Κροκοδείλια δάκρυα για την «Αυγή»

Πριν 46 σχεδόν χρόνια, αμέσως μετά το Λύκειο, μόλις ξεκίνησα σπουδές, παράλληλα άρχισα το υπέροχο ταξίδι στην δημοσιογραφία. Δημοσιογραφία στις εφημερίδες, που δεν άφησα σχεδόν ποτέ, όσες φορές κι αν δούλεψα σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και αλλού. Είμαι ακόμα από τους λίγους ανθρώπους που διαβάζουν εφημερίδες και περιοδικά, που αγοράζουν τις Κυριακές 2 και 3 εφημερίδες και γενικά μου αρέσει ο τύπος.

Γι' αυτό και όταν κλείνει μια εφημερίδα, όπως τώρα η «Αυγή», είναι κάτι που με λυπεί. Γιατί θεωρώ πως οι εφημερίδες μπορούν να δώσουν (αν εμείς οι δημοσιογράφοι δουλέψουμε σωστά και με βάση τα νέα δεδομένα) πολλά, στους πολίτες - αναγνώστες. Όμως, ας δούμε τα πράγματα όπως είναι.

Η Αυγή, μια ιστορική μεν εφημερίδα, που τα τελευταία αρκετά χρόνια έχει αλλάξει πολύ (για να το πω κομψά) είναι όργανο ενός κόμματος. Το λέει καθαρά και δεν το κρύβει. Και ως τέτοια, όσοι διαμαρτύρονται για την απόφαση Κασσελάκη να την κλείσει, θεωρούν πως θα πληγεί η πολυφωνία και η φωνή ενός κόμματος.

Θα μπορούσα να συμφωνήσω με όλους αυτούς, κυρίως στελέχη, μέλη και οπαδούς του Σύριζα, αν δεν υπήρχαν ορισμένα …θέματα. Ας αρχίσω από το πιο κραυγαλέο.

Όλοι αυτοί που σήμερα κλαίνε για το κλείσιμο της Αυγής, είναι δυστυχώς και αυτοί που όταν η κυβέρνηση του κόμματος τους οδηγούσε τηλεοπτικούς σταθμούς σε κλείσιμο με τις εκτός νομιμότητας, ως αποδείχθηκε, αποφάσεις της, υπερθεμάτιζαν. Τότε δεν πλήττονταν η πολυφωνία.

Όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται για την απόφαση Κασσελάκη, είναι σαφές ότι δεν έδιναν καμμιά σημασία στην εφημερίδα, που τώρα θεωρούν περίπου «το διαμάντι του στέμματος», γιατί αν τους ενδιέφεραν τα όσα γράφει θα πήγαιναν στο περίπτερο να την αγοράζουν. Και όπως αποδεικνύεται από τις πολύ πολύ χαμηλές κυκλοφορίες, δεν πήγαιναν!

Αλλά και πολλοί από τους εργαζομένους ή διοικούντες την εφημερίδα, που σήμερα φωνάζουν, όταν άλλοι συνάδελφοι ή σύντροφοι τους μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, επιτίθεντο ή λοιδορούσαν τις αποφάσεις και τον ίδιο τον Πρόεδρο του Σύριζα, δεν το έβρισκαν κακό. Αντίθετα το έβρισκαν… πολυφωνικό. Και ήθελα, το κόμμα, με την γραμμή του οποίου διαφωνούσαν για κάποιο λόγο, να πληρώνει για να εκδίδεται η εφημερίδα.

Αλλά και κάτι πιο γενικό. Όλοι όσοι σήμερα διαμαρτύρονται για την απόφαση Κασσελάκη, μου θυμίζουν όλους αυτούς που διαμαρτύρονταν για το κλείσιμο της ΕΡΤ επί Σαμαρά, ενώ όχι μόνον δεν έβλεπαν ΕΡΤ αλλά την λοιδορούσαν και την κατήγγελλαν μάλιστα. Τα λέω όλα αυτά, όχι για να υποστηρίξω το κλείσιμο μιας εφημερίδας. Το αντίθετο θα επιθυμούσα.

Όμως, τα γράφω και για να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα αλλά και για να δούμε και να στιγματίσουμε την υποκρισία κάποιων. Ίσως όλων μας. Ας ελπίσουμε ότι θα ξημερώσει (τώρα ή αργότερα) μια καλύτερη αυγή για την Αυγή.