Le Monde: Η πρωτοφανής και επικίνδυνη πολιτική κατάσταση της Γαλλίας
Οκτώ εβδομάδες μετά τις εκλογές που ακολούθησαν την διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, η Γαλλία βιώνει μία πολιτική κατάσταση πρωτοφανή όσο και επικίνδυνη.
Με την άρνησή του να διορίσει πρωθυπουργό την υποψήφια του Νέου Λαικού Μετώπου, ο Γάλλος Πρόεδρος επιμένει πεισματικά να διατηρεί τον έλεγχο της κατάστασης, παρά την επικείμενη απειλή αδιεξόδου λίγο πριν την έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου.
Οκτώ εβδομάδες μετά τις εκλογές που ακολούθησαν την διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, η Γαλλία βιώνει μία πολιτική κατάσταση πρωτοφανή όσο και επικίνδυνη. Ούτε η μακρά περίοδος αποσυμπίεσης που επεδίωξε ο Εμανουέλ Μακρόν κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες εν όψει του διορισμού νέου πρωθυπουργού, ούτε οι πολιτικές διαβουλεύσεις τις οποίες με καθυστέρηση ξεκίνησε στο τέλος της περασμένης εβδομάδας έχουν επιτρέψει την έξοδο από την σύγχυση. Με την επικείμενη έναρξη του σχολικού έτους και λίγες εβδομάδες πριν από την παρουσίαση του σχεδίου για τον προυπολογισμό του 2025, η χώρα απειλείται εκ νέου από αδιέξοδο εξαιτίας του πείσματος του Προέδρου που θέλει να έχει το πάνω χέρι για όσο το δυνατόν περισσότερο ποντάροντας στην σχετική αδυναμία εκείνων που προσπαθούν να του επιβληθούν.
Η ανακοίνωση της περασμένης Δευτέρας του Ελιζέ με την άρνηση του Εμανουέλ Μακρόν να διορίσει πρωθυπουργό την υποψήφια του Νέου Λαικού Μετώπου, απορρίπτει στην ουσία την Αριστερά που υπολόγιζε να κεφαλαιοποιήσει το δικαίωμά της στην διακυβέρνηση μετά την πρώτη θέση που εξασφάλισε στις εκλογές. Η οργισμένη αντίδραση των κομμάτων που απαρτίζουν τον συνασπισμό του Μετώπου ήταν αντίστοιχη με το μέγεθος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Το πρόσχημα που επικαλέστηκε ο επικεφαλής του Κράτους ήταν πως τα υπόλοιπα κόμματα με τα οποία είχε σειρά διαβουλεύσεων, αργά ή γρήγορα θα κατέθεταν πρόταση μομφής κατά της νέας κυβέρνησης.
Η υπόθεση είναι εύλογη εάν λάβει κανείς υπόψιν τον βαθμό εχθρότητας που εμπνέει η Ανυπότακτη Γαλλία, βασικό κόμμα του Νέου Λαικού Μετώπου στα υπόλοιπα κόμματα της Εθνοσυνέλευσης όπως και τον καταιγισμό πυρών που έχει δεχθεί για πολλά από τα μέτρα που προτείνει στο πρόγραμμά της. Λόγω απουσίας, ωστόσο, άλλης προφανούς εναλλακτικής η σωφροσύνη της δημοκρατίας θα έπρεπε να υπερισχύσει έναντι των ρίσκων και των κινδύνων της συγκυρίας την οποία ο αρχηγός του Κράτους με δική του ευθύνη επιτρέπει να παρατείνεται. Ο Μακρόν επιδιώκει να παραμείνει ο κινών τα νήματα πάση θυσία με την ελπίδα να συντηρήσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο την πολιτική που ο ίδιος επέβαλλε και η οποία σήμερα εκπροσωπείται από την μειοψηφία. Τίποτε δεν είναι περισσότερο ολέθριο από την παράταση μιας υπό παραίτηση κυβέρνησης και να συμπεριφέρεσαι σα να μην προέκυψε απολύτως καμία αλλαγή από την ετυμηγορία της κάλπης.
Η ανικανότητα του Εμανουέλ Μακρόν να υποστεί τις συνέπειες της ήττας του μετά την διάλυση της Εθνοσυνέλευσης για την οποία είναι ο κύριος υπεύθυνος είναι το πρωταρχικό δεδομένο του τρέχοντος αδιεξόδου. Λαμβάνοντας ολομόναχος στις 9 Ιουνίου μια καταστροφική απόφαση μετά την αποδοκιμασία της πολιτικής του και με την χώρα διχασμένη, ο αρχηγός του Κράτους δεν έβλαψε μόνο το κόμμα του που βγήκε αποδυναμωμένο από τις εκλογές. ΄Εθεσε τη χώρα του σε κίνδυνο εντείνοντας τον διχασμό, τη διάλυση του πολιτικού συστήματος, την αβεβαιότητα και το ρίσκο του αδιεξόδου. Ούτε μία φορά έκτοτε δεν έδειξε διάθεση να συμπεριφερθεί ως ο κύριος χαμένος των εκλογών ούτε άφησε να εννοηθεί πως θα εξέταζε ένα ενδεχόμενο συγκατοίκησης. Είναι πια επιτακτικό να το κάνει.
Μερίδιο ευθύνης έχουν και οι υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Εκείνοι που δηλώνουν έτοιμοι να κυβερνήσουν είχαν στην διάθεσή τους ολόκληρο καλοκαίρι για να διασφαλίσουν συμμαχίες πέρα από την πολιτική τους περίμετρο και να επιχειρήσουν να συγκροτήσουν μια πλειοψηφία που θα επιβληθεί στον Πρόεδρο της χώρας. Κανείς δεν το θεώρησε καλή ιδέα είτε γιατί φοβήθηκαν πως θα υποχρεώνονταν σε πολιτικούς συμβιβασμούς είτε από έλλειψη ενδιαφέροντος ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2027. Και εδώ, το στοίχημα της «μετάγγισης» που επιχείρησε να βάλει στο τραπέζι ο Εμανουέλ Μακρόν προσπαθώντας να κάνει να φανεί πως συγκροτείται ένας συνασπισμός απαρτιζόμενος από την Κεντροαριστερά έως την Κεντροδεξιά, χάθηκε. Το αποτέλεσμα είναι πως ο νέος πρωθυπουργός του οποίου ο διορισμός επείγει χωρίς καθυστέρηση θα αναλάβει καθήκοντα έχοντας μπροστά του μόνο εμπόδια.
