Μια δολοφονία που δημιουργεί το… ματωμένο κίνημα Λουίτζι είναι ένα φαινόμενο επικίνδυνο
Πολύ μεγάλη αναταραχή έχει προκύψει στις Ηνωμένες Πολιτείες με αφορμή την δολοφονία του CEO στο Μανχάταν που τείνει να διαμορφώσει ένα ματωμένο Κίνημα υπέρ του εκτελεστή Λουίτζι Μαντζιόνε. Ήδη το κίνημα υπεράσπισής του με το επιχείρημα ότι το θύμα με τα όσα έκανε ευθύνεται για περισσότερους θανάτους, και που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ εξαπλώνεται στην Ευρώπη και ιδιαίτερα μεταξύ νέων ανθρώπων. Ο 26χρονος εμφανίζεται από τους θαυμαστές και υποστηρικτές του ως… Ρομπέν των Δασών καθώς μια σειρά από θύματα των ανισοτήτων, θεωρεί τον δολοφόνο, κάτι ως τιμωρό για δικό τους λογαριασμό.
Και επειδή αντίστοιχα φαινόμενα ζήσαμε και εμείς στο παρελθόν με αφορμή τα όσα εγκληματικά με «επαναστατικό μανδύα» διέπραξε η «17 Ν» απλά επισημαίνω ότι είναι ένα επικίνδυνο φαινόμενο για τη Δύση που πρέπει να καταλάβει ότι οι οικονομικές πολιτικές απαιτούν άμεσα διορθωτικές κινήσεις.
Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που προσφέρει ευκαιρίες και δίνει κίνητρα στους πολλούς να βελτιώσουν την ζωή τους αλλά για να λειτουργήσει χρειάζεται απαραίτητα την μεσαία τάξη. Το αμορτισέρ της που αποτελούσε τον μηχανισμό επιβίωσης των δυτικών κοινωνιών, καθώς περιόριζε τους κραδασμούς και έφερνε ισορροπία μεταξύ των κοινωνικών τάξεων.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ο μηχανισμός αυτός έχει συμπιεστεί τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Οι πολιτικές μεγάλωσαν τις κοινωνικές ανισότητες και έκαναν τους πλούσιους πλουσιότερους , τους φτωχούς φτωχότερους και συνέθλιψαν την μεσαία τάξη.
Και αυτό είναι επικίνδυνο καθώς δημιουργεί άλλοθι και ματωμένους «ήρωες», που θεωρούν ότι με αυτοδικία μπορούν να επιφέρουν την ζητούμενη και απαραίτητη ισορροπία. Αλλά ουδέποτε η αυτοδικία μπορεί να φέρει λύσεις, αντίθετα στις περισσότερες των περιπτώσεων έχει αντίθετα αποτελέσματα. Ο Λουίτζι και ο κάθε Λουίτζι στην ουσία υπονομεύει με τις σφαίρες του, την ίδια την ουσία της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τα όσα συμβαίνουν στις χώρες της δύσης και της ελεύθερης οικονομίας.
Εδώ είναι ευθύνη των πολιτικών κομμάτων και της Πολιτείας συνολικά να αποσυμπιέσει το καζάνι που βράζει. Να κλείσει την ψαλίδα, αντί να την αφήνει να γιγαντώνεται. Από τη μια είναι ο Μασκ με τα 400 δις περιουσία και από την άλλη της γης οι κολασμένοι, που δεν είναι πλέον το προλεταριάτο, αλλά η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη που χρόνο με το χρόνο φτωχοποιείται και πορεύεται σε ένα μέλλον χωρίς ελπίδα.
Το χειρότερο δημιουργεί τις συνθήκες για το αντάμωμα των δύο άκρων, με το ίδιο αφήγημα αν και με διαφορετικό πρόσημο. Η περίπτωση Λουίτζι δεν είναι η αιτία, αλλά το σύμπτωμα των εφαρμοσμένων πολιτικών. Που εάν δεν αλλάξουν μια σπίθα θα ανάψει φωτιές που δεν θα σβήνουν σε έναν κόσμο που δοκιμάζεται πολλαπλώς.
