Ντουμπάι Το απόλυτο yolo όνειρο του μικροαστού

Ο βρώμικος Χάρι είναι ένα πρόσωπο με σάρκα και οστά, που δεν ξέρω καν πως τον λένε. Εγώ τον λέω έτσι προς συνεννόηση. Δεν είναι φανταστικός χαρακτήρας του νου. Βρίσκεται συχνά να κάθεται στην πλατφόρμα που περνούν τα πρώτα πρωινά τραμ προς Αθήνα. Δεν πάει κάπου, απλά κάθεται.

Κι ενώ συνήθως θερίζει η ψύχρα του πρωινού κι εγώ είμαι με ένα γαλόνι καφέ στο χέρι προσπαθώντας να ξυπνήσω, μονολογεί καταστάσεις. Πολλές φορές δεν προλαβαίνω να ακούσω όλο το μονόλογο. Άλλες φορές, αν έχει ενδιαφέρον, αφήνω να περάσει το τραμ για να μην χάσω τη συνέχεια, ενώ το κινητό γράφει την ορθοπεταλιά του λόγου του. Όπως χτες καλή ώρα…

«Δηλαδή τί ακριβώς είναι αυτό που μας προκαλεί έκπληξη και μας θίγει;

Δεν ξέρουμε ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε έχει τάξεις;

Δεν ξέρουμε σε ποια τάξη ανήκουμε εμείς και ποια οι άλλοι;

Ή μήπως δεν ξέρουμε ότι οι νόμοι και οι κανόνες έχουν χωρική και οικονομική διάσταση κι ότι αυτό επιτρέπει στους ανθρώπους, ανάλογα με το βάθος της τσέπης τους να είναι σε θέση να επιλέξουν με ποιους κανόνες θα ζουν;

Τί ακριβώς περιμέναμε λοιπόν; Να κάτσει αυτή η τάξη να πατάει 6 για να βγει να δει τα λαμπάκια του Μπακογιάννη; Ή να κάνει πρωτοχρονιά στο σπίτι της βλέποντας στην TV ρεβεγιόν σε κονσέρβα;

Δέκα χρόνια τώρα δεν έχετε καταλάβει ότι δεν ζείτε στον ίδιο πλανήτη με αυτούς τους ανθρώπους; Ότι όταν η χώρα πτώχευε πολλοί από αυτούς έβγαζαν τα λεφτά και τις επιχειρήσεις τους έξω κι αγόραζαν διαμέρισμα στο Λονδίνο δηλώνοντας εδώ μηδενικά εισοδήματα;

Τί ανακαλύψατε σήμερα ξαφνικά; Ότι ο ανθρωπότυπος που εδώ και μια δεκαετία σε κάθε ευκαιρία σάς δείχνει προκλητικά τον πισινό του, έγραψε ένα παρά την πανδημία και πήγε στο Ντουμπάι να κάνει ρεβεγιόν;... Φυσικά και αυτό θα έκανε, και φυσικά η μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας που σήμερα δήθεν θίγεται θα έκανε ακριβώς το ίδιο αν μπορούσε...

Γιατί ο μόνος λόγος που η κοινωνία όλο αυτό τον εσμό των νεόπλουτων γραφικών ελληναράδων δεν τον έχει πετάξει στα σκουπίδια εδώ και δέκα χρόνια, αλλά αντίθετα κάθεται και του δίνει αξία, είναι ακριβώς γιατί επιθυμεί να του μοιάσει...

Γιατί ο Κωστόπουλος φυσικά και δεν τους ξεβλάχεψε, αλλά τους έκανε να θέλουν να γίνουν σαν τα μούτρα του».

Έχω αφήσει ήδη να περάσει ένα δρομολόγιο κι ετοιμάζομαι να πάρω αυτό που έρχεται, όμως ο «Χάρι» συνεχίζει αγριεμένα πλέον.

«Το πρόβλημα με τους Έλληνες φιλελέδες είναι ότι δεν έχουν καταλάβει ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι κάποιου είδους ασυλία για τους πλούσιους αλλά ένα σύστημα στο οποίο υπάρχει μια υποτυπώδης εσωτερική δικαιοσύνη, ή πιο σωστά μπορεί και πρέπει να υπάρχει.

Γι' αυτό λοιπόν και το θέμα εδώ δεν είναι ο πλούτος ή ο φθόνος του πλούτου, αλλά το πώς αποκτάται ο πλούτος, με ποια μέσα, πώς αυτοί που τον αποκτούν τον διαχειρίζονται και τελικά ποιας αντιμετώπισης αυτοί τυγχάνουν όταν χρωστούν, παρανομούν. Το να βλέπει κανείς τον πτωχευμένο Κωστόπουλο να γλεντοκοπάει στο Ντουμπάι την ώρα που πρώην υπάλληλοι της εταιρείας του καθώς και πολλοί πιστωτές της, εδώ και εννέα χρόνια δεν έχουν λάβει τα δεδουλευμένα τους, δεν είναι φθόνος...

Το να βλέπει κανείς τον Κωστόπουλο, που πούλησε lifestyle και δίδαξε μια ολόκληρη γενιά ότι η ζωή είναι ένα ατέλειωτο πάρτι, αφού πτώχευσε και ο ίδιος και η χώρα, να συνεχίζει να παρτάρει ανελέητα, όταν όλοι οι άλλοι είναι κλεισμένοι μέσα χωρίς φράγκο και ενδεχομένως χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, είναι πρόκληση... Όχι γιατί ο πλούτος είναι πρόκληση, αλλά γιατί ακόμα και στον καπιταλισμό αυτοί που χάνουν πρέπει να χάνουν!...

Ο Κωστόπουλος έχει χάσει ξανά και ξανά, αλλά δεν ηττάται με τίποτα ακριβώς γιατί την ήττα της καταφέρνει να την μεταθέτει στους άλλους και συχνά, όπως τώρα, να σου την τρίβει στη μάπα σαν δική της νίκη... Γιατί αυτό καταλήγει να είναι σημειολογικά η πρωτοχρονιά στο Ντουμπάι.

Αυτό λοιπόν που γεννά την αντίδραση δεν είναι φθόνος, και δεν είναι ούτε ταξικό μίσος γιατί ο κόσμος δεν έχει ταξική συνείδηση. Αυτό είναι ένα ακατέργαστο αίσθημα κοινωνικής αδικίας, αυτού που θα ήθελε να είναι Κωστόπουλος, που ενδεχομένως προσπάθησε να είναι, αλλά βλέπει ότι το παιχνίδι είναι στημένο έτσι ώστε οι Κωστόπουλοι να κερδίζουν ακόμα κι όταν χάνουν και ο ίδιος να χάνει ακόμα κι όταν νομίζει ότι κερδίζει. Να το πω απλά, αυτούς ο κόσμος τους κράζει όχι γιατί είναι πλούσιοι και ζηλεύει τον πλούτο τους, αλλά γιατί είναι λαμόγια... τόσο απλά».