Ο… Μεσσίας που κινδυνεύει να μετατραπεί σε πολιτικό «νεκροθάφτη» του ΣΥΡΙΖΑ

Σίγουρα όταν τραγουδούσε η Δήμητρα Γαλάνη, το σε όσους αρέσουμε δεν θα είχε στο μυαλό της τον Στέφανο Κασσελάκη. Αλλά ούτε και οι σύντροφοί του και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν στο μυαλό τους, ότι ο νέος Πρόεδρός τους θα το έκανε μότο δείχνοντας για άλλη μια φορά την πόρτα εξόδου σε όσους διαφωνούν μαζί του επαναλαμβάνοντας το εάν δεν σας αρέσει να πάτε σε άλλο κόμμα.

Η αλήθεια είναι ότι ο δικός του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αρέσκεται να τον αποκαλεί για να διαχωρίσει τη θέση του από την περίοδο Τσίπρα, δεν αρέσει. Και αυτό δεν είναι εικασία, ή επιθυμία, αλλά πραγματικότητα που καταγράφηκε σε κάλπη και μάλιστα εθνική, όπως αυτή των ευρωεκλογών. Άρεσε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα; Για να είμαι δίκαιος στην κριτική μου όχι. Ούτε αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ άρεσε πλέον στους πολίτες. Η μάλλον άρεσε περισσότερο από αυτόν του Κασσελάκη. Τόσο στην κοινωνία, όσο και εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι εδώ έχουμε έναν πολιτικό αρχηγό που αντί να συνθέτει καταφέρνει να αποσυνθέτει το κόμμα του. Να χαρακτηρίζεται από τραμπικές αντιλήψεις στις σχέσεις του με την κοινωνία, και σε λουδοβίκειες πρακτικές και συμπεριφορές σε σχέση με τους συντρόφους του.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, που εμφανίστηκε ως Μεσσίας για το κόμμα του και το χώρο της κεντροαριστεράς κινδυνεύει να μετατραπεί σε «πολιτικό νεκροθάφτη» του κόμματός του και ότι αυτό εξέφραζε. Όσο σκληρό και να ακούγεται αυτό είναι το σχέδιο που υλοποιεί και μπορεί στο μυαλό του αυτό να είναι μονόδρομος. Αλλά στην πράξη αποδεικνύει ότι με την πολιτική του συμπεριφορά συμπεριφέρεται ως πάσχων από πολιτικό αυτοκτονικό ιδεασμό. Και αντί να οδηγήσει το χώρο και το κόμμα του σε ανασύνθεση το οδηγεί σε αποσύνθεση χωρίς τέλος. Και όλα αυτά θα τα βρει μπροστά του οριστικά και αμετάκλητα στο Συνέδριο.

Ένα Συνέδριο που σίγουρα δεν πρέπει να ετεροπροσδιορίζεται από τις εξελίξεις σε ένα άλλο κόμμα, αλλά αν μη τι άλλο πρέπει να γίνεται σε συνθήκες πολιτικού σεβασμού σε μια κορυφαία διαδικασία ενός άλλου κόμματος που αν μη τι άλλο κάποια στιγμή θα κληθείς να συνεννοηθείς. Αλλά αυτά φαίνεται ότι είναι κάτι σαν τα ψιλά γράμματα μιας συμφωνίας στο τέλος της που κανείς δεν διαβάζει. Η μάλλον το κάνει όταν πλέον είναι αργά. Και για τον Κασσελάκη όπως τα έκανε βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο της ανάγνωσης.