Ο αντίπαλος που προτιμά ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την τύχη να βρίσκει απέναντί του, αντίπαλο που προτιμά. Δεν θα μπορούσε να ήθελε κάποιον άλλο αλλά ίσως ούτε θα μπορούσε να βρει κάποιον καταλληλότερο αντίπαλο, πιο βολικό.

Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει μέρα με την μέρα και το ελάχιστο των δυνατότητων που διέθετε, να προσελκύει ψήφους είτε από το κέντρο είτε από την αριστερά. Επιπλέον  δεν πρέπει να αποκλείεται το ενδεχόμενο να περιοριστεί ακόμα και το «δώρο»  των μουσουλμανικών ψήφων που έκανε το βαθύ κράτος της Άγκυρας. Ούτε αυτοί θέλουν να εμφανίζονται υποστηρικτές του χαμένου.

Μόλις χθες, σε μια συνέντευξη – ποταμό στην «Καθημερινή» επαναλαμβάνει το άστοχο επιχείρημα ότι «δεν θα λιποτακτήσει»  αλλά θα «εγγυηθεί την ανανέωση, την ανασυγκρότηση» του κόμματος. Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές κτίζει άμυνα για να κρατήσει τη θέση του. Και αφού παραδέχεται ότι υπάρχει θέμα ηγεσίας, υποβάθμισε προκαταβολικά το εκλογικό αποτέλεσμα: « Εμείς στην Αριστερά, δεν θα πτοηθούμε από ένα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα.»

Φυσικά δεν αιφνιδίασε. Γνωρίζαμε την περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης που αισθάνεται. Σιγά μην έχει σημασία τι αποφασίζει ο λαός. Δεν ξεχνούμε ότι έκανε δημοψήφισμα και με άνεση αγνόησε το αποτέλεσμά του…

Αφού όμως υποβάθμισε τα αποτελέσματα των εκλογών που θα πραγματοποιηθούν σε δεκαπέντε μέρες, τεκμηρίωσε την άποψή του με ιστορικό παράδειγμα: «Ούτε ζήτησαν ποτέ από τον Χαρίλαο Φλωράκη να παραιτηθεί επειδή είχε ένα κακό αποτέλεσμα το ΚΚΕ ή από τον Λεωνίδα Κύρκο.» Ευτυχώς που δεν πρότεινε εκλογές σε στυλ Τσαουσέσκου που ο μεγάλος ηγέτης της Ρουμανίας, κέρδιζε με 97%.

Στην απομάκρυνση από την κοινωνία και την πραγματικότητα, στην έλλειψη σαφούς πολιτικού λόγου και τεκμηριωμένων θέσεων που προσφέρουν λύσεις στα προβλήματα, πρέπει να προσθέσουμε και μια βαθιά αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Δεν μας νοιάζει τι λέει ο λαός αλλά ούτε και τα μέλη του κόμματος.

Φαίνεται όμως ότι αλαζονεία της ηγεσίας δεν συναντάται μόνον στα μεγάλα κόμματα. Η αντιδημοκρατική συμπεριφορά είναι μάλλον αναμενόμενη στα αρχηγικά κόμματα, ωστόσο δεν την είχαμε  συναντήσει τόσο απροκάλυπτα στα μικρά. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, αγνόησε την σειρά εκλογής των υποψηφίων και τοποθέτησε σε υποτιθέμενες εκλόγιμες θέσεις πολιτικούς φίλους αλλά και τον σύντροφό της που δεν ήταν καν υποψήφιος στις εκλογές του Μαΐου. Θα μπορούσε να βάλει και τον κηπουρό της, αν ήθελε.

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης Κ. Βελόπουλος έκανε το ίδιο σε μια προσπάθεια να διαμορφώσει πιστή στο πρόσωπό του κοινοβουλευτική ομάδα εφόσον καταφέρει να μπει στη Βουλή. Ακόμα και στη Νίκη, κόμμα θρησκόληπτων και ρωσόφιλων, έγιναν τα ίδια.

Οι αρχηγοί κι αυτών των σχημάτων θέλουν βέβαια να σώσουν τη χώρα αλλά περισσότερο από όλα, θέλουν ένα προσωπικό κόμμα, μια ομάδα που θα είναι  πιστή στον αρχηγό. Μπορεί να είναι δεξιοί ή αριστεροί, δεν είναι όμως χαζοί.