Κράτος- λούνα παρκ

Λίγο πριν την χαρά της εισαγωγής στην σχολή Ικάρων, ένας δεκαεννιάχρονος χάνει την ζωή τουσε ένα «τρελό χορό», όπως λέγονταν και το ξεχαρβαλωμένο μηχάνημα (crazy dance), σε ένα από τα πολλά υπαίθρια λούνα παρκ που λειτουργούν ανά την Ελλάδα, κυρίως το καλοκαίρι. Το τραγικό περιστατικό, δεν μας συμβαίνει πρώτη φορά. Θανατηφόρα δυστυχήματα σε τόπους χαράς, όπως αυτός στην Χαλκιδική,  έχουν ξανασυμβεί στο παρελθόν και πάλι η χώρα σύμπασα δήλωνε σοκαρισμένη. Αθώα θύματα σε βωμούς κάποιας άθλιας κερδοσκοπίας, μιας δήθεν επιχειρηματικότητας.

Χειριστής του μηχανήματος ένας εικοσάχρονος με ποινική προϊστορία, ο οποίος την κοπάνησε μόλις συνέβη το κακό. Μηχανικός που να έχει ευθύνη ή να έχει κάνει έλεγχο για την αξιοπιστία των μηχανών στην οποία εμπιστεύονταν οι «πελάτες» την ζωή τους, επίσης δεν εμφανίστηκε ούτε και υπήρξε. Ο επιχειρηματίας είχε φάει πόρτα σε άλλο δήμο επειδή δεν είχε επί της ουσίας κανένα πιστοποιητικό που να εγγυάται την ασφαλή λειτουργία. Και όμως με ένα νεκρό και όλες αυτές τις παραλείψεις, δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος κρατικός ή δημοτικός παράγοντας που να αναλαμβάνει την ευθύνη. Ο Δήμος δεν έχει ελεγκτικό μηχανισμό, η αστυνομία δεν είχε καταγγελία και γενικώς, βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά μπροστά στην μετάθεση ευθυνών στον κανένα.

Όπως και σε κάθε προηγούμενη περίπτωση, οι πολίτες-τηλεθεατές παρακολουθούν γεμάτοι θυμό και απορίες, προσπαθώντας να καταλάβουν ποιος φταίει, ποια είναι η διαδικασία αδειοδότησης, αν θα μπορούσε να προληφθεί το κακό κλπ. Και προφανώς, όπως και σε όλες τις προηγηθείσες τραγωδίες, κανείς δεν βγάζει άκρη γιατί πολύ απλά κανείς στην αλυσίδα όσων συμμετέχουν στην δολοφονία εξ αμελείας και κατ εξακολούθηση, δεν έχει κάνει την δουλειά του. Και είναι προφανές ότι ο καθένας ξεχωριστά έχει την ευθύνη του και το μερτικό του. Ως πολίτες όμως όλοι αυτοί είναι συνεπείς σε ένα κράτος που δεν λειτουργεί. Σε ένα κράτος-λούνα παρκ.