Joe Biden Τζο Μπάιντεν: Οι τραγικές απώλειες - «Θεέ μου, το αγόρι μου. Το όμορφο αγόρι μου» [vid]

Ο Joe Biden σε λίγες ώρες θα είναι επισήμως ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ωστόσο, όπως έχει ήδη γίνει γνωστό ο ίδιος έχει βιώσει σημαντικές απώλειες στη ζωή του. Συγκεκριμένα, έχασε πριν χρόνια την πρώτη του γυναίκα και τη μικρή του κόρη σε τροχαίο, ενώ πριν λίγα χρόνια έφυγε από τη ζωή και ο γιος του Μπο από καρκίνο του εγκεφάλου. Ο ίδιος περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τις απώλειες που τον σημάδεψαν στα απομνημονεύματά του με «Promise Me, Dad: A Year Of Hope, Hardship And Purpose».

Η περιγραφή του Joe Biden

«Μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα του 1972, όταν ήμουν ένας νεοεκλεγείς 30χρονος γερουσιαστής των ΗΠΑ, ενθουσιασμένος που βρισκόμουν στην Ουάσιγκτον παίρνοντας συνεντεύξεις από το προσωπικό, έλαβα ένα τηλεφώνημα. Η σύζυγός μου Νέιλια και η 18 μηνών κόρη μας, Ναόμι, είχαν πεθάνει σε αυτοκινητικό δυστύχημα κατά τη διάρκεια εξόδου τους για ψώνια. Οι γιοι μας Μπο και Χάντερ ήταν επίσης στο αυτοκίνητο. Τους τράβηξαν έξω ζωντανούς, αλλά πέρασαν εβδομάδες ολόκληρες στο νοσοκομείο.

Ο πόνος στην αρχή φαινόταν αφόρητος. Θυμάμαι έντονα, αφού πέθανε η Νέιλια, δεν μπορούσα να ανοίξω ούτε την ντουλάπα στην κρεβατοκάμαρά μας. Θυμάμαι την αγωνία μυρίζοντας το άρωμά της στα μαξιλάρια και κοιτάζοντας το άδειο σημείο στον νιπτήρα του μπάνιου που βρισκόταν η οδοντόβουρτσά της. Δεν μπορούσα να μείνω σε αυτή την κρεβατοκάμαρα. Πούλησα το σπίτι μου.

Μου πήρε πολύ καιρό να θεραπευτώ, αλλά τα κατάφερα, με πολλή υποστήριξη, και ξαναέφτιαξα τη ζωή μου και την οικογένειά μου. Με την πάροδο των χρόνων, διαπίστωσα ότι η παρουσία μου πάντα φέρνει κάποια παρηγοριά σε άτομα που έχουν υποστεί ξαφνική και απροσδόκητη απώλεια. Όχι επειδή έχω κάποια ιδιαίτερη δύναμη, αλλά επειδή το έχω βιώσει κι εγώ. Ξέρουν ότι έχω την αίσθηση του βάθους του πόνου τους. Με εκπλήσσει πόσος κόσμος ζει με καταστροφικές απώλειες. Γι’ αυτό και προσπαθώ να προσέχω, ανά πάσα στιγμή, τη διαφορά που μπορεί να κάνει μια μικρή ανθρώπινη χειρονομία στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη για να τους πω ότι: Σε καταλαβαίνω. Δεν είσαι μόνος. [...]

Ο μεγαλύτερος γιος μου είχε διαγνωστεί με γλοιοβλάστωμα εγκεφάλου, σταδίου 4. Η μέση διάρκεια ζωής μετά τη διάγνωση αυτού του τύπου καρκίνου είναι 12-14 μήνες. Ίσως δύο στα 100 άτομα να ζήσουν περισσότερο. Άρα αυτό σημαίνει ότι κάποιοι τον νικάνε. Γιατί, λοιπόν, όχι και ο Μπο; Είχε σίγουρα ένα σταθερό σύστημα υποστήριξης. Η σύζυγός του, Χάλι, ήταν ο βράχος του. Η μικρή του αδελφή Άσλεϊ θα ήταν εκεί στο πλευρό του κατά τη διάρκεια των θεραπειών, προσφέροντας άνευ όρων αγάπη. Ο άλλος μου γιος, ο Χάντερ, ήταν το μυστικό όπλο του Μπο. Σε όλη του τη ζωή, η αποστολή του ήταν να προστατεύει τον αδελφό του. Ήταν πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, από τότε που ήταν μικρά παιδιά, και τίποτα δεν είχε αλλάξει. «Το ξέρεις ότι θα μπορούσα να πάρω τη θέση σου, εάν γινόταν, Μπο», του είπε ο Χάντερ την ημέρα που θα έκανε την εγχείρηση. Και όλοι μας ξέραμε ότι το εννοούσε.

Ο Μπο ήταν αποφασισμένος να πολεμήσει -τα στατιστικά βέβαια έλεγαν το αντίθετο. Αμέσως μετά τη διάγνωση, ξεκίνησε έναν μαραθώνιο. Και προτίμησε την πιο επιθετική δυνατή θεραπεία -χειρουργική επέμβαση, ακτινοβολίες, τριπλάσια ποσότητα του τυπικού φαρμάκου χημειοθεραπείας. Εν τω μεταξύ, μου είχε δώσει αυστηρές εντολές να μην προδώσω την ανησυχία μου μπροστά σε άλλους.

Στα 45 του, ο Μπο ήταν ήδη ένα ανερχόμενο αστέρι στην πολιτική. Ήταν έτοιμος να ολοκληρώσει τη δεύτερη θητεία του ως γενικός εισαγγελέας του Ντέλαγουερ και είχε ήδη δηλώσει την πρόθεσή του να κατέβει για υποψήφιος κυβερνήτης το 2016. Ήμουν αρκετά σίγουρος ότι θα μπορούσε να κατέβει ακόμη και για πρόεδρος κάποια μέρα.

Έτσι, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα κι εγώ επανεκλεγήκαμε το 2012, είχα αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά να αποσυρθώ και να εστιάσω στην πολιτική καριέρα του Μπο. Μέχρι το τέλος του 2014, είχε ήδη ξεπεράσει τον μέσο χρόνο επιβίωσης για κάποιο άτομο με πολύμορφο γλοιοβλάστωμα. Ωστόσο, έχασε την αίσθηση στο δεξί του χέρι. Επιπλέον, η ακτινοβολία και η χημειοθεραπεία είχαν καταστρέψει το μέρος του εγκεφάλου που ελέγχει την ικανότητα να ονομάζει πράγματα.

Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 2015, ο γιατρός του Μπο με κάλεσε για να μου πει ότι τα καρκινικά κύτταρά του πολλαπλασιάστηκαν πολύ γρήγορα και σε νέα σημεία. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, η Τζιλ κι εγώ κοιταχτήκαμε και αγκαλιαστήκαμε. Υπήρχε πιο επιθετική θεραπεία, συμπεριλαμβανομένης της χειρουργικής επέμβασης, της ανοσοθεραπείας και της ένεσης ενός ειδικά κατασκευασμένου ζωντανού ιού για την ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος του Μπο. Θα ήταν το πρώτο άτομο που θα λάμβανε αυτή τη συνδυασμένη θεραπεία και ο κίνδυνος ήταν τεράστιος. Ανακάλυψα αργότερα από τους επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου πως ο Μπο δεν έδειξε ποτέ φόβο. Ήθελε να του δώσουν οι γιατροί ό,τι μπορούσαν για να τον σώσουν. Συνέχισε να τους καθησυχάζει ότι θα μπορούσε να το χειριστεί».

«Στα εβδομαδιαία ιδιωτικά μεσημεριανά γεύματα στο Οβάλ Γραφείο, ο Μπαράκ Ομπάμα με ρωτούσε συχνά για τον Μπο. Καθώς του εξήγησα πως οι επόμενες διαδικασίες ήταν αχαρτογράφητες περιοχές, αλλά η μόνη μας ελπίδα, τον κοίταξα και τον είδα με δάκρυα στα μάτια. Ο Μπαράκ δεν εξέφραζε ποτέ, ούτε δημόσια ούτε ιδιωτικά, τα συναισθήματά του και ένιωσα άσχημα. Τελικά, βρέθηκα εγώ να τον παρηγορώ.

Σε ένα άλλο από τα μεσημεριανά μας γεύματα, παραδέχθηκα στον Μπαράκ ότι η Τζιλ και εγώ σκεφτόμασταν να βάλουμε δεύτερη υποθήκη στο σπίτι μας για να βοηθήσουμε, γιατί ο Μπο δεν εργαζόταν πλέον. «Μην το κάνεις αυτό», είπε ο Μπαράκ με μια δύναμη που με εξέπληξε. Σηκώθηκε από την καρέκλα του, περπάτησε πίσω μου και έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου. «Θα σου δώσω εγώ τα λεφτά. Τα έχω. Θα με ξεπληρώσεις αργότερα».

Τις επόμενες εβδομάδες, έγινε όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο Χάντερ ήταν η πηγή στήριξης του Μπο. Ήταν σε όλες τις εξετάσεις, στεκόταν στη γωνία του μηχανήματος μαγνητικής τομογραφίας, ώστε να μπορεί να τρίβει το πόδι του Μπο και να του μιλά για να τον κρατά ήρεμο. Οτιδήποτε ζητούσε ο Μπο -νερό, φρούτα ή ένα σάντουιτς- ο Χάντερ έτρεχε να του το φέρει. Ξάπλωνε στην άκρη του κρεβατιού του για να είναι δίπλα του. Και ήταν εκεί λίγο πριν μπει στο χειρουργείο».

Η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του Μπο Μπάιντεν

«Καθώς η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε, ήμουν παγιδευμένος επί ημέρες στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου, την οποία η ομάδα επικοινωνίας του Λευκού Οίκου είχε μετατρέψει σε ιδιωτικό χώρο όπου μπορούσα να κάνω ασφαλείς κλήσεις. Για πρώτη φορά ένιωσα δυσαρέσκεια που έπρεπε να στρέψω την προσοχή μου σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Μπο -μια νέα κρίση στο Ιράκ.

Κάποια στιγμή, ο Μπαράκ Ομπάμα με κάλεσε να παίξουμε γκολφ. Ανησυχούσε για μένα, εξήγησε, και ήλπιζε να αποσπάσει την προσοχή μου για λίγες ώρες. Η Τζιλ με ενθάρρυνε να πάω. Το χειρότερο είναι πως δεν θυμάμαι καν αν πήγα ή όχι.

Λίγες ημέρες μετά, ο Μπο είχε μια δύσκολη νύχτα και το επόμενο απόγευμα, μόλις και μετά βίας ανταποκρινόταν. Αυτό που συνέβαινε στον εγκέφαλό του δεν ήταν πλέον αναστρέψιμο, είπαν οι γιατροί. Δεν υπήρχε σωτηρία για τον Μπο. «Δεν θα συνέλθει». Αυτές ήταν οι τρεις πιο λυπηρές λέξεις που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου.

https://www.youtube.com/watch?v=ivZ9f_ErVa4

Τα παιδιά του Μπο έφτασαν στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Οι πράκτορες της Μυστικής Υπηρεσίας, πολλοί από τους οποίους ήταν μαζί με την οικογένειά μας για περισσότερο από 6 χρόνια, έσκυψαν τα κεφάλια τους και κοίταξαν το μαρμάρινο πάτωμα ή γύρισαν από την άλλη, ώστε κανείς να μην τους δει να κλαίνε την ώρα που περνούσαν η Νάταλι και ο Χάντερ. Κανείς δεν έφυγε από το νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Περιμέναμε, όλοι μαζί. Ο Χάντερ έφυγε για λίγο από τον όροφο, λίγο μετά τις 19:00, για να πάρει φαγητό για την οικογένεια. Και λίγο αργότερα, η αναπνοή του Μπο φάνηκε να σταματά. Δεν υπήρχε καταγραφή καρδιακού παλμού στο μόνιτορ.

Όταν ο Χάντερ επέστρεψε, έσκυψε για να φιλήσει τον αδελφό του και έβαλε το χέρι του πάνω από την καρδιά του Μπο. Η καρδιά του τότε άρχισε να χτυπά ξανά. Δεν κράτησε πολύ.

30 Μαΐου. 7:51 μ.μ. "Συνέβη", έγραψα στο ημερολόγιό μου. "Θεέ μου, το αγόρι μου. Το όμορφο αγόρι μου"».