Μια του ψεύτη…

Η Αμερικανική Δημοκρατία έχει τις ιδιαιτερότητες της. Έχει προφανώς και αρκετά ράμματα στην γούνα της. Από την εποχή του Λίνκολν, του Κένεντυ και προσφάτως του Τραμπ, καταγράφει δολοφονίες και απόπειρες εναντίον ενός προέδρου που δεν αρέσει σε κάποιους. Επίσης, είναι σαφές, ότι ο πρόεδρος σε αρκετές περιπτώσεις είναι η βιτρίνα ενός από τα δυο κυρίαρχα κόμματα και όχι κατ´ ανάγκη ο πολιτικός εγκέφαλος που παράγει θέσεις και λύσεις για τα όποια ζητούμενα. Με αυτόν τον τρόπο και πέρα από το αναμενόμενο πολιτικό marketing και επικοινωνία, ο πρόεδρος μοιάζει σαν προϊόν ενός πολιτικού star system.

Με όλες τις ιδιαιτερότητες της, όμως, στην Αμερική λειτουργεί εδώ και δεκαετίες και η τηλεδημοκρατία και μάλιστα με ένα τρόπο που στην Ευρώπη και στην πατρίδα μας δεν θα γίνονταν αποδεκτή. Η σάτιρα και τα πολιτικά σχόλια είναι κάτι παραπάνω από καυστικά. Η αναιδής στάση, η αγένεια και η έλλειψη πολιτικού πολιτισμού, ιδίως τα τελευταία χρόνια, έχουν εκτοξευτεί σε επίπεδα social media και έχουν συμπεριλάβει χτυπήματα κάτω από την ζώνη, προσωπικούς χαρακτηρισμούς και τα fake news.

Το πολυαναμενόμενο ντιμπέιτ μεταξύ των δυο υποψηφίων, της νυν αντιπροέδρου Κάμαλα Χάρις και του πρώην  προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, έδειξε με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η άτυπη τέταρτη εξουσία, η δημοσιογραφία,  ήταν σε θέση να ελέγξει και μάλιστα σε «πραγματικό χρόνο», όπως λέγεται στην τηλεοπτική γλώσσα, τα λεγόμενα των δυο μονομάχων. Και το έκανε με  θάρρος και επαγγελματισμό όταν διέψευσε τον ισχυρισμό Τραμπ ότι μετανάστες τρώνε τα κατοικίδια των ανθρώπων στο Σπρίνγκφιλνγ του Οχάιο. Το έκανε εφαρμόζοντας ένα θεμελιώδη νόμο της δημοσιογραφίας. Διασταύρωση και επαλήθευση της πληροφορίας και έτσι επαλήθευσε ταυτόχρονα κάτι που πολλοί γνωρίζουν: ο πρόεδρος Τραμπ λέει εύκολα αναλήθειες. Κατά τις εκτιμήσεις, είπε τριαντατρείς φορές ψέματα, ενώ και η αντίπαλος του κατέφυγε και αυτή μια φορά σε ψεύδη. Η Χάρις σεβάστηκε τον κανόνα του «μια του ψεύτη», ο Τραμπ ξεπέρασε το όριο  και πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη. Ο μεγάλος κερδισμένος της τηλεμαχίας ήταν το μέσο, που θύμισε σε όλους μας, πως πρέπει να γίνεται η δουλειά.