Κακοκαιρία Daniel – Καρδίτσα: H ανάρτηση του δημοσιογράφου του Star Γιώργου Ευγενίδη για τις καταστροφές στον τόπο καταγωγής του

Κακοκαιρία Daniel- Καρδίτσα: Ο Γιώργος Ευγενίδης είναι πολιτικός συντάκτης στο Star Channel και κατάγεται από το Μουζάκι που έχει πληγεί από τις πλημμύρες.

Σε μια ανάρτηση από καρδιάς, ο δημοσιογράφος αναφέρεται στη μεγάλη καταστροφή από την κακοκαιρία στον τόπο του, στην κλιματική αλλαγή, αλλά και στο συναίσθημα ανημποριάς που νιώθει όχι μόνο αυτός, αλλά και οι περισσότεροι πολίτες.

Δείτε την ανάρτηση.

ΑΝΗΜΠΟΡΙΑ

Προσπαθώ από το πρωί να προσδιορίσω το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα μου όσο παρακολουθώ τις εικόνες με τα πνιγμένα χωριά στην Καρδίτσα, μετά την καταστροφή στη Μαγνησία. Το έψαχνα όσο άκουγα από το ακουστικό μου στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο δραματικές μαρτυρίες ανθρώπων που έτρεξαν να βγουν από τα σπίτια τους και να ανέβουν στην ταράτσα ή που έψαχναν φουσκωτές βάρκες και κανό για να μετακινήσουν μικρά παιδιά ή ανήμπορους γέροντες.

Κάποια στιγμή το εντόπισα, όταν μου καρφώθηκε η λέξη «ανημπόρια». Είναι ίσως χειρότερη από την απογοήτευση, με την απογοήτευση κάτι κάνεις, στην ανημπόρια τι μπορείς; Αισθάνεσαι την παραίτηση, την αδυναμία να κάνεις οτιδήποτε, να βοηθήσεις, να φανείς χρήσιμος, να σκεφτείς παραγωγικά. Και παρακολουθείς την προδιαγεγραμμένα μακάβρια εξέλιξη μιας εθνικής τραγωδίας.

Όταν αισθάνομαι άσχημα, γράφω. Κατάγομαι από το Μουζάκι της Καρδίτσας. Μετά από χρόνια, ξέρω αρκετά καλά τον τόπο, τους ανθρώπους όχι όλους, αλλά χαίρομαι όταν συναντώ αρκετούς άγνωστους σε μένα που αντιλαμβάνομαι ότι με θεωρούν συντοπίτη, δικό τους άνθρωπο. Και βίωσα τον Ιανό του 2020 σαν μια καταστροφή που αφορούσε το δικό μου σπίτι. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού αφορούσε τους δικούς μου ανθρώπους στην Καρδίτσα και στο Μουζάκι;

Τρία χρόνια πριν, εργαζόμενος τότε ακόμα στον ΣΚΑΪ και χωρίς να έχω ιδέα για το πώς γίνεται το ελεύθερο ρεπορτάζ, πήγα στον τόπο μου για ρεπορτάζ. Ήταν μια πρωτοφανής για μένα εμπειρία. Αλλά είδα από κοντά την καταστροφή, το δράμα, την αδυναμία ανταπόκρισης. Μετά από μερικές μέρες, άκουσα ένα οργανωμένο πλαίσιο αποκατάστασης και την εξαγγελία δρομολόγησης αναγκαίων έργων. Ομολογώ, κάπως ανακουφίστηκα. Αισθάνθηκα ότι κάποιος κατάλαβε τι έγινε και πώς έπρεπε να διορθωθεί η κατάσταση.

Πριν από μερικές εβδομάδες, έτρεχα ένα απόγευμα δίπλα στο ποτάμι του Μουζακίου και παρατηρούσα το αντιπλημμυρικό έργο που είχε γίνει. Ήταν πραγματικά καλό, το ποτάμι φαινόταν αρκετά οχυρωμένο. Πράγματι, ήταν σχεδόν το μόνο έργο που άντεξε στην ορμή του «Ντάνιελ», τηρουμένων των αναλογιών. Μετά, όμως, συνειδητοποίησα ότι ήταν σχεδόν το μόνο έργο που έγινε. Τίποτα άλλο δεν άλλαξε ουσιαστικά. Στα πεδινά, ξανά επιχωματώσεις κοντά στα ποτάμια. Πόσο να αντέξουν και αυτές, με τον όγκο του νερού και τα φερτά υλικά, τις έκαναν μια χαψιά και πλημμύρισαν τον κάμπο. Και τώρα στον Παλαμά, στη Μεταμόρφωση, στην Αγία Τριάδα φαίνονται μόνο στέγες και καμπαναριά να ξεχωρίζουν από τα λασπόνερα.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Πρώτον, ζούμε ήδη και έχουμε μπροστά μας πολλά φαινόμενα που μας υπερβαίνουν. Η κλιματική αλλαγή έρχεται πολύ πιο γρήγορα από ό,τι πιστεύαμε, σε μια χώρα που θεωρούμε τη συζήτηση για το κλίμα πολυτελή και δευτερεύουσα. Τα φαινόμενα είναι πελώρια, μας υπερβαίνουν ήδη. Όμως εμείς δεν είμαστε έτοιμοι ή τουλάχιστον όσο πιο έτοιμοι θα μπορούσαμε να είμαστε. Παθαίνουμε και μαθαίνουμε πολύ αργά και πολύ δύσκολα. Αν μαθαίνουμε. Βολευόμαστε με ημίμετρα και ελπίζουμε ότι το κακό δεν θα φτάσει στην αυλή μας, όταν ήδη έχει περάσει την πόρτα. Ένα κράτος που αλλάζει βασανιστικά αργά, όπου αλλάζει. Καιρός κάποτε να κάνουμε αυτές τις ρήξεις που ακούγονται, αλλά τόσο δύσκολα υλοποιούνται.

Επανέρχομαι εκεί απ’ όπου ξεκίνησα. Το αίσθημα της ανημπόριας είναι παραλυτικό. Αλλά για ένα κράτος είναι επικίνδυνο, λειτουργεί διαβρωτικά. Ακόμα χειρότερο, όμως, είναι να το συνηθίσουμε.