Όλα τριγύρω αλλάζουνε...

Ο πολιτικός χρόνος είναι μια μεταβλητή. Υπάρχουν στιγμές που απορροφούνται σχεδόν τα πάντα, και στιγμές που τίποτε δεν περνάει ατιμώρητο, δίνοντας νόημα σε αυτό που ονομάζουμε «χρονική συγκυρία». Δύο χρόνια από την εγκληματική τραγωδία των Τεμπών, βλέπουμε δημοσιολόγους να έχουν αλλάξει στάση και να μην θυμίζουν «φίλα προσκείμενες μιντιακές δυνάμεις», καθώς σήμερα ανακαλύπτουν πράγματα, τα οποία όμως ήταν γνωστά από καιρό. Το να συζητάς σαν να έχεις πέσει από τα σύννεφα, όμως, τελικά εκθέτει εσένα και όχι τα σύννεφα. 

Και να πως ένα πραγματικά συγκλονιστικό γεγονός, μετατρέπεται σε καταλύτη πολιτικών αλλαγών, ξεκινώντας από το κυρίαρχο συναίσθημα του κόσμου που είναι ξεκάθαρα η οργή. Και προφανώς δεν είναι ο θυμός ο καλύτερος «συμβουλάτορας», αλλά είναι πολλές φορές αυτός που ακούγεται περισσότερο.

Η Ελλάδα έχει ένα χρόνιο σύνδρομο ομφαλοσκόπησης. Και τώρα, που έστω και με καθυστέρηση, είναι δικαιολογημένα οργισμένη, μοιραία ομφαλοσκόπηση θα κάνει. Το αν μπορεί να απαντήσει στο πρόβλημα βέβαια, έχει να κάνει και με το πολιτικό της προσωπικό. 

Η κυβέρνηση ξανάνοιξε τα εγχειρίδια διαχείρισης κρίσεων, αλλά για να είμαστε δίκαιοι, ούτε οι σοφοί της επικοινωνίας, μπορούν να αγνοήσουν τι έλεγαν πριν δυο χρόνια. Ίσα ίσα που ίσως αποδειχθεί μεγάλος εχθρός όσα ακούστηκαν πριν. Όπως συμβαίνει τακτικά στην πολιτική ένα είναι το πρόβλημα άλλο η αντιμετώπιση του. Μπορεί να αποδειχθεί δυσκολότερο  αυτό που έκανες ή αυτό που δεν έκανες από αυτό που συνέβη. Αν αναλογιστεί κανείς τι συνέβη στα Τέμπη,  κατανοεί το μέγεθος όσων πήγαν λάθος.

Η αντιπολίτευση βρίσκεται περίπου στην κατάσταση που ήταν πριν από τις εθνικές  εκλογές. Και σίγουρα το ερώτημα που τίθεται είναι  αν μπορεί να γίνει πρώτη στην πόλη, να αποτελέσει δηλαδή  κυβερνητική πρόταση. Αντιθέτως, φαίνεται να  ασχολείται περισσότερο με την πρωτιά στο χωριό, δηλαδή με την κυριαρχία στην αντιπολιτευτική πτέρυγα.  Και μάλιστα ενώ ήδη ένα κομμάτι οργισμένου λαού ψάχνεται πολιτικά με διάφορες «βαπτισμένες» εναλλακτικές.

Αυτά συμβαίνουν όταν η μεγάλη εικόνα δείχνει ότι βρισκόμαστε σε ένα πραγματικά παγκόσμιο περιβάλλον, που σηματοδοτείται από τον Τραμπ που αλλάζει τους κανόνες και τις συμμαχίες. Η Ελλάδα είναι μια φιλοαμερικανική χώρα, ιδίως στα θέματα άμυνας. Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσχερή θέση αφού ο Τραμπ μιλάει φιλικά μόνο με εκείνο το ευρωπαϊκό κομμάτι που η πλειοψηφία της ένωσης το θεωρεί προβληματικό. Για την Κίνα μεγαλοεπενδυτή στην χώρα μας, ούτε λόγος. Όλα παραπέμπουν στο «όλα τριγύρω αλλάζουνε»..