Ο σταθμάρχης η ηδονή και η δεύτερη ευκαιρία
Επιστρέψαμε στις ωραίες (;) προ μνημονίων εποχές που στην επικαιρότητα κυριαρχούσαν τα ανθρώπινα πάθη, τα εγκλήματα, ο ερωτευμένος εισαγγελέας, η μάνα Raver και άλλα που οι παλιότεροι θυμαστε καλύτερα.
Αυτό γίνεται για 3 λόγους. Ο πρώτος είναι ότι αυτά συμβαίνουν και σε ένα βαθμό λογικά προκαλούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Ο δεύτερος είναι ότι η πλειονότητα της κοινωνίας κουράστηκε να ασχολείται με τα πραγματικά της προβλήματα από το 2010 και μετά και σχεδόν βουλιμικά βρίσκει παρηγοριά στα πάθη των άλλων. Εξάλλου και η λέξη αηδία προέρχεται ετυμολογικά από την ηδονή.
Ο τρίτος είναι ότι η επικοινωνιακή διόγκωση αυτών των γεγονότων λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για την κοινή γνώμη. Αλλά είμαι βέβαιος ότι αυτό το γνωρίζετε ή το έχετε ξανακούσει και λίγο ή πολύ συνέβαινε πάντα.
Κάνω αυτόν τον πρόλογο με αφορμή την υπόθεση του ξυλοδαρμού του σταθμάρχη του ΜΕΤΡΟ. Παρακολουθώ με προβληματισμό τις τελευταίες μέρες τα τηλεοπτικά και διαδικτυακά δικαστήρια που καταδίκασαν σε ισόβια τους ανήλικους δράστες τη μητέρα τους και γενεές δεκατέσσερις αυτών. Διάβασα επίσης και το εξής συγκλονιστικό. "Να μάθουμε τι ψηφίζει η μάνα των δύο για να έχουμε πλήρη την εικόνα που οφείλεται η σαπίλα" έγραψε κάποιος ανώνυμα φυσικά στο Twitter Για τέτοια τοξικότητα μιλάμε. Τα πάντα μπαίνουν και σε κομματική οπτική. "Οι βιαστές είναι δεξιοί", "οι τραμπούκοι είναι αριστεροί" και πάει λέγοντας και κλαίγοντας.
Από ότι μαθαίνω από το ρεπορτάζ περίπου τα ίδια τραβάει και το θύμα, ο σταθμάρχης που μετά τις κλωτσιές των ανηλίκων δεν μπορεί να βγει και από το σπίτι του καθώς "καλοί" συνάδελφοι του έχουνε στήσει μαζικά καρτέρι με μικρόφωνα και κάμερες για να δείξουν το πρόσωπο του, τα δάκρυα του, τα παιδιά του. Και αν κάνει και αυτός κανένα λάθος μπροστά στις κάμερες ενδεχομένως να βρεθεί κατηγορούμενος επίσης. Εξάλλου πολλοί Πουαρώ έψαχναν ένα βίντεο για να δείξουν μία άλλη εκδοχή της ιστορίας. Το δράμα της δικής του οικογένειας, κατά τι μόνο υπολείπεται από αυτης των δραστών. και δεν μιλάω για το περιστατικό. Καταδικαστέο. Ας αφήσω όμως για άλλους αρθρογράφους την ηθικολογία. Εμένα από όλη αυτή την υπόθεση μου έκανε εντύπωση η στάση των δικαστών. Χωρίς να επηρεαστούν από την αλλαλάζουσα κοινωνία και "δημοσιογραφία" και χωρίς να παραβλέψουν τη βαρύτητα της αξιόποινης πράξης λειτούργησαν σύμφωνα με τον όρκο τους. Άφησαν ελεύθερους με περιοριστικούς όρους τους δύο εφήβους. Αφενός με βάση το νόμο δεν προβλέπεται προσωρινή κράτηση για το αδίκημα αυτό. Αφετέρου έλαβαν υπόψη το νεαρό της ηλικίας των δραστών οι οποίοι εμφανίστηκαν μετανιωμένοι ζητώντας δεύτερη ευκαιρία. Τους επέβαλαν λοιπόν τους εξής περιοριστικούς Όρους: Υποχρεωτική εμφάνιση τους τρεις φορές τον μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους Καταβολή εγγυοδοσίας 2.000 ευρώ για τον καθένα και επιτήρηση από κοινωνικό λειτουργό ο οποίος θα παρακολουθεί τη συμπεριφορά και την εξέλιξή τους ώστε (προσθέτω εγώ) να γίνουν καλύτερα παιδιά και σωστοί ενήλικες.
Στην ουσία τα δύο παιδιά ζήτησαν μία ευκαιρία και την πήραν. Προς απογοήτευση των αφρισμένων κάθε λογής που ήδη ψάχνουν τα επόμενα θύματα του πληκτρολογίου τους. Την επόμενη ηδονή.
