χυδαιότητα ορισμένων δασκάλων, να ανεχτώ τον αυταρχισμό τους αλλά και τη συγκάλυψη της διεύθυνσης και των συμμαθητών στις πράξεις τους. Όλη αυτή η δουλοπρέπεια με αηδίαζε.» συμπληρώνει
Γεννημένος στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1974, ο Ορφέας Ζαφειρόπουλος ονειρεύεται να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Ένας σοβαρός τραυματισμός στην ηλικία των 16, ωστόσο, τον αναγκάζει να εγκαταλείψει το όνειρό του. Η Τέχνη, το δεύτερο του πάθος, αποκτά από εκείνη τη στιγμή το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη ζωή του. Νεαρός ακόμη, ασχολείται με τη μουσική. Η πρώτη του επαφή με το θέατρο έρχεται στα χρόνια του Λυκείου όταν λαμβάνει μέρος σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του σχολείου του. Με την ενθάρρυνση και στήριξη της οικογένειας του αρχίζει να ασχολείται επαγγελματικά με τη θεατρική πράξη. Η προετοιμασία του για τις εισαγωγικές εξετάσεις ξεκινά μόλις 11 ημέρες πριν, αλλά με τη βοήθεια της ηθοποιού Όλγας Δαμάνη, καταφέρνει να περάσει με επιτυχία στις σχολές Θέατρο Τέχνης και Βεάκη. Ωστόσο καθώς ο ίδιος δεν ανεχόταν την αυταρχική και βίαιη συμπεριφορά ορισμένων καθηγητών, αλλά και τη στάση πολλών συμμάθητών του, αναγκάζεται να αλλάξει δύο φορές σχολή και τελικά να αποφοιτήσει από τη σχολή Φωτιάδη. Τότε σηματοδοτείται και η έναρξη της πορείας του στο Θέατρο. Το 1994 μετά τη γνωριμία του με τον σκηνοθέτη Περικλή Μουστάκη ξεκινά την καριέρα του, παίρνοντας μέρος στην παράσταση «Αποκάλυψη του Ιωάννη», στο θέατρο «Φούρνος». Έκτοτε θα συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, αλλά θα εργαστεί ακόμη στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το 2015, μαζί με την Άννα Βυθούλκα θα δημιουργήσει τη ΣυνARS, μια στέγη τέχνης που φιλοξενεί μικρούς και μεγάλους και τους διδάσκει κάθε πτυχή της.
Σήμερα, ο Ορφέας Ζαφειρόπουλος εξακολουθεί να υπηρετεί ενεργά το όνειρό του. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μας μιλά για τις δικές του εμπειρίες όσον αφορά τις πρόσφατες αποκαλύψεις για τον χώρο του θεάτρου, αλλά και για τις συμβουλές που δίνει στους νέους, οι οποίοι οραματίζονται μια επαγγελματική πορεία στο χώρο του καλλιτεχνικού θεάματος. Τον Ορφέα Ζαφειρόπουλο συνάντησε η Μαρία Μαυρίδη, τακτικό μέλος του μη κερδοσκοπικού σωματείου Vision Network Athens.
Είστε στο χώρο της τέχνης από 18 χρονών, τι σημαίνει αυτή για εσάς;
Oι τέχνες μάς χαρίζουν ίσως κάποιες από τις καλύτερες στιγμές στη διαδρομή μας, τις πιο φωτεινές στην πραγματικότητα. Είναι όλες οι στιγμές που νικιέται το εγώ και κυριαρχεί το εμείς. Που πεθαίνει το τέρας και ανατέλλει ο άνθρωπος. Τέχνη σημαίνει να δημιουργείς μόνος ή μαζί με άλλους ανθρώπους ελεύθερα. Σημαίνει ελευθερία. Μια τέλεια κατάσταση πληρότητας. Μια τέλεια δραστηριότητα όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης, μέσα στην οποία επιτυγχάνεται η απόλυτη αυτάρκεια του ατόμου και η πλήρης ελευθερία.
Είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης των δυνάμεων του ανθρώπου από τα δεσμά που ο ίδιος, αλλά και οι κοινωνίες του επιβάλλουν. Άρα έχει φύση επαναστατική. Είναι επίσης μια προσπάθεια κατανόησης όλων εκείνων που ο νους δεν μπορεί να συλλάβει, μέσω μιας άλλης προσέγγισης των πραγμάτων. Είναι αποδεδειγμένο ότι οι αισθήσεις μας δεν επαρκούν για να αντιληφθούμε το ό,τι μας περιβάλλει, όπως πραγματικά είναι. Η γη κινείται και είναι στρογγυλή. Εάν οι αισθήσεις μας μάς έδιναν σωστές πληροφορίες θα έπρεπε να είναι, ίσως, επίπεδη και ακίνητη. Οι τέχνες επιχειρούν να ξεπεράσουν την αισθητηριακή αντίληψη και να φτάσουν στην αλήθεια ενεργοποιώντας κρυφές δυνάμεις της ύπαρξής μας. Οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι αγωγοί επικοινωνίας και αγγελιαφόροι του αγνώστου. Μεταφέρουν μηνύματα στην κοινωνία μέσω του έργου τους, χωρίς και οι ίδιοι πολλές φορές να το συνειδητοποιούν. Προβλέπουν, διαβλέπουν, οραματίζονται. Πορεύονται έχοντας επιτρέψει στην ψυχή και το σώμα τους να κατοικηθεί από το άγνωστο. Τολμούν, είναι ριψοκίνδυνοι. Οι τέχνες προσφέρουν παρηγοριά στον άνθρωπο και του κρατούν σφιχτά το χέρι σε κάθε δυσκολία και αδιέξοδο. Είναι θαρρώ, όπως είπε και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, οι πιο πιστοί και πολύτιμοι φίλοι μας.
Αυτή την περίοδο, παρακολουθήσαμε κάποιες πολύ δυσάρεστες αποκαλύψεις στον χώρο της Τέχνης. Πώς σχολιάζετε όλα αυτά που ήρθαν στο φως;
Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Θλίβομαι ξανά που τα συνειδητοποιώ σε βάθος από τη μια μεριά κι ανακουφίζομαι από την άλλη που επιτέλους ακουμπάμε την πληγή κι αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα. Για μας όλα αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά, ίσως όχι στην έκταση που αποκαλύπτεται καθημερινά, αλλά γνωστά. Από τα χρόνια της σχολής ακόμη, με την ανοχή καθηγητών, συμμαθητών και διεύθυνσης, ορισμένοι ¨δάσκαλοι¨ εκμεταλλεύονταν τη θέση τους και ασκούσαν κάθε μορφή βίας σε κάποια παιδιά που αρνούνταν να γίνουν οι αυλικοί τους, τα τσιράκια τους, οι σπιούνοι τους ή να περάσουν από τα κρεβάτια τους προκειμένου να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση και ίσως κάποιες επαγγελματικές ευκαιρίες παραπάνω. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι που κατηγορούνται τώρα κι ένα σωρό άλλοι όμοιοί τους, είναι κυρίως αυτοί που υπηρετούν και εξυπηρετούν το σύστημα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυτοί που ξεπουλούν τα πάντα για να αποκτήσουν όνομα, λεφτά, εξουσία και να ικανοποιήσουν τις διαστροφές τους. Σταθερά στις τηλεοράσεις, στα έντυπα, παντού. Άρα το πρώτο που προκύπτει ως συμπέρασμα είναι, ότι όλη αυτή η προβολή, σε μια πέρα για πέρα αναξιοκρατική κοινωνία, είναι τουλάχιστον ύποπτη. Δεν μπορεί να αναρριχηθεί κανείς μέσα από τα σκουπίδια και τις λάσπες σε ένα σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα και να καυχιέται ότι προχώρησε με την αξία του και να φτάσει στην όποια ¨κορυφή¨, χωρίς να καταλερωθεί. Αυτοί οι άνθρωποι υπηρετούν το εγώ τους κι όχι τις τέχνες ή τον πολιτισμό. Τον πολιτισμό τον βλάπτουν. Δυστυχώς όμως κατέχουν σχεδόν όλοι, υψηλές θέσεις, παρόλο που είναι η μειοψηφία. Αντιθέτως οι περισσότεροι συνάδελφοί μου και είμαι πολύ περήφανος γι’αυτό, έχουν απαρνηθεί το χρήμα και ζουν ασκητικά αφιερώνοντας τη ζωή τους στην τέχνη τους και υπηρετώντας την κοινωνία. Δεν χαρακτηρίζεται ο χώρος του θεάτρου από έλλειμμα, αλλά από περίσσευμα ήθους και γενναιότητας. Ας πάρουν τη σκυτάλη κι όλες οι άλλες ομάδες καλλιτεχνών, αθλητών, στελεχών πολυεθνικών, υφιστάμενων δημοσίου τομέα, βουλευτών, δικηγόρων, γιατρών, ακαδημαϊκών κ.τ.λ., να μιλήσουν κι αυτοί αν μπορούν, για το πώς πήραν τη θέση, τη δουλειά, το βραβείο, από ποια κρεβάτια πέρασαν και τί εξευτελισμούς έχουν υποστεί και πώς τους κρατάνε για να μη μιλήσουν. Αυτή είναι η υποκριτική μας κοινωνία δυστυχώς. Η νηστεία αφορά μόνο στο φαγητό και για να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, κυρίως αυτό! Η ευθύνη η δική μας πάντως, είναι να τους αποκαλύψουμε και να αντισταθούμε. Να μην τους παραδώσουμε το χώρο του πολιτισμού αμαχητί. Τώρα που έχουμε επιτέλους ένα σοβαρό σωματείο με τον Σπύρο τον Μπιμπίλα πρόεδρο, ίσως πετύχουμε καλύτερα πράγματα. Όμως ο αντίπαλος, μέσω ενός τεράστιου μηχανισμού ελέγχου της μάζας, θα συνεχίσει να παράγει και να προωθεί ανάλογους ανθρώπους. Να τους βραβεύει σε στημένες βραβεύσεις κλπ κι ο κόσμος θα νομίζει ότι είναι πράγματι καλοί ηθοποιοί, διότι με την αισθητική αγωγή υπό διωγμόν από την εκπαίδευση εδώ και δεκαετίες, δεν του έχει απομείνει πλέον κανένα κριτήριο. Να γιατί διώκεται η αισθητική αγωγή και οι τέχνες, διότι αποκαλύπτουν και το ωραίο αλλά και το άσχημο των ψυχών. Γενικώς αφυπνίζουν την κοινωνία, προβληματίζουν, ενισχύουν τη μη λεκτική επικοινωνία, αποκαλύπτουν ξαναλέω, πράγμα που ενοχλεί τους κυβερνώντες διαχρονικά. Έτσι οι καλλιτέχνες που δεν υποκύπτουν σε όλες αυτές τις πιέσεις αποκλείονται και περιθωριοποιούνται εντελώς. Ο υπόλοιπος κόσμος λοιπόν έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, να καταλάβει, να υποστηρίξει τις καλές προσπάθειες, να δει πόσο σημαντική στη ζωή μας είναι η θεατρική παιδεία για να μπορεί να αντιληφθεί το κακό θέατρο που παίζεται στις τηλεοράσεις και στο κοινοβούλιο και να ξυπνήσει επιτέλους, να δράσει, να διεκδικήσει. Τίποτα δε θα μας χαριστεί. Υπάρχουν ένα σωρό αξιόλογοι άνθρωποι γύρω μας, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους αναζητούμε και να τους στηρίζουμε, να παλεύουμε για την ανάδειξή τους, να το παραδεχόμαστε αν είναι καλύτεροι από μας σε κάτι και να μαθαίνουμε από αυτούς. Να αποβάλουμε τον κομπλεξισμό που μας διακατέχει. Είναι καθημερινός αγώνας για το καλό όλων. Έχει αποτέλεσμα. Από τα μικρά πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση με επιμονή και συνέπεια συντελούνται τα θαύματα. Αυτό λέω σε όλους τους νέους και στους μαθητές μου.
Ο ίδιος έτυχε ποτέ να έρθετε αντιμέτωπος με κάποιο περιστατικό βίας; Πώς αντιδράσατε;
Ναι, φυσικά, η βία είναι παντού γύρω μας. Από πολύ νωρίς, από τη σχολή ακόμα, άλλαξα τρεις σχολές, δε μπορούσα να προσαρμοστώ σε όλη αυτή τη χυδαιότητα ορισμένων δασκάλων, να ανεχτώ τον αυταρχισμό τους αλλά και τη συγκάλυψη της διεύθυνσης και των συμμαθητών στις πράξεις τους. Όλη αυτή η δουλοπρέπεια με αηδίαζε. Βία και αδικία και προσβολές. Έφευγα συνεχώς. Και μετά στο επάγγελμα τα ίδια, δύσκολα ξανασυνεργαζόμουν με τον ίδιο σκηνοθέτη, όχι γιατί φερόταν σε μένα μόνο άσχημα αλλά και σε άλλους συναδέλφους αν δεν είχε σωστή συμπεριφορά τον απέρριπτα. Έτσι, απέμεναν ελάχιστοι άνθρωποι που ανεχόμουν τελικά. Προτίμησα όμως να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου και δεν το μετανιώνω. Είναι θέμα επιλογής.
Πολλοί ρωτούν: Γιατί τώρα όλες αυτές οι αποκαλύψεις; Γιατί όχι την περίοδο που συνέβησαν; Εσείς τι απαντάτε;
Δεν υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης πάντα τόσο εύκολα, τουλάχιστον δεν υπήρχε τότε. Είχα απευθυνθεί στο σωματείο 22 χρονών και μου είπαν να κάνω επώνυμη καταγγελία και να πάω δικαστικώς εναντίον ενός τεράστιου την εποχή εκείνη ονόματος του χώρου κι εγώ δεν είχα λεφτά για νομική υποστήριξη κ.τ.λ., ουσιαστικά σε άφηνε και το σωματείο και οι συνάδελφοί σου μόνο σου. Δεν είχες καμία τύχη. Τώρα ήταν η στιγμή που με έναν τρόπο πήρε δύναμη ο ένας από τον άλλον και τόλμησαν να μιλήσουν κάποιοι άνθρωποι. Ευτυχώς. Όταν τα λιοντάρια κυνηγούν το βούβαλο και τον πιάνουν και τον τρώνε οι άλλοι βούβαλοι παρόλο που είναι περισσότεροι και δυνατότεροι τρέχουν πανικόβλητοι. Δεν υποστηρίζουν αυτόν που κινδυνεύει. Κάποια μέρα από τις πολλές, ένας βρίσκει το κουράγιο και συμπαραστέκεται στο μέλος που κινδυνεύει κι αμέσως παρακινείται κι άλλος και όλοι μαζί διώχνουν τα φαινομενικά ανίκητα λιοντάρια. Αν θεωρούμε σίγουρη την ήττα το πιθανότερο είναι να τη γευτούμε. Αν πιστέψουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε έχουμε μισή νίκη ήδη κερδισμένη. Τώρα το πιστέψαμε ίσως και ίσως έπιασε και τέτοιο πάτο η όλη κατάσταση που δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Γι αυτό τώρα. Όμως θα έπρεπε κι από τότε και πάντα. Ποτέ δεν πρέπει να ανεχόμαστε τέτοια πράγματα. Είναι ντροπή για όλη την κοινωνία να συμβαίνουν. Κακώς το επιτρέψαμε και το επιτρέπουμε, δεν έχει τελειώσει, ακόμη συμβαίνουν τέτοια, θέλει επαγρύπνηση από όλους.
Έχετε εικόνα για το τι συμβαίνει στο εξωτερικό; Η κατάσταση είναι διαφορετική σε σχέση με τέτοια περιστατικά βίας;
Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι διαφορετικά σε κάποια σημεία. Υπάρχει πλαίσιο, αρμόδια όργανα κλπ. Καταρχάς οι καλλιτεχνικές σπουδές είναι αναγνωρισμένες. Εδώ αδιαβάθμητες. Νομίζω είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι τέχνες και οι άνθρωποι που τις υπηρετούν είναι αόρατοι από την ελληνική κοινωνία κι αυτό είναι ντροπή για την ίδια που δε σέβεται τον εαυτό της υποβαθμίζοντας και υποτιμώντας το πιο ζωντανό της κομμάτι. Έξω υπάρχουν ισχυρά σωματεία, εργασιακά δικαιώματα. Εδώ τίποτα. Στις πρόβες που διαρκούν μήνες, 6 μέρες τη βδομάδα, δεν είναι υποχρεωμένος ο εργοδότης να σου καλύψει ούτε τα οδοιπορικά. Οπότε δεν είναι συγκρίσιμα τα πράγματα. Θεωρώ ότι γίνεται στη χώρα μας μια τιτάνια προσπάθεια υποβάθμισης των τεχνών και εξαθλίωσης των ανθρώπων που την υπηρετούν. Αλλιώς δεν εξηγείται. Πώς σας φαίνεται το γεγονός πως ένας διπλωματούχος βιολιστής για παράδειγμα που έχει αφιερώσει 12 χρόνια σπουδών στο ωδείο, ενώ έδωσε διπλωματικές εξετάσεις υπό την εποπτεία του υπουργείου και το δίπλωμά του είναι σφραγισμένο από το υπουργείο πολιτισμού, εντούτοις θεωρείται απόφοιτος λυκείου για το ελληνικό κράτος. Ο Λεωνίδας Καβάκος για παράδειγμα, ένας εκ των κορυφαίων στον κόσμο, εάν ήθελε να διδάξει μουσική σε ένα σχολείο δεν έχει δικαίωμα διότι θεωρείται απόφοιτος λυκείου. Έχει αρχίσει ένας διάλογος για το τεράστιο αυτό θέμα τα τελευταία χρόνια αλλά τίποτε ουσιαστικό δεν είδαμε. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα μουσικά όργανα και φυσικά για τις δραματικές σχολές και τις σχολές χορού κλπ. Είναι ντροπή. Από κει ξεκινάνε όλα. Εξ αρχής όσοι επιλέγουν τις καλλιτεχνικές σπουδές στην Ελλάδα τιμωρούνται με την αδυναμία αναγνώρισης των σπουδών τους. Έρχονται ξένα πανεπιστήμια και με εξετάσεις που διοργανώνουν σε εξεταστικά κέντρα στην Ελλάδα και υψηλά εξέταστρα πιστοποιούν κάποιες μουσικές σπουδές που δεν πιστοποιεί η χώρα μας. Τι να πει κανείς… Ωστόσο επειδή η βία είναι στη φύση του ανθρώπου και στο εξωτερικό οι άνθρωποι δεν είναι καλύτεροι, είναι παντού ίδιοι , απλώς όπου υπάρχει κράτος που έχει λάβει κάποια μέριμνα τα περιστατικά μειώνονται σημαντικά.
Όταν το 2015 δημιουργήσατε την ΣυνARS ποιο ήταν το όραμα σας;
Όταν ξεκινήσαμε μαζί με την Άννα Βυθούλκα, που μας συνδέει μακρά πορεία καλλιτεχνική, το όραμα που είχαμε και έχουμε είναι να διατηρήσουμε ένα θέατρο που διδαχτήκαμε ενεργό. Ένα θέατρο που εξαφανίζεται ραγδαία. Το θέατρο που προωθούμε βασίζεται στην ψυχική επένδυση και τη συναισθηματική ροή. Στην αλήθεια και την απλότητα. Στέκεται απέναντι σε όλη αυτή τη μόδα του εξυπνακίστικου θεάτρου που διδάσκεται πια και στις σχολές, στην ευκολία με την οποία περιφέρονται στη σκηνή κουβαλώντας το ναρκισσισμό και την κενότητά τους διάφοροι τύποι χωρίς καμία γνώση βασικών πραγμάτων και χωρίς καμία επίγνωση της άγνοιάς τους. Είναι ζήτημα αισθητικής. Σε όλα τα σεμινάρια, τις ομάδες, τα εργαστήρια, τις εκδηλώσεις, τις παραστάσεις που κατά καιρούς οργανώνουμε, προσπαθούμε να υποστηρίξουμε την συναισθηματική επικοινωνία, την ψυχική καλλιέργεια. Καταφύγιο της ψυχής μας είναι ο πολιτισμός κι ως τέτοιον τον υπηρετούμε. Οργανώνουμε και άλλες δράσεις, τώρα με την πανδημία βέβαια σταματήσαμε αναγκαστικώς, εργαστήρια και εκδηλώσεις που δεν είναι θεατρικά, όπως μουσικές βραδιές, εικαστικά δρώμενα, ομιλίες κλπ.
Πώς το έργο της ΣυνARS μπορεί να ενθαρρύνει τα νέα παιδιά να συνεχίσουν να ακολουθούν το καλλιτεχνικό τους όνειρο;
Η ΣυνArs είναι μια ιδέα όπως προείπα, της ηθοποιού Άννας Βυθούλκα, πολύτιμης συνοδοιπόρου και δική μου. Είναι ένας τόπος προώθησης των τεχνών, των γραμμάτων και του πολιτισμού ευρύτερα. Επιχειρούμε με τις λίγες δυνάμεις που διαθέτουμε, να φέρουμε σε επαφή όποιον το επιθυμεί, με ουσιαστικό τρόπο με τον πολιτισμό και την καλλιτεχνική δημιουργία. Η ψυχική συμμετοχή είναι το κύριο μέλημα των εργαστηρίων και των παραγωγών μας. Αν μπορέσουμε, να διαφυλάξουμε κάτι για τα παιδιά μας, να μεταδώσουμε την τέχνη του θεάτρου με όλους τους χυμούς του, όπως τη διδαχτήκαμε εμείς κάποτε, όχι τόσο παλιά, αλλά ο χρόνος πλέον μετράει διαφορετικά, κάθε έναν χρόνο γίνονται αλλαγές 15ετίας, θα είναι μια νίκη. Η δασκάλα μας, η Εύα Κοταμανίδου, που πρόσφατα αποχαιρετίσαμε με μεγάλη θλίψη, μου είπε σε μια από τις τελευταίες συνομιλίες μας ότι σταματά να διδάσκει διότι ¨αυτό που δίνει δεν υπάρχει κάπου να ακουμπήσει¨, εννοώντας την κενότητα που έχει επικρατήσει στους νέους φοιτητές, χωρίς να κατηγορεί τα παιδιά, τα δικαιολογούσε πλήρως, ¨δεν φταίνε αυτά, αλλά εγώ δεν το αντέχω άλλο,¨ μου είπε. Εμείς λοιπόν θα είμαστε εδώ με τη ΣυνArs ή με όποιον άλλο τρόπο βρίσκουμε να προσπαθούμε να διατηρήσουμε μια τέχνη που ταλαιπωρείται, να ονειρευόμαστε ένα άλλο θέατρο, να καταθέτουμε ψυχή και να προσπαθούμε να παρασυρθούμε στην ελπίδα και τη συνδημιουργία μέσω της αλτρουιστικής προσέγγισης της τέχνης και της ζωής. Με σεμινάρια, εκδηλώσεις, εργαστήρια, παραστάσεις κ.α.
Τα νέα παιδιά που επιθυμούν κι έχουν τη γενναιότητα να κάνουν αυτό το ταξίδι, θα μπορούν να μας βρίσκουν και να μας συμβουλεύονται. Θα είμαστε πάντα δίπλα τους με ειλικρίνεια και αγάπη να τα καθοδηγούμε. Στο δύσκολο και συναρπαστικό δρόμο που επιλέγουν πρέπει να έχουν στέρεες βάσεις κι εμείς μπορούμε να τα βοηθήσουμε να τις αποκτήσουν. Όταν τους δοθεί η ευκαιρία να ακολουθήσουν το όνειρό τους να είναι πιο έτοιμα.
Πώς φαντάζεστε το Θέατρο σε 10-15 χρόνια από σήμερα;
Πραγματικά μου είναι δύσκολο να προβλέψω πια. Τρέχουν γρηγορότερα από τη φαντασία μας οι εξελίξεις. Δεν έχω καλό προαίσθημα. Πιστεύω ότι η κοινωνία αποσυντίθεται, καταρρέει. Είμαστε σε ελεύθερη πτώση, η γενιά μου μπορεί να μην προλάβει να διανύσει ανοδική πορεία και τα χειρότερα δε συνηθίζονται. Παρ' όλα αυτά με απασχολούν οι νέοι άνθρωποι και το μέλλον τους και είναι το μόνο που μου δίνει κίνητρο να παλεύω καθημερινά. Αν κι εγώ δεν ελπίζω, τουλάχιστον να προσπαθήσω να ανοίξω δρόμο ελπίδας για τους επόμενους κι ίσως ξαναβρούμε την ελπίδα κι εμείς οι μεγαλύτεροι μαζί τους. Πιστεύω πολύ στους νέους. Ίσως να καταφέρουν, αν έχουν σωστό στόχο, να εντάξουν την τεχνολογία και την εικονική πραγματικότητα στην τέχνη του θεάτρου με τέτοιο τρόπο που να μη χαθεί η ουσία σε ένα βαθμό τουλάχιστον. Θα ζήσουμε σίγουρα την εισβολή της τεχνολογίας παντού. Με απωθεί, αλλά είναι αναπόφευκτο να συμβεί. Στο τέλος και πιο σύντομα από ότι νομίζουμε, θα γυρίσουμε στα χωριά και θα αναζητούμε την ευτυχία στην επαφή με τη φύση, αν έχει απομείνει κι αυτή και θα προσπαθούμε να εναρμονίσουμε την ύπαρξή μας με τους απλούς τρόπους των προ-παππούδων μας. Κάθε επαφή με την τεχνολογία θα θεωρείται βλαβερή και θα διαταράσσει την ψυχική μας υγεία. Ελπίζω η επανάσταση του αποκομμένου από τη φύση ανθρώπου, η κάθαρση και η διεκδίκηση της σωματικής και ψυχικής υγείας της κοινωνίας να ξεκινήσει από το θέατρο, από τις υγιείς κοινότητες των πραγματικών καλλιτεχνών. Να αρχίσει από τους νέους που θα γυρίσουν την πλάτη στην τηλεόραση και στον επιβαλλόμενο τρόπο ζωής. Να γυρίσουν την πλάτη στο μοντέλο του ¨πετυχημένου¨ κενού και διαρκώς χαμογελαστού ηλιθίου με τους καλογυμνασμένους κοιλιακούς. Αν το θέατρο που σίγουρα μπορεί, επιλέξει να παίξει έναν τέτοιο ρόλο κι αν οι νέοι που έχουν στοχοποιηθεί τελευταίως από το σύστημα, γιατί φοβούνται ότι θα επαναστατήσουν για το μέλλον τους που καταστρέφεται άδικα και στέλνουν αστυνομίες στα πανεπιστήμια να το προλάβουν, αρχίσουν να ξυπνάνε και να διεκδικούν τη ζωή που τους κλέβουν, χρεώνοντας το λογαριασμό από τα ¨ξενυχτάδικα¨ των προηγούμενων γενιών στη γενιά τους, αφήνοντάς τους χωρίς πόρους να μπορούν να τα ξεπληρώσουν, αφού τα έχουν ξεπουλήσει όλα, τότε θα είμαι περήφανος και ήσυχος και για το θέατρο και για το μέλλον μας, τα παιδιά.
Επιμέλεια συνέντευξης: Μαρία Μαυρίδη, τακτικό μέλος του μη κερδοσκοπικού σωματείου Vision Network Athens
σε συνεργασία με το Flash.gr
