Η κότα και το αυγό…

Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να θεωρούμε ότι η «ατομική ευθύνη» των δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων, παραβιάζει τις κόκκινες γραμμές της ανθρωπιάς και της υπευθυνότητας μονάχα όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια γυναικοκτονία που πραγματοποιείται στην είσοδο ενός αστυνομικού τμήματος. Και δεν έχει νόημα όταν ο πρόλογος της ιστορίας είναι ότι έχει καταφύγει το θύμα στο ΑΤ, και η σύσταση αρμοδίως είναι να επικοινωνήσει με την άμεσο δράση. Δεν έχει κανένα νόημα όταν η επικοινωνία με την άμεσο δράση, θυμίζει αυτή με το τηλεφωνικό κέντρο ενός ραδιοταξί. Δεν έχει κανένα νόημα όταν η αξιωματικός υπηρεσίας είναι 22 χρόνων και ο έτερος αστυφύλακας είναι υπό απόταξη γιατί λαδώνονταν. Είναι όλα λάθος, τόσο λάθος που δεν χρειάζεται διάγνωση αλλά νεκροτομή.

Λάθος άνθρωποι, λάθος ενέργειες, όλοι σε λάθος θέση. Αυτό ξεπερνάει την ατομική τους αδιαμφισβήτητη ευθύνη. Όταν καταρρέει η πολυκατοικία δεν φταίει ο σοβατζής, ο ηλεκτρολόγος ή ο υδραυλικός. Η Ελληνική αστυνομία είναι η δεύτερη πολυπληθέστερη στην Ευρώπη και τα τμήματα άδεια. Σε κάθε περίπτωση ο σχεδιασμός και η υλοποίηση είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Και η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων τούτης της χώρας το γνωρίζει από προσωπική πείρα. Χωρίς καμία διάθεση μηδενισμού του όποιου θετικού έργου, το μπάχαλο είναι κεντρικό ζήτημα και είναι οφθαλμοφανές ότι ο πολιτικός μηχανικός της πολυκατοικίας και εν προκειμένω ο πολιτικός προϊστάμενος έχει την κυρία ευθύνη. Η δουλειά του δεν είναι να διορθώσει μόνο την διαρροή στα υδραυλικά ή ένα μερεμέτι στους σοβάδες. Είναι να μην καταρρέει η πολυκατοικία της δημοκρατίας, που πυλώνας της είναι η ασφάλεια των πολιτών.

Το ερώτημα αν «έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα» είναι διαχρονικό. Άλλο τόσο διαχρονικό το αν φταίει ο υπάλληλος ή η υπηρεσία. Η όποια απάντηση βέβαια αποκτά ελάχιστη σημασία αν τα αυγά είναι σπασμένα και η κότα νεκρή. Στην περίπτωση της δημόσιας τάξης και ασφαλείας τα αυγά έχουν γίνει ομελέτα και η κότα είναι μακαρίτισσα εδώ και δεκαετίες.