Με την Ιωάννα...

Εδώ και μέρες μια σκέψη τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Πώς αισθάνεται μια γυναίκα που μετράει αντίστροφα τα λεπτά για να αντικρύσει τον μεγαλύτερό της εφιάλτη, μπροστά στα μάτια της, με σάρκα και οστά; Απαιτεί τρελά αποθέματα θάρρους και λογικής για να καταφέρεις να σταθείς όρθια δίπλα στον παρ΄ολίγον δολοφόνο σου, να βρίσκεσαι στην ίδια αίθουσα με τη γυναίκα που βίασε την ψυχή σου.

Η Ιωάννα ήταν έτοιμη για όλα αυτά.

Οπλίστηκε με κουράγιο, άρπαξε από το χέρι τους αγαπημένους της, συγκεντρώθηκε στην αγάπη που της δίνει ο απλός, καθημερινό κόσμος και πήγε πρόσω ολοταχώς να ζήσει το δεύτερο χειρότερο πρωινό της ζωής της.

Το άτομο που της γκρέμισε τα όνειρα δεν έδειξε ίχνος θάρρους ούτε για μία στιγμή... Η απουσία της αποτέλεσε και την απάντησή της. Δεν την ένοιαξε ποτέ για το κακό που έκανε...

Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν κάνουν κακό μόνο από μίσος όπως το κτήνος της υπόθεσής μας. Κακό προκαλούμε και με καλή πρόθεση. Την τρομάξατε φίλοι συνάδελφοι την Ιωάννα μας. Την στριμώξατε σε μία γωνία τη στιγμή που πασχίζει να σταματήσει να φοβάται τους ανθρώπους. Με τις κάμερες και τα μικρόφωνά σας παρατεταμένα σαν όπλα την φοβίσατε πολύ...

Ξέρω πως και εσείς τη δουλειά σας κάνατε και ίσως είστε υποχρεωμένοι να γυρίσετε στα γραφεία σας με αποκλειστικό υλικό αλλά έχει μεγάλη αξία να σας ρωτήσω το εξής, ειδικά εσάς τις γυναίκες συναδέλφους που βρεθήκατε εκεί: Άξιζε τον κόπο; Σας άρεσε να νιώθετε το τρομαγμένο βλέμμα της να ψάχνει διέξοδο;

Η Ιωάννα μέχρι και την τελευταία στιγμή έδινε ορισμούς στις έννοιες «αλληλοστήριξη» και «γυναικεία αλληλεγγύη». Δεν μας επιτρέπεται να την απογοητεύσουμε.

Με την Ιωάννα για την κάθε Ιωάννα που βρίσκει το θάρρος να σταθεί όρθια!