Νικολέττα Καρρά: «Λέγανε “πόσο γέρασε”, “έχει κάνει αποτυχημένες πλαστικές”»
Η δημοφιλής ηθοποιός άνοιξε την καρδιά της και αναφέρθηκε στις αρνητικές κριτικές που λαμβάνει κατά καιρούς, αποκαλύπτοντας μάλιστα ένα πρόσφατο περιστατικό.
Η Νικολέττα Καρρά μίλησε στο “Καλύτερα Αργά” με την Αθηναΐδα Νέγκα για την τελειομανία της, το “σύνδρομο της καλής μαθήτριας”, τα ψυχοσωματικά προβλήματα που την ταλαιπωρούν, αλλά και τα κακόβουλα σχόλια που δέχεται για την εμφάνισή της.
Η ηθοποιός αποκάλυψε ότι από μικρή ηλικία προσπαθούσε να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες που έθετε τόσο η ίδια όσο και το περιβάλλον της. «Ήμουν καλή μαθήτρια και αυτό το κουβαλάω ακόμα. Είχα το σύνδρομο “της καλής μαθήτριας”, ήθελα από μικρή ό,τι κάνω να το κάνω πάρα πολύ καλά», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Μίλησε επίσης για την ανάγκη της να μην απογοητεύει τη μητέρα της: «Ήταν και για να μην στενοχωρήσω τη μαμά μου. Είχαμε μείνει οι δυο μας, δεν ήθελα να τη στενοχωρώ, χωρίς η ίδια να με έχει πιέσει ποτέ, αλλά ήθελα να την κάνω χαρούμενη με όποιον τρόπο μπορούσα. Από την άλλη, ήταν και δικό μου το θέμα. Είχα αυτή την τελειομανία από μικρή, η οποία είναι καλή γιατί σε εξελίσσει, αλλά είναι και ένα συνεχές αυτομαστίγωμα».
Η τελειομανία, ωστόσο, είχε αντίκτυπο και στην υγεία της, με την ίδια να αναφέρει: «Έχω πάρα πολλά ψυχοσωματικά. Το στομάχι μου, δερματικά, εκζέματα και άλλα. Όταν βρίσκεσαι σε καλή φάση της ζωής σου, συμβαίνουν αυτά. Όταν περνάς τα ζόρια, είσαι δύναμη, power».
Η Νικολέττα Καρρά αναφέρθηκε και στα κακόβουλα σχόλια που έχει δεχτεί, ειδικά για την εμφάνισή της. «Δεν δίνω σημασία αν με φθονούν. Πρόσφατα έγινε ένα σκηνικό που είχα πάει κάπου και δεν υπήρχε καλός φωτισμός. Βγήκα περίεργα και το τι φθόνος υπήρχε από κάτω δεν περιγράφεται. “Πόσο γέρασε”, “αποκλείεται να γέρασε, έχει κάνει αποτυχημένες πλαστικές”. Η άλλη έκανε ολόκληρη επιστημονική ανάλυση τι έχω κάνει στο πρόσωπό μου και δεν έχει πετύχει», σημείωσε.
Κλείνοντας, εξέφρασε την απορία της για την ψυχολογία όσων γράφουν τέτοιου είδους σχόλια: «Με πολλή κακία και μίσος που δεν το αντιλαμβάνομαι. Δεν ξέρω τι χαρά μπορεί να παίρνει κάποιος από αυτή τη διαδικασία. Αν δεν βαριόμουν, θα έπιανα την κουβέντα με κάποιον από αυτούς και θα έλεγα: “Παιδί μου, πώς αισθάνεσαι τώρα που το έγραψες αυτό;”. Για να καταλάβω και για επαγγελματικούς λόγους, να ξέρω αν είναι να παίξω κάτι τέτοιο κάποια στιγμή, πώς αισθάνεται ένας τέτοιος άνθρωπος».
