Οι Ευρωπαίοι τρελάθηκαν και έγιναν…ακροδεξιοί;

Παρατηρώ ότι με το που άνοιξαν οι κάλπες των Ευρωεκλογών μέχρι σήμερα ένα πολιτικό αφήγημα που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και από σχολιαστή σε σχολιαστή για το φόβο της ακροδεξιάς. Τα ποσοστά στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, ακόμη και στη χώρα μας έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα του στιλ οι Ευρωπαίοι τρελάθηκαν και ψηφίζουν κόμματα που κινούνται από τις παρυφές της δεξιάς μέχρι τα άκρα της δεξιάς.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα. Οι Ευρωπαίοι πράγματι τρελάθηκαν και ψηφίζουν «ακροδεξιά» ή κάτι γίνεται στραβό με τα «συστημικά» κόμματα ήταν αυτά ανήκουν στο χώρο της κεντροδεξιάς ή στο χώρο της κεντροαριστεράς;

Θα έλεγα ως πρώτη ανάγνωση των ότι οι πολίτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε τρελάθηκαν ούτε ακροδεξιοί έγιναν. Απλά με τον μόνο τρόπο που έχουν, την ψήφο τους, εκφράζουν την διαμαρτυρία και την ανησυχία τους για τα όσα συμβαίνουν στις χώρες τους και στη γηραιά ήπειρο. Πρώτο θέμα στις περισσότερες χώρες είναι το μεταναστευτικό. Δεύτερο η επιβολή της woke ατζέντας και κουλτούρας, που γκρεμίζει για τους «παλαιότερους» ηλικιακά κατοίκους της ΕΕ τις δομές και τις παραδόσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αξίες και αρχές πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν και πορεύτηκαν για χρόνια κατεδαφίζονται με βίαιο τρόπο.

Για όσους δεν έχουν ξανακούσει τον όρο να υπενθυμίσω ότι η woke κουλτούρα κατηγορείται ότι έχει χρησιμοποιηθεί από το σύστημα με σκοπό να προωθήσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, καμουφλαρισμένες με πολιτικές δικαιωματιστών και προώθησης διάφορων κοινωνικών ομάδων (όπως ΛΟΑΤΚΙ +, φεμινίστριες, ακτιβιστές του Black Lives Matter κ.ά.). Σύμφωνα με το λεξικό Merriam Webster, η λέξη woke είναι επίθετο, χρησιμοποιείται κυρίως στην αμερικάνικη slang (αργκό) και σημαίνει αυτόν που έχει επίγνωση και ενεργό ενδιαφέρον σε σημαντικά γεγονότα και ζητήματα (ιδιαίτερα σε θέματα φυλετικής και κοινωνικής δικαιοσύνης).

Η χώρα μας ήταν η τελευταία που τα παραπάνω μπήκαν στην ζωή μας, και στον πολιτικό διάλογο, προκαλώντας και εδώ…αναταράξεις και συγκρούσεις μεταξύ γενεών.

Αν κάποιος μείνει στο επιφανειακό κομμάτι της ερμηνείας των αποτελεσμάτων, των ευρωεκλογών στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, με τις πολιτικές αποφάσεις μπορεί πρόσκαιρα να λύσει το κομματικό του πρόβλημα.

Αλλά δεν θα έχει λύσει το πρόβλημα των κοινωνιών, που εκφράζουν την διαφωνία τους τόσο για τον τρόπο που γίνεται η μετάβαση, όσο και για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων των πολιτικών ταγών της ΕΕ.

Και πολύ φοβούμαι ότι εάν δεν μπουν σε βάθος στην ανάλυση του προβλήματος και παραμείνουν στο ότι οι Ευρωπαίοι τρελάθηκαν τότε τα αποτελέσματα αυτά σε εκλογές θα πληθαίνουν και θα αυξάνονται…