Κανείς τελικά δεν απέφυγε να πληρώσει τον… λογαριασμό
Στην Ελλάδα για χρόνια έχουμε αναπτύξει την κουλτούρα του να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, πιστεύοντας ότι στο τέλος δεν θα πληρώσουμε τον λογαριασμό. Είτε γιατί θεωρούμε ότι στην παρέα θα βρίσκεται κάποιος… κουβαρντάς ή γιατί θα μας κεράσει για κάποιον ανεξήγητο λόγο ο μαγαζάτορας. Πιστεύαμε -και εν πολλοίς εξακολουθούμε και το πιστεύουμε- ότι για κάποιον λόγο όλοι μας χρωστάνε.
Δυστυχώς, ο λογαριασμός πάντα έρχεται. Και τα λάθη πάντα τα πληρώνουμε. Όσοι νομίζουν ότι δεν ισχύει το παραπάνω, ας θυμηθούν τι έγινε με το Μνημόνιο 1, 2 και 3 και καταλάβετε εάν ισχύει αυτό που γράφω ή όχι.
Η αφορμή όμως αυτού του σημειώματος δεν είναι η οικονομία, αλλά η εξωτερική μας πολιτική. Έβλεπα την εισήγηση του πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στο θέμα των προκλήσεων της νέας ηγεσίας της Βορείου Μακεδονίας. Και κυρίως σε ό,τι αφορά το θέμα της ονομασίας του γειτονικού κράτους. Ένα ζήτημα που ήρθε να προστεθεί στα ήδη βεβαρυμμένα σύννεφα στα Βαλκάνια και όχι μόνο. Δεν θα μπω να σχολιάσω και άλλο τη Συμφωνία των Πρεσπών, που μετατράπηκε από κορυφαία συμφωνία σε…κουρελόχαρτο. Αλλά συνολικά στους χειρισμούς μας στο θέμα. Από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή που πίστεψε ότι ο Τίτο θα ήταν αιώνιος και το κρατίδιο αυτό θα παρέμενε στη σκιά της Γιουγκοσλαβίας, άρα δεν είχε κανένα νόημα πως θα λεγόταν εκείνη η Δημοκρατία, μέχρι τη συμφωνία Τσίπρα–Ζάεφ, στην οποία δεν προβλεπόταν ρήτρα αθέτησης της συμφωνίας. Μέσα στο…μεθύσι της επιτυχίας, είχαν ξεχαστεί ακόμη και οι όροι που βάζει κάποιος όταν πουλάει ένα σπίτι ή κάνει μια οποιαδήποτε πράξη.
Αυτή των κυρώσεων σε περίπτωση αθέτησης της συμφωνίας. Και αφού το λησμονήσαμε αρχικά και εδώ είναι τεράστιες οι ευθύνες του Κοτζιά, ήρθαμε στη συνέχεια και το συνεχίσαμε όταν η δημοκρατία της Βορείου Μακεδονίας έμπαινε στο ΝΑΤΟ. Ούτε εκεί ελήφθη κάποια πρόνοια, ούτε ένας αστερίσκος και πρόβλεψη τι θα συμβεί εάν…
Τελικά, σήμερα επιχειρεί ο πρωθυπουργός να διορθώσει τα λάθη του κραδαίνοντας την απειλή της αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια και τη μη είσοδο της γειτονικής χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια ώρα η Ουγγαρία, που μπήκε στην ΕΕ και με τη δική μας ψήφο, χρηματοδοτεί με ένα δισ. τη Βόρεια Μακεδονία, όταν εμείς την πιέζουμε να αλλάξει γραμμή. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα και η Ελλάδα τρέχει βάζοντας τα άλογα πίσω από το κάρο.
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά πληρώνουμε τα λάθη μας. Διότι ούτε στην ώρα τους τα λύνουμε, ούτε και λαμβάνουμε πρόνοιες όταν επιχειρούμε να τα λύσουμε…
