Κατηφορίζοντας προς την αλλαγή του εκλογικού νόμου

Επιχείρημά τους είναι η ανάγκη να αποφευχθεί η ακυβερνησία και να επικρατήσει πολιτική σταθερότητα.

Ο τελευταίος πολιτικός που άλλαξε τον εκλογικό νόμο σε προεκλογική περίοδο, σαν αυτή που ήδη διανύουμε, ήταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας, καταμεσής στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Αυτή την περίοδο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μοιάζει πράγματι σε πολλά με εκείνη της υπό κρίση του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1989.

[caption id="attachment_1995030" align="alignnone" width="525"] «Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Είμαι ένας υπεύθυνος, θεσμικός πολιτικός, ο οποίος… πορεύεται με κανόνες… Έχουμε εκλογικό νόμο!» Κυριάκος Μητσοτάκης, διάψευση του ενδεχόμενου να αλλάξει ο εκλογικός νόμος, συνέντευξη στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», 29/3/2022 [/caption]

Παρ’ όλα αυτά, οι οπαδοί της πάση θυσίας αυτοδυναμίας, οφείλουν να λάβουν υπόψη τους δύο νέα στοιχεία, που δεν υπήρχαν το 1989.

Το πρώτο, είναι πως στην Ελλάδα έχουμε αποκτήσει την εμπειρία πως η σταθερότητα δεν ταυτίζεται με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Πρόσφατα είχαμε δύο συμμαχικές κυβερνήσεις, εκείνη των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (2012-2015) και εκείνη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (2015-2019). Αμφότερες μακροημέρευσαν, ήταν λειτουργικές και επέβαλαν σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Διαπραγματεύθηκαν το δημόσιο χρέος (PSI), έφεραν εις πέρας την επιτήρηση από την «τρόικα», συμβιβάστηκαν με τα Σκόπια για το «μακεδονικό» κ.λπ. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τα πεπραγμένα αυτών των κυβερνήσεων, όχι όμως να ισχυριστεί πως ο απολογισμός τους υπολείπεται εκείνου της μέσης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης.

Το δεύτερο, είναι πως ο εκλογικός νόμος Παυλόπουλου απαγορεύει ουσιαστικά κάθε προεκλογική συμφωνία των κομμάτων, επί ποινή στέρησης του πολυπόθητου «μπόνους» των εδρών. ‘Όταν λέγεται πως η Ελλάδα «δεν είναι ώριμη» για πολυκομματικές κυβερνήσεις, υπονοείται άρα πως το ευρωπαϊκό πρότυπο, των πολυκομματικών κυβερνήσεων, είναι το δέον, αν και είμαστε (δήθεν) «ανώριμοι» για κάτι τέτοιο. Αν όμως σκοπός μας είναι μία συναινετική πολιτική ζωή, γιατί απαγορεύουμε (!) στα κόμματα να συμφωνήσουν προεκλογικά σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα και να το παρουσιάσουν από κοινού, στο εκλογικό σώμα; Γιατί θέτουμε ανυπέρβλητα θεσμικά εμπόδια στην «ωριμότητα»;

Υπό το βάρος των ανομιών του -και ενόψει των δυσκολιών της επόμενης περιόδου- ο πρωθυπουργικός κύκλος διακατέχεται από μία τοξική ανασφάλεια. Αυτή διαχέεται στην κοινωνία, υπό τη μορφή της αγχώδους προσπάθειας να ελεγχθούν τα πάντα, στο πρότυπο αυταρχικών καθεστώτων. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου ώστε να δίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση με ποσοστά 15-20% επί των εγγεγραμμένων, εμπίπτει σε αυτό το εγχείρημα. Η αντιπολίτευση όμως, δικαιούται να μπορεί να διεκδικήσει επί ίσοις όροις την εξουσία. Αλλιώς, αλλάζοντας τον εκλογικό νόμο θα έχουμε κάνει ένα ακόμα βήμα στον αντιδημοκρατικό κατήφορο όπου μας έχει οδηγήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.