Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς την Eurovision;
Τελικά καταναλώσαμε και πάλι πολύ μελάνι και πολύ τηλεοπτικό χρόνο για άλλη μια φορά για το φεστιβάλ της Eurovision. Ένα διαγωνισμό θεωρητικά τραγουδιού, που σε άλλους αρέσει και σε άλλους δεν αρέσει, αλλά σε όποια πλευρά της μουσικής ιστορίας και εάν ανήκουμε, πρέπει πάντα να το βλέπουμε ως εικόνα μιας κοινωνίας που αλλάζει, προσαρμόζεται και σε πολλές περιπτώσεις προηγείται.
Πλέον η Eurovision δεν είναι μόνο ένας μουσικός διαγωνισμός καθώς η μουσική και το τραγούδι έπονται των όσων προαναγγέλλει σε επίπεδο αλλαγών και ζυμώσεων αλλά και τεχνολογικών εξελίξεων στο χώρο του θεάματος.
Και μπορεί εμείς νοσταλγικά να αναπολούμε τις προηγούμενες Eurovision, για να ακούσουμε τις επιτροπές να βαθμολογούν με τα γνωστά κριτήρια ανταλλαγών στα 12άρια, διαπιστώνοντας τα πολιτικά παίγνια της εποχής, αλλά ο κόσμος έχει πλέον αλλάξει.
Η φετινή Eurovision, δεν περιορίστηκε στα βαθμολογικά γεωπολιτικά παιχνίδια, με τα οποία οι χώρες έδειχναν τις συμμαχίες και τις συμπάθειές τους με αποτέλεσμα να ψηφίζεται όχι τι καλύτερο τραγούδι, αλλά αυτό που είχε τις περισσότερες συμμαχίες.
Φέτος στη Σουηδία πετύχαμε ο μουσικός αυτός διαγωνισμός να αποκτήσει μετά από χρόνια και μια άλλη διάσταση. Καθώς βρέθηκε στο επίκεντρο, των πολιτικών αντιπαραθέσεων εξαιτίας της συμμετοχής του Ισραήλ. Και εκεί πάλι η Ευρώπη χωρίστηκε μεταξύ αυτών που ζητούσαν την απαγόρευση της συμμετοχής και σε αυτούς που ήταν υπέρ. Επεισόδια, αποδοκιμασίες, αποκλεισμοί, συγκεντρώσεις, έδωσαν έναν διαφορετικό τόνο και ο διαγωνισμός τραγουδιού, αντί να ενώσει όπως ήταν ο αρχικός σκοπός, διαίρεσε και θύμωσε πολλούς.
Στο τέλος της βραδιάς ήρθε η νίκη της διαχρονικά ουδέτερης Ελβετίας, που σε όλους τους «πολέμους» έβγαινε νικήτρια για να στείλει το μήνυμα προς όλα τα «στρατόπεδα».
Και η επόμενη ημέρα ξημέρωσε με το να συνεχίζουμε να μετράμε νεκρούς στην Γάζα, στο Ισραήλ, στην Ουκρανία, στη Ρωσία, και σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη μας.
Και η επόμενη ημέρα ξημέρωσε με τις ανισότητες στις κοινωνίες να μεγαλώνουν και με το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών να διευρύνεται.
Και η επόμενη ημέρα ξημέρωσε με την κλιματική κρίση να αλλάζει το περιβάλλον με ολέθριες επιπτώσεις στις ζωές μας.
Και η απορία μου είναι, πάλι εδώ: και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς μια Eurovision να ξεπλένει τις ενοχές μας ως πολιτισμένης κοινωνίας και Ευρώπης; Που θα διαμαρτυρηθούμε και ποιους θα αποδοκιμάσουμε; Αυτά και καλή σας ακρόαση στα μπαρ του καλοκαιριού των hit και της φετινής Eurovision…
