Μα που είναι ο στρατός;

Την φράση αυτή την τελευταία εβδομάδα, θα την έχετε ακούσει δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες φορές, από κανάλια και ραδιόφωνα, από δημοσιογράφους, αναλυτές και πρώην στρατιωτικούς αλλά και από κατοίκους που «πνίγηκαν» τις μέρες αυτές στον Θεσσαλικό κάμπο.

Που είναι ο στρατός να μας σώσει, είναι η λογική των πολιτών που είδαν μέσα σε αυτή την θεομηνία, να χάνουν τα πάντα και να μην βλέπουν να έρχεται βοήθεια.

Και όλοι αυτοί δικαιολογούνται να λένε την φράση αυτή, έχουν «όλα τα δίκια», γιατί όπως φάνηκε στις περισσότερες περιπτώσεις, οι μηχανισμοί των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων ήταν όχι απλώς ανέτοιμοι, αλλά δεν είχαν γίνει ούτε τα βασικά για στιγμές κρίσης.

Άρα, η ελπίδα των πολιτών ήταν στον στρατό, κάτι που δείχνει και την εκτίμηση που υπάρχει στις ένοπλες δυνάμεις. Όμως, η αναφορά όλων των άλλων, ημών των δημοσιογράφων περιλαμβανομένων και οι φωνές «που είναι ο στρατός», « δεν τον βλέπουμε στα πλάνα « και άλλα παρόμοια, είναι μάλλον εκτός πραγματικότητας.

Ο στρατός (όπως και οι άλλες δυνάμεις που εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις -πυροσβεστική αστυνομία κλπ.) επιχειρούν εκεί που δεν μπορούν να φτάσουν οι άλλες υπηρεσίες ή οι πολίτες.

Επιχειρούν εκεί που δεν φτάνουν, συνήθως οι κάμερες, και γι αυτό δεν βλέπαμε αρχικά στις τηλεοπτικές οθόνες στρατιωτικούς ή μέσα να επιχειρούν.

Όταν η κατάσταση άρχισε να εξομαλύνεται και ξεκίνησαν απεγκλωβισμοί, μεταφορές και περίθαλψη, οι τηλεοπτικές οθόνες κατακλίστηκαν από ελικόπτερα, στρατιωτικούς, αστυφυλακές κλπ.

Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο ερώτημα που κάποιοι έθεσαν στην δημόσια συζήτηση. Γιατί οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν ενήργησαν αυτοβούλως και περίμεναν να κληθούν από την αρμόδια πολιτική αρχή (εν προκειμένω το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας).

Άκουσα μάλιστα φωνές που αφελώς (;) ζητούσαν να κινηθεί μόνος του ο στρατός και κατηγορούσαν την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων γιατί δεν έδρασε χωρίς πολιτική εντολή.

Θέλω να πιστεύω ότι όλοι όσοι ζητούσαν κάτι τέτοιο το έκαναν «καλή τη πίστη» και κυρίως χωρίς να σκέφτονται τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί αν ο στρατός αρχίσει να κινείται μόνος του, χωρίς εντολή από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, τότε θα οδηγηθούμε σε άλλες κατατάσσεις, που η χώρα πλήρωσε πολλές φορές ακριβά.

Δηλαδή, δεν αντιλαμβάνονται ορισμένοι πως αν ο στρατός αποφασίζει μόνος του πότε, που και πως θα δρα σε περιόδους ειρήνης, έξω από τα στρατόπεδα, τότε δίνεται το δικαίωμα «στον κάθε συνταγματάρχη», να αποφασίζει τι θεωρεί ότι χρειάζεται την δική του παρέμβαση και έτσι να «βγάζει τον στρατό από τους στρατώνες»…

Δηλαδή τι ζητούν, να εκχωρήσει η εκλεγμένη πολιτική ηγεσία της χώρας τις αρμοδιότητες στον κάθε διοικητή να αποφασίζει πότε θεωρεί κάτι επικίνδυνο για την χώρα και χρειάζεται την δική του δυναμική παρέμβαση?

Μα με αυτές τις λογικές οδηγηθήκαμε το 1967 στην δικτατορία που ταλαιπώρησε πολίτες και χωρά επτά χρονιά και οδήγησε εκεί που οδήγησε.

Προσοχή λοιπόν στο τι ζητάμε….