Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει η ΔΕΘ

Το Σαββατοκύριακο, ο πρωθυπουργός θα βρεθεί στην Θεσσαλονίκη για να μιλήσει σε μια …άλλη ΔΕΘ. Και λέω σε μια άλλη ΔΕΘ, γιατί φέτος, λόγω των πλημμυρών στην Θεσσαλία, ακυρώθηκαν σχεδόν όλες οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις και άλλα (από συνέδρια μέχρι τραπέζια «παρα θιν αλος»).

Οι υπουργοί που θα πάνε στην Θεσσαλονίκη, στην κατά μια εβδομάδα καθυστερημένη, λόγω των γεγονότων, επίσκεψη του πρωθυπουργού θα είναι μόνον οι αρμόδιοι, δεν θα υπάρξουν βόλτες, επιδείξεις, περατζαδα στα περίπτερά και άλλα πολλά.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά όπως φαίνεται στην αυριανή του ομιλία ο πρωθυπουργός θα αναφερθεί κυρίως στα προβλήματα που δημιούργησαν οι πλημμύρες και κυρίως στο πως θα λυθούν, με ποια χρήματα και τι θα γίνει για να τα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον. Λογικό θα μου πείτε. Δεν είναι ώρα για πανηγύρια……

Μόνον που θα ήταν καλό, με την αφορμή αυτή, να σκεφτούμε και την ΔΕΘ.  Να την επανακαθορίσουμε. Να δούμε αν χρειάζεται στην νέα εποχή και αν χρειάζεται να δούμε πως πρέπει να είναι.

Είναι ώρα, η κυβέρνηση να πάρει ΤΩΡΑ, μια μεγάλη απόφαση, αψηφώντας στους «συνήθεις γκρινιάρηδες» που είναι βέβαιο πως σε οποιαδήποτε αλλαγή, θα βρουν ότι «υποβαθμίζεται η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα».

Αν η χώρα χρειάζεται μια διεθνή έκθεση, που προσωπικά πιστεύω ότι χρειάζεται , είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσει και τον ρόλο και το περιεχόμενο της. Σε μια μεγάλη, εμπορική έκθεση, διεθνή μάλιστα, δεν έχουν κανένα ρόλο περίπτερα υπουργείων και δημόσιων οργανισμών και υπηρεσιών που διαφημίζουν τι έκαναν τον περασμένο χρόνο.

Δεν είναι το περιεχόμενο διεθνούς έκθεσης το ποια σχολικά βιβλία, έβγαλε ο ΟΕΔΒ, ούτε αν το τάδε υπουργείο έχει βγάλει ωραία φυλλάδια, που διαφημίζει στην ουσία τον υπουργό του. Δεν βγάζει χρήματα η κρατική ΔΕΘ, από το να νοικιάζουν τους χώρους της κρατικοί οργανισμοί. Τα λεφτά από την μια τσέπη στην άλλη λέγεται.

Ούτε ενισχύεται ουσιαστικά ο εσωτερικός τουρισμός με εκατοντάδες δημοσίους υπάλληλους και άλλους που για μια εβδομάδα, βρίσκονται στην Θεσσαλονίκη και καταναλώνουν σε ξενοδοχεία και εστιατόρια, με χρήματα από τον δημόσιο κορβανά…

Πρέπει να σταματήσει η μεταφορά εκατοντάδων παραγόντων των δημοσίων οργανισμών, των υπουργών και των κάθε λογής συνεργατών τους που για 4-5 μέρες κατακλύζουν την πόλη μόνον για δημόσιες σχέσεις και παρουσία στις τηλεοράσεις, ευλογώντας ο ένας τα γένια του άλλου, κατά τις επισκέψεις ο ένας υπουργός στο περίπτερο του άλλου υπουργείου.

Για να μην θυμηθούμε παλαιότερες εποχές, που για τρείς μέρες η πόλη πάθαινε ασφυξία από την κίνηση των εκατοντάδων πολυτελών αυτοκινήτων και των συνοδευόντων αυτά αστυνομικών αυτοκίνητων, πάνω κάτω, από την ΔΕΘ, στο κυβερνείο και από το κυβερνείο στο Μακεδονία Παλλάς ή στις ψαροταβέρνες στην Περαία.

Η έκθεση πρέπει να αποκτήσει καθαρά διεθνή εμπορικό χαρακτήρα , οπού ελληνικές και ξένες επιχειρήσεις θα δείχνουν τα προϊόντα τους και ο στόχος θα είναι να κλείσουν συμφωνίες με όφελος για όλους.

Η έκθεση πρέπει να φύγει από το κέντρο της πόλης και να μετακινηθεί σε νέο χώρο κοντά στο αεροδρόμιο, όπως πολλές φορές έχουν υποσχεθεί οι  εκάστοτε αρμόδιοι.

Ο σωρός που είναι σήμερα η έκθεση μπορεί να γίνει ένα υπέροχο πάρκο στο κέντρο της πόλης με ένα τεράστιο υπόγειο γκαράζ, που θα ανακούφιζε πολίτες και τουρίστες…

Αλλά και ο πρωθυπουργός, ο εκάστοτε πρωθυπουργός, θα πρέπει να βρίσκει το βήμα της ΔΕΘ για να κάνει εξαγγελίες ή προεκλογικού τύπου προσφορές.

Στα εγκαίνια θα μπορούσε να περιορισθεί στα ζητήματα που αφορούν την έκθεση και τους στόχους της, δίνοντας μια προοπτική.

Ίσως μάλιστα κάθε χρόνο, αν πρέπει να  πραγματοποιείται κάθε χρόνο και όχι κάθε δεύτερο, να έχει και ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, επιχειρηματικής και εμπορικής φύσεως. Αυτή θα μπορούσε-και πρέπει να γίνει- μια Διεθνής Έκθεση.

Ξέρω ότι πολλοί, Θεσσαλονικείς και μη, θα γκρινιάζουν σε μια τέτοια προοπτική, θα διαμαρτυρηθούν, αλλά όμως αυτό σημαίνει αν θέλουμε να κάνουμε ρήξεις με το παρελθόν και να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα.

Όταν ξεκίνησε η ΔΕΘ και τα χρόνια μετά, κινήθηκε σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Τώρα όλα έχουν αλλάξει ριζικά. Ας αλλάξει και η ίδια, για να μην μείνει ένα «πουκάμισο αδειανό».