Μια πυρηνική έκρηξη, λένε επιστήμονες, αρκεί για να εκτρέψει αστεροειδείς από τη Γη

Σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο Nature Physics, οι ακτίνες Χ που παράγονται από μια πυρηνική έκρηξη μπορούν να εξαϋλώσουν τη μία πλευρά μεγάλων αστεροειδών (4 χλμ.) και να τους εκτρέψουν από την πορεία τους, ώστε να μην πέσουν στη Γη.

Οι ακτίνες Χ μπορούν να θερμάνουν την επιφάνεια του αστεροειδούς σε δεκάδες χιλιάδες βαθμούς Κελσίου και να δημιουργήσουν ένα αέριο με αρκετή πίεση για να εκτρέψει τον αστεροειδή από την πορεία του.

Το ατομοποιημένο υλικό λειτουργεί σαν ρουκέτα, «εκτοξεύεται προς τη μία πλευρά, και ο αστεροειδής στην αντίθετη», λέει στην Guardian ο Δρ. Νέιθαν Μουρ, ο βασικός ερευνητής στη μελέτη, από το Sandia National Laboratories στην Αλμπουκέρκη του Νέου Μεξικού.

O Μουρ και οι συνεργάτες του δοκίμασαν στο εργαστήριο να βομβαρδίσουν ψεύτικους αστεροειδείς με ακτίνες Χ παρόμοιες με αυτές που παράγονται σε πυρηνικές εκρήξεις. Για να το πετύχουν αυτό, χρησιμοποίησαν ένα μηχάνημα παραγωγής ακτίνων Χ με μαγνητικά πεδία και αστεροειδείς στο μέγεθος κόκκων καφέ. Το βασικό συστατικό των τελευταίων ήταν χαλαζίας και πυρίτιο, τα πιο πιθανά υλικά των πραγματικών αστεροειδών. Τα πειράματα κράτησαν μόλις 20 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Από τις δοκιμές προέκυψε πως αυτή η στρατηγική θα μπορούσε να δουλέψει ακόμα και για αστεροειδείς 4 χιλιομέτρων σε πλάτος, ίσως και μεγαλύτερους. Ο Μουρ υποστηρίζει, μάλιστα, πως «αν υπάρχει επαρκής χρόνος, θα μπορούσε να εκτρέψει και μεγαλύτερους αστεροειδείς».

Η αποστολή DART της NASA εξέτασε τη δυνατότητα μιας σύγκρουσης που θα μπορούσε να εκτρέψει έναν αστεροειδή που κατευθύνεται στη Γη, αλλά η σύγκρουση θα πρέπει να γίνει χρόνια πριν από την επαφή με τη Γη. Επίσης, στο παρελθόν έχουν γίνει πειράματα με ατομικές εκρήξεις, αλλά εξετάζοντας μόνο το ωστικό κύμα που μπορεί να παραχθεί από μια τέτοια έκρηξη. Τα πειράματα του Μουρ και των συνεργατών του ήταν τα πρώτα που εξέτασαν την επίδραση των ακτινών Χ.

Η πυρηνική επιλογή, ωστόσο, είναι καλύτερη για μεγαλύτερους αστεροειδείς και όταν ο χρόνος είναι περιορισμένος. Η έκρηξη εξατμίζει μέρος του αστεροειδή και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι νόμοι της φυσικής. Ο καθηγητής Γκάρεθ Κόλινς από το Imperial College λέει ότι τα αποτελέσματα αυτά είναι «θεαματικά». «Προτιμώ τις μη πυρηνικές επιλογές, και ειδικά τα απλά ή πολλαπλά κινητικά αντικείμενα που ξέρουμε ότι είναι αποτελεσματικά. Αλλά για πολύ μεγάλους αστεροειδείς αυτή μπορεί να είναι η μόνη επιλογή», συμπληρώνει.

Ο Ντον Γκρέινινγκερ από το Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory στο Λόρελ του Μέριλαντ εξηγεί στο Nature ότι τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης είναι πολύ εντυπωσιακά. «Δείχνουν πειραματικά δεδομένα του πόσο αποτελεσματική είναι μια τέτοια προσέγγιση».

Ο αστεροειδής που προκάλεσε την εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια ήταν περίπου 10 χιλιόμετρα σε πλάτος. Ωστόσο, και μικρότεροι αστεροειδείς, όπως ο 20 μέτρων αστεροειδής που εξερράγη πάνω από το Τσελιαμπίνσκ στη Ρωσία και προκάλεσε τον τραυματισμό 1.200 ατόμων, είναι επίσης επικίνδυνοι.