Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος σε συγκλονιστική εξομολόγηση: «Φυλάω σε θυρίδα πράγματα της μαμάς, για να την μυρίζω»

Την Κυριακή των Βαΐων, 13 Απριλίου, η εκπομπή «Όλα για τη ζωή» με τον Μιχάλη Κεφαλογιάννη είχες ως θέμα τη διαχείριση του πένθους, μίας από τις πιο δύσκολες περιόδους στη ζωή, που αναπόφευκτα όλοι βιώνουμε κάποια στιγμή.

Παρότι το πένθος έχει κάποια γενικά χαρακτηριστικά για όλους, ο καθένας το βιώνει και το διαχειρίζεται εντελώς διαφορετικά. Καλεσμένος του Μιχάλη Κεφαλογιάννη ήταν ο Δημήτρης Ουγγαρέζος, ο οποίος μίλησε ανοιχτά για την δύσκολη περίοδο της απώλειας των γονιών του, σε διάστημα έξι μηνών και εξήγησε, πώς προσπαθεί να τη διαχειριστεί ακόμη και σήμερα.

«Είναι μέρος της ζωής μου το πένθος. Όταν έρχεται αυτή η στιγμή, βρίσκεις μια δύναμη μέσα σου. Όταν λοιπόν συνέβη, αυτό που έκανα ήταν να μην το παλεύω. Δεν έκλαψα, αλλά δεν είπα “γιατί δεν κλαις;”. Είπα πως ότι συμβαίνει, θα το δέχομαι και θα το αγκαλιάζω.

Κι έτσι, μέρα μέρα, χωρίς να παλεύω με τον εαυτό μου, κατάφερα να δω τους γονείς μου μέσα μου και να καταλάβω ότι πλέον είμαι εγώ. Είχα πάντα την ενοχή ότι δεν με είδαν να κάνω οικογένεια, ενώ το ήθελαν και μου το έλεγαν. Ήταν ενοχές, σκέψεις, πολλές νύχτες αυπνίας. Η δουλειά ήταν ένα κέλυφος που με προστάτεψε», είπε αρχικά ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.

Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος πρόσθεσε στη συνέχεια: «Το πένθος το φέρεις, απλά επιλέγεις αν θα είναι δύναμη ή η αδυναμία σου. Είπα ότι τώρα είσαι μόνος σου και πρέπει να σταθείς στα πόδια σου. Μου λείπει το να πηγαίνω στο πατρικό μου και να κάθομαι μαζί τους.

Είναι αυτή η αίσθηση της “φωλιάς”. Μια μπιζουτιέρα που είχε η μητέρα μου την έχω βάλει σε θυρίδα και τα πράγματα έχουν την μυρωδιά της. Πηγαίνω και κάποιος θα νομίζει ότι έχω κάτι πολύτιμο και πηγαίνω το βλέπω και το μετράω, αλλά στην πραγματικότητα απλά μυρίζω τη μαμά μου».

Ακόμη, ο Δημήτρης Ουγγαρέζος είπε,  «Αυτό που μου έλειπε περισσότερο στην αρχή, από την καθημερινότητα με τους γονείς μου, είναι να πηγαίνω στο πατρικό και να κάθομαι εκεί, δε χρειαζόταν να μιλάμε με τους γονείς μου. Αυτό μου λείπει ακόμα, η αίσθηση της φωλιάς, που πήγαινα εκεί και δε χρειαζόταν να πω κάτι…Ακόμα έχω την καταχώρηση “μαμά” και “μπαμπάς” στο κινητό μου».

«Βρήκα ως υποκατάστατο στο πένθος μου το αλκοόλ. Κατάλαβα ότι είναι υποκατάστατο… Επειδή ένιωσα όμως να χάνομαι μέσα σε αυτό το σκοτάδι, σηκώθηκα στα πόδια μου και πήγα στη δουλειά. Αυτό με έσωσε. Αν δεν είχα τη δουλειά δε ξέρω τι θα γινόταν. Βίωσα όλα τα στάδια του πένθους, ειδικά αυτό του τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά» παραδέχτηκε και κατέληξε, 

«Οι φίλοι μου έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Ήταν πολύ σημαντικό το ότι μου έδιναν την ελευθερία αν ήθελα να αποσυρθώ και να μείνω μόνος μου, όπως επίσης και το ότι ήταν εκεί όταν τους χρειαζόμουν. Δε με πίεζαν με το να είναι συνέχεια μαζί μου».