Οι νέες τιμές στο ρεύμα, το στοίχημα Παπασταύρου και η Δουλτσινέα

Μέχρι χθες αργά το βράδυ, παρακολούθησα τα νέα (φθηνότερα) τιμολόγια ρεύματος που ανάρτησαν οι πάροχοι για τον Απρίλιο. Σε πρώτη φάση, διαψεύστηκαν οι διάφορες “Κασσάνδρες” που προέβλεπαν τουλάχιστον σταθερές τιμές σε σχέση με τον Μάρτιο αν όχι και μικροαυξήσεις.

Ηρθε όμως μία αποκλιμάκωση η οποία εδώ που τα λέμε δίνει μεγάλες ανάσες καθώς για παράδειγμα η ΔΕΗ έδωσε τιμή στα 0,1167 ευρώ που σημαίνει έκπτωση πάνω από 25% στο πράσινο τιμολόγιο.

Εγώ που έχω και τα γούρια μου ( κυρίως στο γήπεδο όταν πάω) θα πω ότι ο Παπασταύρου είναι και γουρλής στο ξεκίνημά του σε αυτό το δύσκολο υπουργείο.

Από κει και πέρα όμως, μαθαίνω ότι εργάζεται ήδη επάνω στον σχεδιασμό ώστε αυτή η αποκλιμάκωση να γίνεται αποτέλεσμα μίας πολιτικής που θα βάζει όσο γίνεται σε καλούπι τις διακυμάνσεις της τιμής στο χρηματιστήριο ενέργειας. Κι αυτό γίνεται μέσω μίας εθνικής πολιτικής για το ενεργειακό μείγμα της χώρας.

Αποτελέσματα άμεσα μην περιμένετε καθώς αυτό το μονοπάτι είναι δύσκολο και έχει μπόλικη δουλειά σε αντίξοες συνθήκες.

Γενικά όμως, θα πρέπει οι καταναλωτές να αποκτήσουν μία εξοικείωση με το πως υπολογίζεται η τελική τιμή του ρεύματος κάθε μήνα και να έχουν το νου τους με τις επιλογές που κάνουν στα διαφορετικά τιμολόγια. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέει κανείς οτι δεν πρέπει να απαιτεί ο κόσμος φθηνότερο ρεύμα ούτε οτι πρέπει να μάθουμε εξισώσεις για να δούμε τι θα πληρώνουμε.

Η πραγματικότητα είναι οτι η τιμή του ρεύματος διαμορφώνεται από την αγορά , τις διεθνείς εξελίξεις και παράγοντες οι οποίοι την επηρεάζουν οπότε δεν πρέπει να αγνοηθεί η συγκεκριμένη παράμετρος. Με απλά λόγια αυτό σημαίνει οτι η πτώση των τιμών δεν προδικάζει τις εξελίξεις για τον επόμενο μήνα και πάει λέγοντας.

Η κυβέρνηση όπως έκανε και πριν θα παρεμβαίνει όταν χρειάζεται και χτίζει την εθνική της πολιτική για να συγκρατούνται οι τιμές σε βάθος χρόνου. Το σημαντικό είναι ότι χτίζεται αυτή η πολιτική, η οποία για εμένα είναι και πάνω από κυβερνήσεις και κόμματα για να μπορούμε να έχουμε ένα τείχος ασφαλείας σε παραλογισμούς και εξάρσεις της αγοράς σε ένα διεθνές περιβάλλον που δεν χρειάζεται και μεγάλη ανάλυση για τις αναταράξεις που προκαλεί.

Από κει και πέρα όποιος υπόσχεται μαγικές λύσεις και μάχες χαρακωμάτων μου θυμίζει τον Δον Κιχώτη που έψαχνε την φανταστική και ανύπαρκτη, φυσικά, Δουλτσινέα.

Και μιας και μ έπιασε το λογοτεχνικό μου να θυμίσω την πιό όμορφη περιγραφή του Θερβάντες “ ένας Θεός ξέρει αν υπάρχει ή δεν υπάρχει η Δουλτσινέα στον κόσμο, κι αυτά δεν είναι πράγματα που η διαπίστωσή τους πρέπει να φτάσει ως το τέλος”.