Και μετά την 28η Φεβρουαρίου, τι;
Εδώ που φτάσαμε με το πώς διαχειρίστηκαν αυτήν την τραγωδία τα κόμματα και η κυβέρνηση, το ερώτημα είναι πλέον ένα: μετά τις συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου και τα όσα θα ακολουθήσουν στην Βουλή, με την προανακριτική και την πρόταση μομφής, τι θα ακολουθήσει. Διότι το κλίμα είναι κάτι παραπάνω από φορτωμένο είναι ένα γεγονός που από όποια οπτική και να το δει δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Και όταν η οργή είναι τόσο μεγάλη και μέσα σε ένα «μπουκάλι» με το πώμα από πάνω, το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να σπάσει το μπουκάλι.
Άρα είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο να βγάλει κάποιος το καπάκι και να διοχευτεί η οργή πριν να είναι αργά για όλους και κυρίως για το πολιτικό σύστημα. Το πράμα μυρίζει μπαρούτι και εάν δεν βρεθεί πειστικός τρόπος να εκτονωθεί η κατάσταση τότε τα όσα έγιναν από το 2012 ως το 2015 θα είναι πολύ μικρά σε όσα θα ακολουθήσουν τώρα με ένα πολιτικό σύστημα απαξιωμένο και δημοσκοπικά σε μια ρευστότητα, που δεν φαίνεται ότι κάποιος μπορεί να είναι μέρος της λύσης.
Και μπορεί να έχω ασκήσει πολλές φορές κριτική στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά μπορώ να του πιστώσω ότι όλες αυτές τις στρατιές ατάκτων και αγανακτισμένων, μπόρεσε το 2015 να τις εντάξει εντός του πολιτικού συστήματος και με αυτόν τον τρόπο απεφεύχθη η έκρηξη.
Σήμερα δεν φαίνεται κάποιος ικανός να κάνει κάτι το αντίστοιχο, με αποτέλεσμα η ακροδεξιά και οι αντισυστημικές παραφυάδες της να κάνουν πάρτυ. Την ίδια ώρα στο Μαξίμου εκτιμούν ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να κρατήσει πολύ και ότι μετά την 28η Φεβρουαρίου, τα πράγματα θα επιστρέψουν σε μια μορφή ομαλότητας.
Να μου επιτρέψετε να κρατήσω μερικές επιφυλάξεις και αστερίσκους καθώς η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε αχαρτογράφητα ύδατα και με την κοινωνία διχασμένη και στα κάγκελα. Και μια κοινωνία που είναι στα κάγκελα δεν ακούει ούτε από επιχειρήματα, ούτε από πορίσματα, ούτε από ευθύνες. Αναζητά ένα νέο Γουδί, με όποιο κόστος για το σήμερα και το αύριο της κοινωνίας.
Και επειδή όπως είπε και εσχάτως ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Υπουργικό Συμβούλιο, υιοθετώντας πλήρως την ρήση του Παύλου Μπακογιάννη, στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μόνο που στις δημοσκοπήσεις αυτό που παρατηρούμε να καταγράφεται είναι αδιέξοδα και όχι οι λύσεις τους. Θα έχει λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε τι θα ακολουθήσει μετά τις 28 Φεβρουαρίου. Διότι βιώνουμε ένα τοπίο στην ομίχλη και είναι ευθύνη της κυβέρνησης να το καθαρίσει. Δυο χρόνια μετά από τη νίκη της το καλοκαίρι του 2023, τίποτε δεν είναι ίδιο στο πολιτικό σκηνικό. Και για αυτό έχει και εκείνη τις δικές της ευθύνες…
